Alle inzendingen over verzacht OR leven OR baltsen

Verder, steeds verder, tot de tijd je helpen zal en je pijn verzacht.…

De pijn die het moeten ontkennen van mijn zijn, van mijn (p)ik is zo aanhoudend dat alleen de dood die kan verzachten want in het dagelijks leven blijven er krachten en machten zo aanhoudend die al mijn leven doen verkrachten ik ben niet de enige, zovelen van mijn zijn en onze snik zo aanhoudend dat alle dagen voelt als nachten u…

Donkere nachten verbergen mijn dagdromen verzacht door de maan…

ik voel de lijnen van letters geschreven op je huid tekens van leven liefde en verdriet negeren kan ik ze niet maar als in je ogen de glimlach weer komt verzacht het getekende schrift rond je mond dan dwalen je handen niet doelloos meer rond maar onderschrijven beeldend je woorden met een al hemelse gloed…

De vijand heeft zich beeldschoon ingebeeld hoe het is om bevriend te zijn met de schone nimfen van de nacht En jij daar in die verte in diep duisteren weet dat ik niet meer naar je zal luisteren zolang je me bedelt om geld dat verzacht voor liefdeszaken moet het leven zuiver zijn de mens in zijn grootheid is dikwijls klein dan knaagt er…

Niet één die helpt, niet één verzacht.…

spiedende ogen gissen wat die ander heeft verzacht eigen leed…

Alweer herinneringen niet meer dezelfde maar anders door tijd verzacht voor jou niets ik niets meer…

het is niets niets is het wat het ook mag zijn wat was en wat komt dat het de pijn van het zijn verzacht dat het de moeite niet loont dat het niets is en nooit zal zijn…

de rust zal je gelaat verzachten, ook in belogen, troosteloze nachten.…

jij bent diegene die kleur in mijn leven bracht ik had nooit gedacht jou te leren kennen jij hebt zoveel pijn in mijn leven verzacht ik zou alles voor je doen, zelfs door heet vuur rennen jij hebt me geleerd wat liefde is ik wist niet dat zo een gevoel bestond mijn leven zag eruit als een grote mist ik ben zo blij dat ik jou vond mijn liefde…

niet verzachten…

In vrijheid ongebonden leg ik mijn harnas neer verzorg mijn diepe wonden verzacht mijn harten zeer emoties laaien op gestreden in de tijd gedreven tot de top van een geleden strijd warmte wordt gegeven nieuwe tijden breken aan laat ons weer gaan leven met de zon in ons bestaan…

mag ik je mijn veldboeketje geven met sprankjes vitaal leven een toefje ritselkruid met paardenbloemensap voor ongerechtigheden van de huid een slinger madeliefjes geknoopt met jeugd twee rode hartendiefjes wat bella donna tegen helder licht verzacht het ochtendzicht mijn veldboeket bloeit zomerzon is puur een gift voor ons van…

Angst waarom, waarvoor Ontredderd waarvan, waardoor Paniek uit het niets zomaar Bang ongekend, want het is waar Hulpeloos wat kan je doen er aan Afhankelijk artsen belangrijk voortaan Houden van er voor je zijn Een arm om je heen verzacht de pijn Nooit meer een zorgeloze dag het hoort nu bij jouw leven Vanaf nu is alles anders…

zon verregent goudgerand rook stijgt vers gebrand langs zwart gedolven aarde vernieuwend over leven in herschapen vast verband koffie wacht cake verkeuvelt in een traan de tissuelach verzacht verdriet het mompelen zwelt aan vergetelheid de werkelijkheid was even kwijt…

alleen zijn te verzachten ik zou zo graag vandaag al maar ik moet nog even wachten…

Als de tijd je heeft ingehaald en je gedachten zijn afgedwaald, naar het licht dat op je wacht, dan is dat wat de pijn verzacht.…

En niet één die het slechte nieuws verzachten mag.…

Kom, lachend leven, kom mij strelen, kom me halen, nee, met me spelen, rollebollend, 't leven één feest. Ik verdrink de beelden in mijn geest en vind in het verlokkende glas de vonk van wat toen ooit was. Kom, geestrijk leven, kom rode wijn, zoete drank die werkt als verwacht en 't harde afscheid zo verzacht.…

Ondanks veel tegenspoed, samen toch weer moed 't Verzachtte leed en zielepijn, zo was het goed. Je stemmetje fluistert in mijn hart: kom naar me toe Kalm aan, Jan, je weet dat ik dat doe! Gedetineerd of erger, mijn vriend blijf je, ook na dit aardse leven Ik ben onderweg, al moest ik er mijn leven voor geven!…

sterren komen sterren gaan de liedjeszanger is gestorven bewondering is verworven de zachtmoedige slapen gegaan Mia heeft het licht gezien rockend door het leven vrouw en kind achtergebleven hun verdriet verzacht misschien niemand gaat verloren herinnering verlengt het leven in zijn liedjes wordt hij herboren hij heeft zoveel gegeven…

bron van leven alleen door jou aan mij gegeven…

woord voor woord spel jij je leven schrijf je geschiedenis praat van je af markeren je tranen waar je was gebleven een ware getuigenis verre van laf woord voor woord verlicht je je zorgen verzacht je je pijnen vergeet je verdriet schonen je tranen wat was verborgen maar altijd blijft schrijnen… …ik wist het niet…

Want na de dood, gaat alles voort, is leven niet voorbij.…

Vriendschap: teken van vertrouwen dat het leven altijd nieuw, altijd anders stromen blijft.…

ogen spreken boekdelen niets verduistert laat mijn blik jou helen verzachtende woorden gefluisterd in deze koude nacht wil ik je laten ontdooien iets wat jouw pijn verzacht gevoelens vastgevroren mens vol met pracht laat je hart spreken ik hou je vast het ijs begint te breken…

ik zou je bloemen willen geven zomaar onverwacht misschien dat dan heel even ik het ben naar wie je lacht ik zou je tranen willen kussen zomaar onverwacht misschien dat ondertussen ik wat van je pijn verzacht ik zou je woorden willen lezen zomaar onverwacht ik hoef ze niet te vrezen omdat jij ze hebt bedacht ik zou je "leven" willen…

bij vlagen zweeft de vraag in mijn hoofd van is er in het gewone leven nog plaats voor poëzie dichters moeten zwoegen en de scherpe kanten verwijderen van bonkige gedichten en de klank verzachten om toch vooral maar niemand te beschadigen...…

Daardoor worden broze gedachten verzacht en is er weer een toekomst die wacht. Een toekomst die naar je lacht en je innerlijke pijn verzacht.…