Alle inzendingen over sprookje OR koning OR liefde

de beste kaatser van het winnende partuur wordt koning gekranst! 4 Augustus 2010…

destructie, je moraal is weer genaaid dus je trekt jezelf terug op je eigen toneel zelfs het schuim op je golven, dat wordt je teveel en je voeten doen zeer van de zure regen in je droom je vervelt niet van de zon, je vaart mee met de stroom en je wijsheid is steeds grijs want je weet wat je bent, je bent stronteigenwijs als het ooit iets van liefde…

De koning te rijk verse aardappelvoren van licht en schaduw…

hoe ik het ook bekijk in een koninkrijk is de koning rijk.…

Zo schat die klotendag zit er weer op Ik heb de benen uit mijn naad gelopen Verplicht weer vreemde drankjes opgezopen Nu even geen gezeik meer aan mijn kop Zeg Max… mijn allerliefste onderdaan Reik jij je koning eens een pilsje aan…

ik ben van te lang geleden van liefde een oud verhaal dat in mijn huid is gesneden met vuur en vlijmscherpe taal ga niet meer ketens smeden ik ben van te lang geleden ben nu een oud verhaal…

Je zoende mij, ik werd wakker je nam mijn hand, ik de jouwe Het sprookje eindigde Het leven begon Jij vroeg, ik antwoordde jij nam, ik gaf Jij moest, ik wou Jij eiste, ik vroeg Nu is het genoeg Ik antwoord niet meer, geef niets meer, wil niets meer Sprookjes bestaan niet Je deed me zoveel verdriet Dat ook het echte leven, voor mij haar…

Steeds vertel jij, zondagskind het mensenheugenis oud verhaal dat nooit op schrift alleen verbaal zijn weg zoekt door het labyrint van dromen, wonderwoorden zweven van je lippen, scheppen theatraal een sprookjesland in sagetaal van mond tot hart steeds doorgegeven Je kleurt een wereld vol magie de woorden tot een zinnebeeld door klank…

woestijn een man een jonk in die woestijn een vrouw een meissie het jonk het meissie de man de vrouw die beiden oud de rimpels hoog op een balkon ze hebben iets het jonk het meissie het meissie met het jonk…

...de oneindige liefde nog lang niet in zicht...…

Nog voor de zon opgekomen was trok Pietje van de buren er al op uit In pyjama, barrevoets en zonder jas tintelde ‘t dauw op zijn blote huid Het donkere woud bleek zijn doel ’t donker bos waarvan werd verteld Dat daar een reus zat zonder gevoel dat ‘t hek sloot als er werd gebeld Nieuwsgierig..als onze Pietje was wou hij van de reus wel…

Opdat, louter door liefde gedreven de vrouw hakt af haar eigen hand en nadert tot, mijn kind in mijn armen te sluiten.…

Heel soms gebeurt het dat ik wakker word en dat de wereld op een sprookje lijkt. Ik voel een woud dat tot de einder reikt waarover zonlicht zich heeft uitgestort. Ik droom een elfje dat niet van mij wijkt, en samen dansen wij op ’t sprookjesbord en vangen appelbloesem in mijn schort – tot huilen van het lachen mij verrijkt.…

Roodkapje waar ging zij heen zo alleen - zo alleen niet naar grootmoeder nee nee nee ook bracht ze geen koekjes mee in het bos.... het diepe bos daar was de boze wolf los en zij hield van wilde dieren dus liep zij heel graag door het bos op haar wangetjes een blos zou zij de boze wolf versieren met haar rode kapje op en als verleidelijk…

en ze leefden nog lang en gelukkig er kwam een eekhoorntje met een lange snuit en die blies het sprookje uit...…

een overbewolkte hemel kraakt maar raak. bliksems spelen schering met inslag. het huis davert. ‘geen nood', vader de grote beschermer spreekt. moeder bidt om heilige Donatus, waarna luide bons op deur. vreemd. 'Donatus, jij?', (ik, met grapje). bijna een klap voor mijn kop van vader. afkoelen mag buiten in ijsbolletjesregen.…

nog voor ik mijn oor te luister leg op het kussen van mijn dromen zeg ik je gedag, intussen weet ik dat morgen een fee bij mij zal komen dat wil ik nog even delen immers het geschiedt niet elke dag dat een freule uit het toverrijk mijn hart komt vullen met zoete spijs, bij helder daglicht wel te verstaan en dat de smaak heeft van chocolade…

Het was of ik je al kende Zo kwam jij aan mij voorbij In één seconde van de tijd Waarin een sprookje werd geboren Want jij gaf iets ongewoons door En betoverde met woorden En veroverde mijn hart, zo mooi ik kende je maar pas Want jij was, zoals ik was Een sprookjesmaker eersteklas En je strooide kruimels liefde Als Klein Duimpje steeds…

Het meisje Vaak dwalen haar gedachten af naar hem Dan staat zij onder schaars lantarenlicht Deels vrouw al, deels nog een onnozel wicht Vadertje Tijd schrijft al een requiem Het is december, er heerst strenge vorst Zij staat wat eenzaam in een stille straat Hoort zij nu nog van schapen het geblaat Gebalk; de ezel die Maria torst?…

De hoofdman van de rechtse Volkspartij Sprak lang geleden: "Knibbel knabbel knuisje, Wie komt er aan de rente van mijn huisje? Dat mag niet hoor, die blijft belastingvrij." Maar toen werd hij betoverd door een elf En zie, nu knabbelt onze hoofdman zelf.…

Zij luistren beiden naar haar oud verhaal, wondere dingen komen aangevlogen. zichtbaar in hun verwijde ogen, als bloemen, drijvend in een schaal. Er is een zachte spanning in hun wezen, zij zijn verloren en verzonken in elkaar, - het witte en het blonde haar - geloof het maar, geloof het maar, alles wat zij vertelt is waar en nooit zal je…

Je behekst me met je magische krachten, als ik in je ogen kijk verdrink ik in jouw gedachten. Jouw sprookjeswereld is waarin ik me dan waan, elven en feeën dansen om me heen in het zuivere licht van de maan. Van de prachtige vlaktes breng je me tot in de wolken zo hoog, uit jouw wereld wil ik niet ontsnappen, jij bent, wie ik beoog.…

wie kent er niet het sprookje van het meisje dat verdween toen de klok twaalf keer sloeg. de prins bleef achter heel alleen. ik moet er niet aan denken dat jij hetzelfde zou doen en mij hier zou achterlaten met alleen een glazen schoen. je voelt dat ik nerveus word maar heel lief stel jij me gerust.…

Pas nadat ik jou met grove steek en vaste hand heb dichtgenaaid mag je gaan, de buik vol stenen en Spaanse pepers voor de dorst Op de rand van de put een emmer met een bodempje water, je duikt worstelt en komt boven, zuipt je vol aan hectoliters tijdelijk geluk Je boert, haalt adem en zinkt voor- goed naar de bodem van het stuk…

Die blies opeens dit mooie sprookje uit.…

Het voelt als een sprookje, Samen zij aan zij, En ik mag er in geloven, Want je hartje behoort aan mij!…

Soms denkt men dat de wereld van de kinderen nauw omlijnd is, niet verder reikt dan de horizon van de dagelijkse hemel. Maar die wereld is even ruim en wijd als die der volwassenen: een afstand voor het kind is niet gelijk aan de onze. Mijlen zijn nog ongeteld. Een zeilboot door kleine hand van de oever geduwd, reikhalst naar de overzij van…

ik heb een lieve tic beleef af en toe een regenererend ogenblik wordt de realiteit te eng in maatschappelijke verbanden weet ik mij gevangen dan lacht een sprookje haar lieve uitnodiging pak ik als begin haar hand in softe kleuren ontwikkelt zich ons gebeuren woorden zingen hun eigen lied niets dat ons gebiedt de…

luister luister naar de stem die fluistert die je fluistert dat je leeft door de stilte van het duister toen je niet meer zien kon waar je bleef nu fluistert waar ik ben daar wil ik wonen waar ik ben daar wil ik zijn hoor in dit refrein heel zacht de stem die fluistert van de rustplaats voor je pijn luister luister naar…

Roodkapje woonde in de Efteling, Maar was haar oude plicht nog niet vergeten. Vandaar ook dat zij met een mand vol eten Stiekem vanuit het park naar oma ging, Maar voor de boze wolf haar had verslonden Werd zij bij het verpleeghuis teruggevonden.…