Alle inzendingen over troosten OR verdriet OR dragen

er zijn mensen die met stenen praten op de begraafplaats kom je ze wel tegen met gebogen hoofd stamelen ze zinnen tegen een zerk maar zerken zwijgen doch de tekst op de steen geeft goddank tóch nog iets van troost…

Als ik mijn ogen dichtsla Hoor ik nog steeds jouw stem Alsof je me wil troosten Mijn stil intens verdriet Je geluid verdwijnt weer in het niets Omdat je er niet meer bent…

als hel van spijt zo overtreft dat er geen dag of nacht is en ik geen hand vind van wie dierbaar is geen schouders om het leed te dragen geen ogen die de tranen stromen geen stem die woorden troost als hel van spijt zo overtreft dan breekt het mij tot as…

in diepduistere dagen momenten vol vragen omhelst vriendschap in dit leven haar warmte om jou heen genegenheid en hoop verbondenheid in troost vrienden drogen tranen lopen de weg samen een weg vol pijn en verdriet verdwijnen zal hij niet laat hun liefde je leiden naar het einde der tijden waar de maan omgeven door sterren haar licht…

brengt de wind in zilte vlagen zee die in eeuwigdurende mantra’s rollend sissen kom maar mee wij zijn gegaan hebben het verdriet begraven van de last die onze schouders niet meer konden dragen…

stilte blijft hangen het zwijgen gehoord woorden die kwetsen gefluister in troost alles zegt iets verdriet vaak alles tranen door woorden in stilte gehoord…

Op liedjes van troost dansen we de wals van verdriet Ik ken de stappen net zomin als jij maar huil voor ons de maat en we dansen op je tranen…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Vraag niet naar mijn geheim dat ontroert me mateloos dat wil ik dicht bij mij houden mijn behagen, blijven dragen mijn geheim is ook mijn troost je mag gerust m'n tranen zien maar het uiteindelijk troosten kan ik en ik alleen maar zelf vraag dus niet maar mijn geheim want 't antwoord is (h)echt geheim en dat blijft mijn (z)innige geheim…

Er zijn  vele soorten verdriet en vele soorten  pijn Er is verdriet dat met de jaren slijt en er is verdriet dat zal  blijven knagen Er is pijn die voorbijgaat  en er is pijn die nauwelijks is te dragen Maar hoe wanhopig en uitzichtloos je leven ook kan zijn toch zal eens het moment komen waarop al je verdriet en al je pijn…

Er zijn vele soorten verdriet en vele soorten pijn Er is verdriet dat met de jaren slijt en er is verdriet dat zal blijven knagen Er is pijn die voorbijgaat en er is pijn die nauwelijks is te dragen Maar hoe wanhopig en uitzichtloos je leven ook kan zijn toch zal eens het moment komen waarop al je verdriet en al je pijn…

Het gaat erom Dat je begrip toont Medeleeft in haar verdriet Niet zelfzuchtig voor jezelf gaat Dat verdient je partner niet Het gaat erom Om haar te steunen In het verdriet dat haar zo raakt Geef haar troost en mededogen Zorg dat zij haar huilen staakt Het gaat erom Te leren leven Met een vrouw en haar verdriet Geef haar wat je hebt te…

Niemand die het weten kan hoeveel ik van je hou Niemand die mij troosten kan in mijn verdriet om jou Niemand die begrijpen zal hoe vreselijk ik je mis Niemand die beseffen zal hoe erg die pijn wel is.…

HET KIJKEN NAAR DE ZEE NEEMT ME MEE NAAR HET NIETS OF HET IETS WAT IK NIET LICHT KAN BEVATTEN: HET EINDIGE HET ONEINDIGE HET INNIGE WAT MIJN ZIEL TROOST WANT MET OF ZONDER ZON IS ER ALTIJD EEN HORIZON Dit gedicht draag ik op aan mijn belgische balcon-buurvrouw en echtgenoot, Zuid-Spanje, 5 december 2010…

verdrietig en eenzaam niemand die mij troost daarom mijn masker dat altijd glimlacht om mijn gevoelens achter te verbergen zo heb ik vrienden ben ik een van hen diep van binnen echter voel ik mij leeg mis ik steeds toch mijn echte ik nog niemand hoort 's nachts mijn schreeuw in stilte ziet mijn eenzaam lijden achter de glimlach…

Ik ben stil geslagen ik ben op zoek naar woorden die mijn verdriet kunnen dragen en als ze er al zijn trekken ze krom van de helse pijn.…

Ik heb verdriet maar mijn tranen zijn droog ze zijn als zand in de woestijn zoveel dat eigenlijk niemand nog ziet hoeveel ik heb verdriet je zult het niet vinden ik heb het ver weggestopt ik draag het in plastic zakken niemand die daar in kijkt mijn verdriet is er gewoon en niemand die nog opkijkt het is er.…

Ik zal niet droevig klagen, Dat niemand mij troost in mijn leed; Juist daarom kan ik het dragen, Omdat geen mens het weet.…

Geen woorden meer voor troost, ‘k ben met stomheid geslagen, dit leed is voor hen bijna niet te dragen, zo wreed en zinloos. Als er een God is laat hij plagen, zoals hij Kaïn deed verjagen, als er ook maar iets is boven de mens, dan heb ik maar één wens.…

laat mij jou leiden doorheen het geluk waar tranen verenigd vergaan in een lach verdriet van ons samen herleeft in hoop liefde hernieuwt in armen van troost…

handen vragen handen reiken handen dragen handen ontwijken handen bedoelen handen strijken handen voelen en ze troosten als ik ween want ik weet dan sla jij je armen om me en vouwen we onze handen ineen…

Stromen woorden uit met troost overladen monden in lege ogen woekeren tranen mijn diepste wonden. Ik draag met jou mijn liefde voor het leven waarin ik alles samen met jou verloor. Ik draag je nu voor het laatst. Raak ik je aan de wereld kwijt. Verse aarde de eeuwigheid.…

Een moedig besluit Beslist in harmonie Genomen uit liefde Doorweekt van verdriet Maar gedragen met respect. Geven Door juist te nemen Vasthouden Door juist los te laten Dat is de kunst Van het dragen Van verdriet.…

nodig heb En de warmte van Deze lome zomerdag Tilt mij langzaam Uit boven mijn verdriet…

hoe kan ik je nee ik kan het niet niemand kan het met die gedoodverfde woorden die menen weg te kunnen slijpen jouw intens verdriet troost rijdt op het oude paard van tijd ze komt stapvoets voorzichtig soms een stukje in galop zo verwerk je verdriet tijd en oude paarden kun je moeilijk dwingen om snel te komen het is jouw tijd van…

Tranen van intens verdriet, in een glas rode wijn ziet men die niet, zelfs geen weerspiegeling in het glas van de droefenis die er ooit was, noch van de nooit geboden troost, het fonkelt enkel maar ‘proost’.…

Je tranen van verdriet zie ik nog steeds rollen Over je wang langs je neus naar je lippen, mooie volle Ik veeg ze voor je af en troost je zo ik kan Je weet niet wat je wilt maar ooit word ik je man…

Ik wil je Ik wil je troosten Ik wil je verdriet wegnemen Ik wil je beminnen Ik wil je verslinden Ik wil je voelen, diep van binnen Ik wil je hart met het mijne verbinden Ik wil je lijf Ik wil je voelen, hoe je met mij de liefde bedrijft Ik wil je dicht tegen me aan Ik wil je nooit meer laten gaan Ik wil je!…