Alle inzendingen over valt OR vergaan OR sterf

Iedereen moet mooi zijn, Dat maakt me niet ziek, Van ieder mens is er maar één, Dus ik ben uniek, Ik ben gewoon wie ik ben, Het valt niet altijd mee, Maar als ik sterf kan ik zeggen "I did it my own way!" Ik heb een grote mond, maar mijn hart is klein... Ik voel jouw woorden prikken, Ja, ze doen pijn...…

Ik zal haar dragen naar mijn bergpaleis en schenken aan mijn geliefde en ik; ik sterf, zoals helden doen.…

Hij gaat dood hij is dood ik ga dood omdat hij dood is sterf ik ook door het gemis weet dat hij er niet meer is dat hij echt dood is.…

dingen aan je eigenwaarde is vergaan…

Heer, als ik sterf op een december-dag; in het ziek laken dat ruikt, en mijn gezicht: geel als een raap, mijn baard verwoest door het zweet, terwijl mijn hand vol angst in het kussen plukt, Heer, houd dan voor mij, arm schaap, houd uw barmhartigheid gereed.…

De ontzetting soms, ver, uit de diepste schacht Van de erfenis, als de avondschemering Naar dageraad van tijd de herinnering Terug doet flikk'ren van mijn voorgeslacht: Ik ruik de bloed'ge wet van 't: Sterf of slacht, Wanneer mijn ogen, wijd, de tinteling Van 't laatste licht opzuigend, ieder ding Zien als een dreiging van vijand'ge nacht…

Proberen je darmen je iets te vertellen Probeert je poep te praten Dan zijn daar drankjes Voor en na het eten En tijdens het eten Zijn er drankjes Ze worden dan gedronken dan En je kunt er niets aan doen Darmen schreeuwen Staan machteloos te gassen Dingen sterven af Maar ik ik sterf niet Ik ben opeens dood…

Helemaal alleen In het donker van de nacht Rillingen kruipen langs m’n rug Alsof er iets op me wacht Het licht van de wereld Het lijkt vergaan Alleen boze tongen van vuur Schijnen te bestaan De stilte van mijn angst Valt samen met kreten uit de duisternis Mijn hart hoopt alleen Dat het licht weer snel terug is…

Ik hoop dat op een keer, ik slapenga en nooit meer wakker wordt, sterf in alle stilte, zonder pijn, rustig doodga en verdwijn...…

Tot men mij wakker schudt, waarbij ik ontwaak en langzaam sterf.…

ik struikel over mijn eigen voorzichtigheid bang als ik ben om te sterven sterf ik van angst om te leven doodgaan? dat is wel het laatste wat mij overkomen zal…

de natuur is hier in mijn kooi mijn ruimte is tien vierkante meter als ik sterf wordt mijn leven beter vinden jullie dit nu zo mooi?…

met ieder blad of iedere noot die naar beneden valt of rolt raak ook ik iets kwijt ik sterf mee, verlies iets van mezelf soms wil ik het verliezen maar meestal niet houd ik het liever zelf tot de volgende lente koester ik het in mijn hart en wat dan… zeg het me bloei ik dan ook weer op tegelijk met jou?…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

In kleine stukjes raak ik weg, sterf verder af, ben ik voorgoed verloren.…

Later word ik een fossiel langzaam sterf ik af en voel me iets anders worden misschien niet van steen maar wel iets hards niet te doorgronden…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Ik sterf getroost. Maar zij, die later leven, Zullen mijn lied, mijn leed en mijn hartstocht verstaan.…

als ik daar eindelijk lig met mijn wit gezicht gedrukt in een nog witter kussen dan zou ik willen dat ik een mop vertel en vervolgens, zonder zelfbeklag sterf met een schaterlach…

doodskist die mijn leven tergt tot ik met de eenhoorn de nachtmerrie verleid zal ik elders verdwalen in het nergens van ooit bloeit de enige doorn in het oog van mijn tijd als het de droom zal inhalen van mijn eeuwig nooit en ik zwerf, ik zwerf doorheen het schrijden van de stervende tijd met een reikende hand tot ik met mijn lichaam sterf…

elke dag sterf ik opnieuw als ik je zie als ik je hoor als je dichtbij als je ver weg denk ik ga..…

Als ik komende nacht sterven moet zie je dan nog eventjes naar mij om Let maar niet op die dovende gloed zie nochtans de verworven rijkdom Als alle lichtjes doven in mijn hart schrei dan niet om wat nog resteert Weet: De wereld lijkt slechts zwart voor wie ’t eeuwig op aard begeert Als ik ‘t oog tenslotte sluiten moet zie ik dat liefde…

wat leef ik zegt de roos in een groet naar werkelijkheid waar reuk de tastzin is van het eind waar het boek zichzelf ontbindt eindeloos maar schragen en toch de val maken die was voorzien, voorzien van roestige spijlen dat als gif de weg door de aderen vindt leef ik in verlangens of droom ik de tekst op mijn graf, het maakt niet uit hoe…

Soms, zoals nu, denk ik mezelf aan een avondmeer, golfslag eenvoudig zonder sprookjes, een wereld waarin nacht valt met overgebleven lichten, oranje, likkend aan het water een auto in de verte en ik alleen aan de oever onder de bomen met gedachten die niets vinden geen zinnen uit losse woorden niets dan woorden die haar zoeken in vergane…

", is wat ik bedenk, het maakt dat ik een duizend doden sterf.…

Sterf... lig op mijn eigen erf dit graf was nog niet af wilde het proberen kijken of 'k me kont kon keren en dit is nu mijn straf nú is het dus ook af.…

uit het open raam het valt op de harde grond tussen de oren en spreidt zich als een wolkje uit verscholen in het struikgewas toch blijft hij geloven in een soort rechtvaardigheid die niet van deze aarde is hij kromt zijn rug, schommelt komt geruisloos overeind…