Alle inzendingen over verdriet OR herinnering OR verlies

iemand vertrouwt een fles met levenskracht aan het water toe nu rust ze ergens in een ondiep zanderig graf misschien sluimert ze aan een oever of bij een verre zee ze gaat niet ten onder aan verlies of van verdriet wie schittert als jij haar vinden zal…

Zeer doet het verdriet als ik herinnering zie door jouw natuurkracht.…

waar in het duister de zoektocht naar mijzelf in verhoopte dromen ik verlies aan de nacht raakt mijn toekomst sterrengeruis fluistert de stilte intens verdriet tot die breekt in de val der wensen haar schicht voor eeuwig het leven laat gaan…

het gaat niet over mijn verlies of jouw verdriet over gelijk wel of niet waar het om gaat is zij niet over jou niet over mij het enige belangrijke dat telt is zij dus ik laat het hier bij geen strijd meer geen oud zeer alleen ik en jij als ouders haar sterke schouders niet bij elkaar maar samen zij aan zij voor haar…

Neem even de tijd laat toe het verdriet de pijn van verlies maar besef ook hoe mooi het leven is. Neem even de tijd ontvang de warmte van hen die je lief zijn en blijf hopen dat je dromen uit mogen komen.…

. -------------- Tranen van verdriet om onherstelbaar verlies. Miljoenen treuren.…

soms is er iets verloren gegaan zonder dat je precies wist wat maar daar het niet meer terugkeerde terwijl je in de veronderstelling verkeerde dat het blijven zou, omdat jij dat zo graag wou ga je onder ogen zien dat het voor altijd zal voortbestaan, nu in een traan totdat je verkiest dat elk pijnlijk verlies een warme herinnering biedt…

soms is er iets verloren gegaan zonder dat je precies wist wat maar daar het niet meer terugkeerde terwijl je in de veronderstelling verkeerde dat het blijven zou, omdat jij dat zo graag wou ga je onder ogen zien dat het voor altijd zal voortbestaan, nu in een traan totdat je verkiest dat elk pijnlijk verlies een warme herinnering biedt…

De frisse herfstwind laat herinnering leven regen spoelt ze weg De zwarte takken rouwen na verlies van hun dierbare blaadjes Door het te zingen heelt en geneest de merel zijn gebroken hart De stilte daalt neer in de oranje herfstzon de natuur in rust…

Er glijdt een traan over je wang Ik lees het verdriet in je ogen Je voelt de leegte, het gemis Het leven heeft je bedrogen Je weet dat het zo beter is Het einde is gekomen Maar met haar lichaam en haar ziel Is haar liefde je ontnomen Er glijdt een traan over je wang Ik blijf nog even wachten En sla mijn armen om je heen Maar kan je pijn…

Verstarde oogappel. Een iris sijpelt uit mijn vuist mijn glazen huis breekt. Het leven traant ontzind.…

Slaap maar zacht, Je bent buiten bereik, Het leven ligt niet meer in je macht, Verscheurd tussen aarde en hemelrijk, Slaap maar zacht, Gepijnigde geest, Hoe duister was de donkere nacht, Waar je in gedachten bent geweest, Slaap maar zacht, Onze tongen zijn bevroren, Een deel van ons die je daad veracht, Voelt zich verraden, maar ook verloren…

Er dreven wolken voor de zon dacht ik of vlogen sneeuwganzen de zomer uit mijn ogen voelde ik blind de regen branden over mijn gezicht ik knielde neer in restanten van jouw naam en vond de nachten stom geslagen elke dag…

de regen tikt tegen de ruit en maakt lange strepen op mijn gezicht ogen roodbevlekt door de stromende regen ik zeg geen woord en bijt op mijn lip een ijzersmaak en weer die regen ik geef geen kik als een gesloten kist die niet open kan soms heb ik geschreeuwd niet dat het helpt vergeten doet het niet gegrift in mijn geheugen met een…

schrei mijn allerlaatste groet het was veel te vroeg voor het divergeren van onze wegen onbillijk de gevoerde strijd die je uiteindelijk verloor loop nu leeg en verdwaasd in de wereld die leven heet koester onze herinneringen terwijl het nevelt voor mijn ogen ~* Voor Patty die haar beste vriendin verloor *~…

wie ben je op die foto als je hart bitter weent om het kind op je schoot omzwachteld in gebroken wit laat het prille leven niet gaan nu wanhoop uit de hemel stort begraaf het kind niet in haar laatste slaap we willen het wiegen in onze armen in het open veld onder de zwarte hemel in het hoge gras zullen we naar de sterren kijken…

maar het verhaal heeft een begin een midden en een strand en eens te meer verzandt het feest dat ik je wilde bieden: er blijft niets meer te vieren dan wat verjaard verdriet, wat voze vriendschap en vervreemding het weze je gegund, "geluk" de prijs die ik betaal geeft er je recht op denk ik bitter…

Laat woorden wenen in die tranenvloed, want liefde die jouw wezen warm omgeeft verliest in hartenpijn haar gouden gloed door stil verdriet dat in de schaduw beeft.…

De boodschap kwam onverwacht. En zo stort voor dat moment Heel even je wereld in elkaar Na een bericht Dat je liever niet had willen horen. Je weet immers niet van tevoren Wat je even later zult horen.…

Het meisje Zong als een sijsje, wilde niet meer, deze amok! Ze vertrok, schreiend heel vroeg in die ochtend, dat verdomde spoor! Hadden we ’t maar geweten! Maar Waarom? Hadden we ’t maar geweten! Alles achterlaten Met niets zo jong naar de hemel, Waarom doe je zoiets? Meisje lief, lief lief meisje Je zong als een sijsje…

In één zucht schuilen duizend gedachten van momenten waarop ik lachte van momenten vol verdriet soms weet ik het zelfs niet Voor elke dag komt een bedenking bij Vandaag is mijn gedachte "jij"…

de nacht berust in zachte dromen haar levenslust werd nooit ontnomen het verlies was groot tranendal diep haar snik gesmoord intens verdriet ontwaakt in een lach verborgen tranen kust heel zacht haar baby gelaten…

het zoeken naar toekomst verliest men vandaag de lokroep naar morgen momenten vergaan de weg naar ooit kronkelt in tijd ik wandel door dromen verlies mij in spijt en zacht is de pijn stil mijn verdriet in het zoeken naar morgen vind ik vandaag…

achter mijn aangezicht huilt het leven machteloos zo lijkt en tijdloos van aard om verlies met pijn te verweven heeft het gevoel verdriet gebaard de avond heeft zich van de lente vervreemd is in koude ondergedompeld rest nog de troost die aan het verlangen blijkt uitgeleend…

een niet te stuiten verloren kan sluipen door herinneringen die snelle acceptatie niet toestaan maar jouw lach geeft verlies de gouden glans van oplichten door plaats en ruimte die jij het hebt gegeven in mijn leven…

je was Maar wat gebeurt, als ik dat alles ga vergeten zou ik het me nog kunnen herinneren of is alles kwijt dan zal ik heel verdrietig zijn want herinneringen ophalen is altijd fijn met mensen waar ik heel veel van hou en niet meer herken, zij zijn in de rouw…

Is de dood toevallig Of niet Weggerukt uit het leven Zomaar opeens dat grote verdriet Verlies dat niet te dragen is het grote gemis je leven lang door Zomaar Opeens Toevallig of niet Blijvend de pijn Opeens Daar Opeens klaar Geen woorden Voor dit Dat wat Je had Is weg Zo zonder uitleg…

Niet toegeven aan de werkelijkheid die mij omringt en vorm krijgt in mijzelf Het delen van de laatste wanhoop, het strelen van een teder gebaar na het verlies van warmte het gehoor, het zien reuk en smaak Een stem van licht alleen van binnenin nog verstaanbaar lichtvoetig huppelend als een gedachte over de herinnering…

Soms komen herinneringen bovendrijven, maar even vlug, duwen we ze weg, omdat de pijn zo ontzettend snijdt. Als een mes, door vlees en botten, als een moker door gebeente en ziel, wat eens was, komt nooit meer terug. Nooit hoorde ik iemand zeggen: dat verlies wel meeviel!…

Ze bewegen wel en doen maar herinneren zich nog telkens toen. Mijn handen voelen nu het bewegen van de zoon die je broertje heeft gekregen. Handen ooit tot verlies gedwongen verheugen zich in deze jongen. Mijn handen die je nooit vergeten helpen weer met spelen, eten. Leren hem met blokjes bouwen. Grote dozen sjouwen.…