Alle inzendingen over verlies OR afscheid

Duivelse machten verstoren wreed de heersende vrede van het koninkrijk Twee angstige wezens verdwaasd in strijd, opgelegde keuzen innerlijk verscheurd Knellende ketens liefde ontkracht, warmte ontnomen in haat en bedrog Oorlogswonden tekens van werk’lijkheid, ‘t onontkoombaar einde van een falend verbond…

Gewoon een lege dag Een mistroostig gevoel Omdat ik weet en besef Dat jij niet meer leeft Jij zo vol van kracht Glimlach op je gezicht Altijd weer de redder De eeuwige optimist Zo jong vol levenslust Maar je niet gegund Je lichaam was je voor Tot het uiterste gegaan Gedachten hopen zich op Een traan over mijn wang Voor jou en voor…

Ik zocht je In de lucht In de bloemen In mijn hart vond ik waar ik naar zocht Toch wil ik iets tastbaars En jouw graf is concreet Maar met een steen kan ik niet knuffelen…

Zomaar vier dagen die mij nog resten van het afscheid. De aarde zal je dragen terwijl mijn grond nu is weg geslagen. Zomaar drie dagen kaarten verstuurd. Nu staat op papier jouw leven, jouw lijden niet lang geduurd. Blijf toch maar hier! Zomaar twee dagen. Ik mag je nog zien. Straks ben je er weer.…

Je bent Hier steeds Stil aanwezig Zo de lucht Die ik adem Steeds aanwezig is De zon straalt Jouw warmte De wind verzucht Jouw naam De regen fluistert Jouw lied Eenzaam Ben ik niet Hoe kan het dan Dat ik jou Soms desondanks Zo verschrikkelijk mis?…

Het afscheid viel me zwaar, Had ik toen maar geweten, Dat het verdriet nog erger werd, Ik kan en wil je niet vergeten! Mijn tranen vallen op je graf, Ik kan het nog steeds niet geloven, Hier vind jij nu je rust, te jong, Hoe hebben ze ons van jou kunnen beroven?!…

Je bent een mooi moment voorbij maar vrij om ergens anders mooi te zijn.…

Het laatste uur, de laatste gang, weten, voelen, maar niet bang liggend op mijn schoot, jouw wang tegen de mijne ik moet je laten gaan ik kan het niet maar het moet je wilt niet gaan, je vecht en je gromt je moet nu jongen, het einde komt, ga en vrees niet, ik houd je stevig vast ik ben bij je, slaap maar in denk maar aan ons eerste begin…

Lieve mama, laat je tranen niet langer vallen in je schoot misschien word ik niet zoals je ooit verwachtte groot maar ik ben mijn vlieger achterna naar waar bloemen mij omringen en vlinders met hun vleugels de mooiste liedjes voor mij zingen... Lieve mama, ook al lijk ik ver ik hou je in de gaten want jij, mijn lieve mama, kan ik nooit…

Ogen die sluiten Adem die staakt jouw hand laat mij los gevoel dat me raakt De kamer gevuld met serene rust blij dat ik jou net nog heb gekust als afscheid kus ik je nog één keer op je mond en denk aan de dag dat je plots voor me stond Leek nog maar net toch al lang terug genoten van elkaar ging veel te vlug in gedachten ben…

Jij klaagt steen en been drijft bovenop als schuim De bloemetjesjurk valt ruim wolkt donker om je heen Droefheid hangt in de lucht een glans als van een ster schijnt liefdevol van ver driemaal klinkt mijn zucht Omhoog, omhoog in het licht karbonkel van praal en pracht het hart versnelt zijn plicht de ziel zoekt wie wordt verwacht…

Verzonken in gedachte op weg naar jou met zicht op kenmerken van madeliefjes en giftige reuzenberenklauwen in de berm bloeien gelukservaringen in herinnering. Een horizon gekleurd in het blauwe uur waar jij vurig voortleeft in je rode jurk met jouw pirouettes van de paso doble dat typeerde als de grootste verleiding. Op weg naar…

het is als bij een afscheid van iemand die er al niet meer was leemte blijft leemte alleen is het nu blijvend in een symbolische tombe begraaf ik al mijn leed en dek het af met een dikke steen die mij te lang en te zwaar op mijn hart drukte…

Een plek verplaatst niet maar jouw gedachte draait tegen de klok om mij heen. Duizelig leef jij tussen mijn oren in mijn gedachte na het plaatsen van de laatste steen. Jouw naam gegrafeerd je rust gevonden eeuwig op jouw laatste plek. Sierlijk gekarakteriseerd hier ik je uitzwaai vanaf jouw laatste vertrek. Een plek verplaatst…

Je ging op reis en ik ging niet mee Alleen op pad Niet langer met zijn twee Het meisje waar ik mijn leven mee deelde Het meisje dat ik streelde Tot de slaap jou in zijn armen sloot Want in de mijne Hoor jij niet Niet langer Ik hoor mezelf, ik fluister Dat ik zoveel van je hou Dat ik even later beseffen zou Dat je eigenlijk Een vreemde…

Mooie momenten het zijn er een miljard ik zal ze blijven koesteren bewaar ze in mijn hart…

in mijn slaap voltrekt zich een stille storm in vertraagde tijd mijn geliefde vliegt naar de sterren van de dood voorbij de zwarte lucht mijn oude ogen dwalen naar de dwaze wegen die we gingen roerloos reis ik met je mee we dachten dat we voor altijd voor altijd zouden we zijn…

Verlaten Nooit meer zien, Maar in gedachten voelen Als een gevoel in hoofd en hart Geland en gevlogen naar het verre Zonder echt afscheid naar boven gaan Verlies van persoon, maar niet van gedachte Als een herinnering in het hart geschreven Zal hij/zij er voor je zijn Denk aan de tijden en volg je gevoel, Want het hart zal de goede weg…

Het verlies van iemand die dierbaar was is niet in woorden uit te drukken Voor het verlies van iemand die dit niet was maar wel had moeten zijn is er slechts een woord: bitterheid...…

Elke seconde Tik je Onverbiddelijk verder weg Van mij Elke minuut Denk ik Zwijgend Aan jou Elk uur Is gevuld Met herinneringen Met beelden Elke dag Ben je Bij mij Maar niet meer Fysiek Hier en nu Is niet meer Het is verdwenen Tijd betekent Niks meer, Jij, des te meer…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Afscheid is niet erg, je ziet elkaar toch wel weer. Afscheid is niet erg, je ziet elkaar de volgende keer. Afscheid voor een tijd is niet fijn. Maar afscheid voor een tijd doet ook geen pijn. Afscheid voor altijd doet verdriet. Maar afscheid voor 'altijd' bestaat niet.…

naam afscheid van hun enig kind.…

twee blauwe houten klapstoelen achtergelaten op de vlonder de boot in dezelfde kleur ligt op zijn kop ernaast ook op het droge getrokken. gereed om ze op te bergen voor een volgend seizoen een nieuwe zomer…. stil kijk ik uit over het meer het is of ik de echo hoor van kinderen die hier lachten zwemmend in het koele water op de klapstoelen…

Mijn lichaam nu verzonken in het aardse, de ogen gesloten de mond gesnoerd. En Ik ben in stilte verheven.In afwachting op een nieuw leven. Mijn ziel verlaat weldra het stoffelijk lichaam, dit door de tijd geschreven, mijn dood is geen dood maar het is overgegaan naar een nieuw leven, laat mij gaan in vreugde en blijdschap, met een lach en een traan.…

het verlies waarvan ik niet kan spreken halsstarrig en zwijgend houdt het wacht maakt het hoofd gesloten, het hart te zacht verlies als dreunend, dreigend teken. voor altijd in verlies verbonden en toch voorgoed, voorgoed voorbij ik heb gezocht maar niet gevonden het verlorene, lieve kind, dat ben jij…

Wat een gemis....wat een pijn. Kan er niet bij, waarom het zo moest zijn. Elke dag wakker worden met een brok in de keel. Dacht dat hoe langer het duurt, tijd alles heelt. Het besef wordt sterker en de pijn steeds meer. Het gegrief, waarom het zo moest zijn komt terug.....keer op keer.…

Een handvol zand: Met een hand vol zand begon haar pad van leven, onwetend wat ze zou beleven. Met haar hand vol zand bouwde ze luchtkastelen, dromen brachten haar een verre toekomst zonder verleden. Haar ogen konden glinsteren als sterren in de nacht, ze straalden hoop, liefde en pracht. Ze danste op de tonen van het lied, dat vreugde…

Afscheid dat bestaat niet…