Alle inzendingen over twinkels OR zweetdruppels OR boog

Toen het licht van de zon de regen bescheen zag ik Uw kleurrijke boog om mij heen. Door Uw belofte wist ik Uw blik gericht op die boog en daaronder was ik in een bijzonder ogenblik zichtbaar met U verbonden. bij Genesis 9 : 16 “Als de boog in de wolken is dan zal Ik hem zien, zodat Ik mijn eeuwig verbond gedenk”……

aangezicht slechts je vleugeltjes ontbreken Niet alleen ben jij de mooiste vrouw ook de liefste, zo is gebleken Nooit eerder kende ik zoveel bevestiging nooit eerder voelde het zó goed Als jij toch eens in mijn hart kon kijken om te zien wat dit met mij doet Jou wil ik écht nooit meer verliezen jouw liefde nooit meer kwijt Jij brengt twinkeling…

Het was van elf hoog dat ik mij voorover boog en beneden mij een vrouw 'van voor de oorlog' zag, ontredderd heen en weer lopend, tastend, wijzend, wijkend: waarheen? Zo vast van plan te bereiken, maar nu, bij vluchtend licht aan het einde van de dag, niet meer wetend waar te kijken.…

Slierten roze wolken de eerste twinkeling van een ster. Schoonheid van de langzaam verdwijnende dag. Verwelkoming van de nacht met een goudgele maan.…

levend tussen momenten door van wanhoop en hittestress vastberaden doorklief ik de tijd moedig ontlopend de onwetenden die mijn ware gezicht niet kennen rimpelen gedachten zonder bodem mijn innerlijk gemoed zweetdruppels zwaren mijn schouders angst camoufleer ik mijn ziel in nevels van steenlawines manouvrerend tussen tranen en…

Ik voel je hete adem in mijn nek op mijn huid van mond tot mond Een twinkeling in je ogen Ik omring je met man en macht Verstrengeld lig je in mijn ziel…

zag vaag jouw schaduw in glas wist dat ik alles al had gehad nog sprankel je licht twinkelend ondeugend terug gevangen in glas dat altijd bodemloos was…

Duizenden sterretjes twinkelen in het gras de zon spiegelt regenboogkleuren het groen in de morgen als de hemel bij nacht het licht van Gods goedheid dauwt schitterpracht!…

Ik breek het brood in stukken geslagen breng de kelk met wijn aan volle lippen je witte boord knelt zweetdruppels vermengen het heilig water als een samenzwering in goddeloos perspectief het gezang van Engelen verheven smeek ik met zondige ogen een hoogtepunt in heilig gevloek mijn handen likken zwarte krullen jij bent meer mens…

En kijk hier zit ik dan benen strak over elkaar Mijn vuisten verkrampt klaar voor het gevaar Zweetdruppels parelen rollen over mijn wang Ogen fel vol met vuur ik ben niet langer bang Diep in mij is de woede van alles wat is gebeurt Strijd is nu mijn motto niet langer meer getreurd Ik zucht snak naar lucht en vind mijn eigen kracht…

Was ik het die de boog spande, of bracht de boog mij in de hoogste spanning, trof ik doel, of trof het doel mij. Dit alles, boog, pijl, doel en ik onscheidbaar verstrengeld, in het schot, daarin is alles zo helder en zo eenvoudig, dat de pees midden door mij heengaat.…

De boog die je misschien Weleens aan de hemel hebt gezien Die springt nogal in het oog. Maar weet je ook misschien Hoe een kleurenblinde de boog zal zien ?…

Niemand lette erop tot het water over de bergrug heen het meer in stroomde Het regende de hele zomer een dichte grijze lucht- zee stortte zich als een wereldoceaan over de aarde, een dik vel beukend hout kwam boven drijven, let niet op de dieren Kijk niet of er mensen bij zijn je weet het wel de oude wereld borrelt nog een beetje op…

Over de wateren zweeft de twijfel, ziet ons, grijpt ons, maakt ons genadeloos tot wie we zijn. Dat is dus alvast goed afgelopen. Nu nog slechts van ons af te slaan zij die aan ons vooraf bedoeling wensen te zien. Nog stuurlozer, nog zwalkender gaan wij. Kijk maar. Nergens heen. Het is de bedoeling bovendien dat wij daar niet aankomen.…

. --------------------------------------------------- Dit gedicht van Mark Boog (1970) verscheen in het jongse nummer van Hollands Maandblad.…

Zoals het is: zo, zo wil het gezegd zijn. U begrijpt: dat het niet anders is. Dat zou een ondraaglijke schande zijn die bovendien elke noodzaak ontbeert. We laden onze zinnen, leggen aan. gaan in mogelijk genot ten onder. Op afstand, zo is beschikt, zullen wij onze karige daden beschouwen, erom lachen, misschien huilen, nooit aangesproken…

Oud geluk (niet te koop) in oude kamers. Is dat niet mooi? We wisten al dat de zin van de ervaring de herinnering is, en dat daarbij desnoods de ervaring achterwege gelaten mag worden, maar zo helder zagen we het zelden. Je sloot de deur, keek me aan met ogen van fluweel, glanzend glad van ouderdom, en achter de deur stierf men er op los…

mist is mijn angst in dit troebel tij gedreven ben ik maar nog niet vrij in dit donker water is geen plaats meer om te zijn en verander mijn gedachtenstroom in zoete wijn…

Het afstoten van het overbodige, bespreken van het aanwezige, aan het mislukte zo min mogelijk betekenis toekennen, zoals aan het ontbrekende - het is verre van gecompliceerd, allemaal.…

Klein huis, maar gooi er eens een bal doorheen en het wordt groot. Zie al die meters, zijn ze niet van ons? En slenter eens alsof je niet weet waar je heen gaat: ruimte rekt zich geeuwend uit tussen de muren. Zie: het dwalen dat de kamers met elkaar verbindt is witgeverfd. Er is een trap, een kapstok in een kast, wat deuren. Als een landweg…

Als ineens de zon de schaduwen opzij veegt naar de verste hoeken van de kamer, kijken we op maar zeggen niets. Ik buig me naar het stof, neem af, jij strekt een been om naar de keuken te gaan. De richting staat elegant gecomponeerd lichtval te verdragen. Over de tafel hangt een gesprek. We hebben het verlaten, we bewegen ons nu schuchter…

Alle ramen zijn open. De geluiden van binnen en buiten mengen zich; mengen zich met het licht en de gedachten. Uiterst verwonderlijk is deze lijdzaamheid. Met handen waarin geen zand en ogen onder leden wachten we lang. Het zeggen is bijkomstig. In de verste stilste hoeken is er plaats voor, tussen het gebeuren, naast het wachten. Er beweegt…

De lucht ligt als een blok op het land, onzichtbaar en massief. Je gaat gekleed in de kleur van je haar, in je ogen, je passen en je woorden. Je bent hier en elders. Ik draag je me na en huiver. Je bent te groot misschien, of te dichtbij. Je onbereikbaarheid is onvergeeflijk. Kon ik een vogel zijn - maar de nauwkeurigheid ontbreekt me…

'Wij zijn uit de dood geboren', zegt de een, 'en worden aan de navelstreng binnengehaald als een vis aan een lijn.' 'Welnee', antwoordt een ander, 'wij gaan gestadig voorwaarts.' Een derde haalt zijn schouders op. Die laatste heeft gelijk. Het belang van lichamelijke oefening is niet te overschatten, en in het denken schuilt de dood…

Men verdraagt zich maar moeizaam. De spiegels van de tijd en de controleposten van de dag. Als adem vergaan de wolken nergens stokkend, mij benomen weliswaar maar prachtig. Het scherp gestoken zolderraam, als gat onovertroffen, en het dagelijks bewegen; men zal er maar tussen vermorzeld - verontschuldigingen als wormen door de dag,…

De dagelijkse taken: het oprichten van het standbeeld dat ik ben geworden, het bedekken van het lijf, drinken van koffie, het ontmantelen van de plannen van gisteren, het enzovoort. Het nogmaals opschorten van ongeloof. Ik geef me over aan je onthutsende aanwezigheid, je ogen. Dat ze me zien is nog het vreemdste, dat ze leven zijn en vol…

Veel is vergeten, veel herinnerd, veel veranderd, omwille van de goede vrede in het malende hoofd, dat woedend wint wat het lichaam verliest: snelheid en onkunde. Noem het roes, noem het nevel. Woorden komen later. Omheen de verzamelde zintuigen watten, wolken, iets beschermend verpakkingsmateriaal, want ze zijn scherper geslepen dan ooit…

Naast iedere wieg een fee. Moeder wringt. Vader knarst. De fee zegt: ‘Nou ja, we zien wel. Ik wil mijn voorspelling later graag preciezer formuleren.’ Aan de lianen die het licht ons toewerpt, zwaaien wezentjes van wezenlijk onbegrepen aard: wild, vrolijk, angstaanjagend ook. En geen zonsondergang om tegemoet te rijden, geen dagboek om…

Elkaar dan niet te kennen, ineens. Of al heel lang: altijd. Niet, het gaat hier om niet. Sommigen zeggen dat dat, precies dat, het essentiële moment is, het moment ‘niet’, dat het daar om gaat. Maar dat is wat sommigen doen: praten, altijd maar praten. Muziek in een lift. Hadden ze gelijk, ze zouden zwijgen. ----------------------…

Elke stelling verdient het gebeeldhouwd te zijn. Steeds weer ben ik aan zet, of jij - wie raakt nooit de tel kwijt - en sla. 'Voor je beurt!' 'Niet.' Ik sla je weer. Onbegrepen offer. Het spel valt in stukken uiteen. Geen partij. Als een schaap, met open ogen naar de scheerder, mug op weg naar web, de held zijn slagveld tegemoet.…