Alle inzendingen over stad OR ogen OR geluiden

Teruggelopen naar de kade om opnieuw de geluiden te proeven nu het eindelijk stil is in mijn hoofd met de nasmaak van echt bier in mijn mond voelen mijn handen nog jouw slanke lijf golvende dijen de ironie van Antwerpen; het besef dat prachtige vrouwen door de stad blijven vloeien net als het water --------------------------------…

Alfama warrelt ons als een labyrint omlaag waar de stad langs de Taag stroomt de rivier staat stil op dit uur van de droevigen in de verte het geluid van de wegstervende fado hij, hij troont daar boven verbronst op het terras voor á Brasileira en laat zijn zangen bij voorkeur meestromen onder een deken van duisternis tot over…

Ik hoor geluid zonder beelden, maar zie nooit beelden zonder geluid. Ik lees een tekst zonder te lezen, toch ik voel zijn aanwezigheid. Het is altijd donker, donker voor mijn ogen, donker in mijn hart. Het is leeg daar binnen, want mijn ware ik heb in nooit kunnen zien.…

in de avondschemering het zijn deze geluiden die mij laten huilen, huilen van verlangen en verdriet om jou mijn kind…

terwijl er grote vlokken vallen in eindeloze stilte beweegt het in mijn oor de stemmen van een broos gesprek met spatten glasgerinkel en kletterend servies in kleren wil ik ze wel hullen de vreemde schelpen aan mijn hoofd beschermend koesteren tegen de golven die ongevraagd en onverwacht soms zacht soms ongenadig mij willen overspoelen…

met luisterogen kijk ik naar schreeuwende monden en hoor klanken die mij niet bereiken…

ontbijt op kaal eiken, de randen zijn verweerd, het blad stamt van lang voor ons leven een raam vergeten te sluiten de takken grissen naar binnen het krassen langs de ruiten overstemd dat van de sleutel die na al dat vele draaien bruin werd in haar handen en het zal me diep en dieper spijten, dat zij nooit meer zal wrikken en het geluid…

Het geluid van geluk is voor mij de stilte waarin de zon haar eerste stralen over de aardbol schijnt, en de merel weet dat waarna mijn angst voor de dag met de donkerte verdwijnt.…

Als laatste groet: jouw ogen, Een hand om mijn gezicht. Toen stil bent weggegleden. Nu lig ik in het donker, Het donker vol geluid, Geluid dat mij benauwt... Ik lig met open ogen... Wacht op de slaap, Die eindelijk zal komen, Als straks de morgen grauwt.…

je schoenen staan er nog hoe ben je weggekomen hier in de namiddag van het besef tussen zijn en niet zijn daar glipte jij tussen de kieren van m'n vasthoudendheid barvoets zonder geluid…

In het geluid van de stilte wandel ik met -- mijn oordopjes in.…

fijngevoelige minimale aanraking doet u vibreren…

Muziekles voor de stad, waar het geluid van af is de stille meegaande melodie die onbewuste slapers voorzichtig aanpast aan een nieuwe dag.…

Een koude nacht een bleke maan een stad een straat een huis een raam een zwarte kat ze zit, je ziet: ze is met bijna niets volmaakt voldaan haar grenzen worden nu en dan een beetje vaag heel even knijpt ze met haar ogen dan is ze ook het huis de stad de maan de hele nacht.…

nog wilde de ontspanning niet komen trilde de aarde onder onmenselijke oorlogsgnomen verbleekte licht van de lentezon de felste inslagen gaf geluid van de oorlogstrom doffe dreunen dom wit wolkten in een gierend uithalen de mortieren na het openrijtend treffen van een al bloedende stad waarvan schade rood neersloeg…

Er zijn nu veel, die dit geluid nooit horen: zij missen het aandachtige en het tere als wie als kind geen moeder heeft gehad. Maar de tijd die komt zal mensen weer leren gelukkig te zijn onder haar akkoorden en drijven uit hun bloed de koorts der stad.…

In de ramen kierden gordijnen open als maar half gelede ogen. Het gerucht van mijn stap klonk als verstoord tegen de gevels op. In de stad was het leven tot morgen roerloos en zwijgend opgeslagen.…

de laatste hemden zijn versleten schrijven handen woorden rijgen geluiden in rustig verlangen ontstegen.…

Eenzaam mijmerend wandel ik door de stad duistere gedachten houden me gegijzeld Ik loop als in trance langs winkelstraten niet eens beseffend wat ik tegenkom niet realiserend waar ik ben ik hoor ook geen geluiden meer er is alleen die onophoudelijke gedachtenstroom die zich meester maakt van mijn hoofd en mijn hele denken controleert.…

Pas wanneer ik mijn ogen sluit is alles over, is alles uit, voor ik echter zover ben wil ik dat je me herkent als mezelf! Want pas als ik mijn ogen sluit hoor ik niks meer geen geluid zal dan over mijn lippen komen net zomin, als ik je aan kan horen maar tot dan: pas als ik mijn ogen sluit is alles over, is alles uit!…

De tram ritst door de stad soms begerig soms nieuwsgierig glijden ogen soms ook koel achter het getinte glas…

Ik slenterde wat door de stad het is in mijn hoofd ook altijd wat, eeuwig en altijd die vragen die je doof maken voor indruk- ken buiten jezelf, de prachtige Eusebius- en Koepelkerk, de verlichte Korenmarkt, de herenhuizen, en de stadskelders, het aangename van de geluiden van een stad, de geur 's ochtends uit de bakkerij om de…

langzaam soms vlug van luid naar stil vul ik de overmacht van zwaarbeladen dromen met een gelood zwijgen ik ween naar de maan probeer de nacht te sluiten omdat ik niet altijd het doodgaan begrijp de stad komt naderbij haar geluid breekt mijn nevel open weer vind ik niet meer wat ik gevonden had maar ik ben niet bevreesd haar…

zwaar leunt de avond tegen haar glazen beschutting duwt het geluid naar binnen van klapwiekende vleugels die krachtig door de lucht snijden ze vliegen als een zwaard naar het hart van de stad laten hun sporen na door de kronkelige steegjes van de medina getroffen bougainvilles strooien scharlaken tranen langs haar paden en…

Burgemeester van Aertsen van Den Haag was wel tevreden met de manier waarop de jaarwisseling in zijn stad is verlopen. Ook van elders komen dit soort geluiden.…

Stad vol geluiden geblaf en geschreeuw sirene naar spoedgeval. Persvrijheid- wie een grap over een profeet maakt is zijn leven niet zeker. Vlaggen- om een triomf te vieren of te verbranden uit protest. Huizenmarkt onbetaalbaar voor een nieuwe generatie. Moeder Natuur huilt Vader Tijd is de weg kwijt kan er nog een kind bij?…

Leuke lieve mannen genoeg maar niet bij mij, te weinig wordt er genoten van mijn lichaam, ik wil me overgeven aan stoere begeerte ermee stoeien, hem ruiken wanneer ik wakker word in de warmte van twee passende lichamen in mijn bed, in mijn bed in mijn verlangen naar stoppels en handen duwen in mijn huid kracht in mijn vlees…

Soms als het nacht is de straten verlaten Alle lichten gedoofd niemand om te praten Dan vrees ik wel eens dat er geen morgen is De lucht zwart blijft gehuld in droefenis Mensen blijven slapen en vogels sterven uit Blauwe wolken verdwenen in een stad zonder geluid Planten staken hun zuurstof geen passie meer geen lust Een Spookstad…

Glazen stad onder ijsblauwe hemel. Helder licht in de schaduw. En met grote gele ogen als die van een uil kijkt men naar fonkelende sterren in de nacht. Alles als kristal, glazen stad met open hart. Voor iedereen toegankelijk, geen angsten, vrees, noch pijn. Men baadt in het zuiverste water en alles voelt zacht als satijn.…

Grachten, gondels paleizen aan ‘t water een zinkende stad fonteinengeklater Een paar uren van die eeuwigheid blijven mij bij raak ik niet meer kwijt Het is nu verleden te mooi om te wonen het blijft een droom te weinig het gewone De stad kluistert mijn ogen als ik er weg uit vaar wederom als ik later nuchter het Hollandse raam…