Alle inzendingen over voordeur

de voordeur laat me uit galmt vriendelijk geluid van kettingen en sloten vrijheid die zij buitensluit tralies zijn nooit echt gebroken ramen kijken op me neer donker in hun blikken ogen zullen nooit verschijnen alleen een trage armzwaai gezichtsloos achter de gordijnen het vage licht valt vuil verzuipt de kleur van klinkers die…

Z’n voordeur meteen uit de scharnieren lichten om er letterlijk mee in huis te vallen. Doe ik zeker!…

het was die straat dat huis als een magneet trok het mijn aandacht de bewoners waren slechts passanten op doorreis voor even op zoek naar het leven de tuin verwilderd ooit gesnoeid door ondeskundigheid van mensen zonder tijd de voordeur opende in kraak en braakte altijd lieden uit op hun vlucht naar frisse lucht honden meden…

Daar aan de overkant wordt vanavond gesproken over, de reinheid van de ramen, de schoonheid van het hout, de netheid van de voordeur, tot de volgende regenbui, daar aan de overkant!…

een voordeur verder worstelt buurman in zijn hoofd zijn stem schuurt en kraakt het is gek zegt hij gisteren had ik dit niet plots is er iets mis het gebit klappert ik blijf hier altijd wonen de bril zoekt houvast het hoofd gevangen in een kooi gevuld met mist waar is Bart mijn broer?…

Ook in Leek worden ze van huis opgehaald, de Holocaust begint bij de eigen voordeur. De Drachtster tram brengt ze naar de Stad, vandaar gaan ze met de trein naar Westerbork, Laatste halte vóór Auschwitz, laatste halte voor het allerlaatste einde.…

donkermetalige wolkenbanden als kaarten van dokter Hollerith ratelden dwingend rollend over ons sloegen je voordeur dicht doofden de kaarsen in de gang ik hou de verkeerde sleutel het verlangen naar een kind dat altijd weer geboren wordt er waait een raam open het gordijn gelig en rafelig als het kleed van een oude bruid ergens klinken…

Wanneer licht je tuin verlaat schaduw je huis omsingelt wind tegen je voordeur slaat waar lang niet werd geklingeld Wanneer mist je raam beslaat je aarde is bevroren hagelsteen je pad bestraat waar lang geen weg van sporen Wanneer vorst je gang opgaat je kamers doet bekoelen neerslag bij je binnenslaat…

Dan steek ik de sleutel in het slot van de kunststof voordeur en draai ‘m voor de zoveelste maal alweer, om Een soort verwachting, een beetje een mengeling van hoop en twijfel, en tegen beter weten in, doet iets met mijn buikspieren God mag weten waarom Je zelf gek maken, heet dat, maar wie ben ik Ik laat me in de oude fauteuil…

Niet bang zijn als het donker wordt want buiten kan nooit binnen komen De muren zijn van hard beton Je voordeur zit op dubbelslot Gordijnen dicht, de televisie dwingt de stilte weg van jou En leve de lantaarnpalen!…

het begon met kleine interventies absences en niet meer goed geconcentreerd kunnen zijn de draad oppakken die je even kwijt was in de vluchtigheid van plezier en lach de vervlakking van de hele maatschappij zelfs het houden van heeft zijn lat relatie of kiest voordeur delen een kleine bloemlezing uit de groene wei waarin wij niet…

Wat bleef er anders over dan via de voordeur de straat op te vluchten waar ik slechts op het nippertje de truck met maïspulp ontwijken kon. Verder hoorde ik gelukkig herfstvogels boven het nu doffere lawaai uit.…

eindelijk weer een snijdende wind sneeuw die steeds hoger klimt hechtend aan huis en haard zelfs voordeuren niet spaart glitters in een aardedonker buiten de greep van vorst op beslagen ruiten het krakend passeren van hen die kou moeten trotseren warm knettert het vuur in uren die in stroperige traagheid verlopen scherts en lach…

Als ik mijn sleutel in de voordeur steek, word ik getroffen door een simpele vraag van een verdwaalde man en breek in stukken.…

Oek de Jong had zijn voordeur wijd open staan en ik keek lange tijd naar zijn marmeren gang. Het was zomerhitte en hij wilde natuurlijk de boel flink later doorluchten, ook met het oog op zijn nieuwste roman, die anders maar stikte.…

Als je bij binnenkomst de voordeur dichtslaat en nog realiseert hoe fijn en gezellig het was, zie je bij bedtijd in de spiegel je grauwe gelaat, besef je: dit is de tronie die mìj het beste staat.…

toekomst maakt je nog geen dief tranen zat om onschuld uit te wassen blik vol arrogantie, leer maar op jezelf te passen je wist sporen van de indruk die je maakt klappen voelen niet omdat de pijn vandaag pas raakt maar als gordijnen morgen buiten sluiten en jij de touwtjes knipt, slaat simpele afhankelijkheid ineens keihard de voordeur…

Ze noemen haar heks en pesten haar, door belletje te trekken dan loopt ze met haar stok gebogen rug en veel te lange rok Naar de voordeur toe En zwaait dan boos met haar wandelstok...…

op een kier Een vluchtweg naar jou Wanneer ik genoeg had van mijn leven hier Die deur naar vertrouwdheid Naar huis, boom en beest Ik wilde het niet weten Maar die deur is er nooit geweest Geen deur maar een muur Van keihard beton Waar ik nu tegenop knal En niet verder door kon Onwennig draai ik me om Alleen en niet meer samen De voordeur…

Boven de voordeur lost de scheve goot tiktakdruppels die mijn voorhoofd raken met een tok als volgde de dood terwijl zij mij juist naar leven smaken van vallen en vast en damp en vloed van stil en wild en veel en sparen. Dat heeft de waterspiegel van mij tegoed: respect, steeds stijgend met de jaren.…

als je nietsvermoedend je voordeur opendoet en ogen van liefde stralen je lachend tegemoet handen van tederheid door je haren kroelen warme armen om je heen je gelukkig doen voelen dan is de jonge dag al mooi voor hij begint alle zorgen, alle plannen, verdwijnen als de wind niets is belangrijk, nee… niets meer van belang het enige wat telt,…

verlegen lippen aarzelende voetstappen vanuit wiegende heupen kakmadam echoot haar na ze durfde niet zo goed naar buiten de angst hield haar jaren thuis nu zal ze nooit meer haar voeten buiten de deur wagen banger hart wezeltje fluistert de wind troost krullend haar en droogt de tranen die rijkelijk vloeien achter de gesloten voordeur…

Totdat de schoolbel gaat, totdat de voordeur slaat, ben jij het die zij het meest bemint, is zij alleen van jou. Haar oogopslag, haar lieve lach, ze zijn het einde en het begin van iedere dag.…

Levensloopbestendig werd - als ongewenste spam- badend in een bad van bloed in geniepig geheim onder mijn voordeur geschoven. Ik weet van geboorte tot sterven zijn fases te onderscheiden gekenmerkt door eigenschappen en patronen.…

Ik wel, in de motregen aan mijn voordeur. Vlaanderens eerste klokslag om acht uur zijn voor de helden van de zorg. Drie huizen verder klonk I never walk alone Luid genoeg voor de hele wijk. Zoveel samenhorigheid had ik niet verwacht. Maar vandaag heet zoiets een niet-essentiële verplaatsing.…

toch was er de muziek van het winkelend publiek met zongebruinde benen de mêlee emoties van opzwepende drift tot vertederende liefde ging de muur aan als autist die alles voelde en wist met versteende herinnering ook wij beleven de stad in de stap van de mensen hun schuifelende wensen ingeklemd tussen mastodonten die namen en voordeuren…

Ik heb de vrouwen vaak na vijven nog zien vegen In de spreekkamers waar dan al niets meer werd gezegd De uren van de klok hebben ons klein gekregen Tot genezer geroepen en tot ambtenaar geknecht En ’s morgens voor de gesloten poorten Staan de mensen die de nacht onrustig laat Te wachten om zich te laten horen Of enkel tot de voordeur opengaat…

dan normaal je werd wakker, zoals eigenlijk altijd na drie koffie pas het slaperige kwijt `t huis compleet met jouw zonnestraal Geen zachte muziek op d' achtergrond geen belletjes, sterrenstof, kaapsviolen laat staan kleine lichtjes met malle capriolen `t begon als een allerdaagse ochtendstond De gong, je trok met ogen wijd gesperd de voordeur…

ik zag hoe open ramen naar jou lachten toen jij verdwaalde in het plezier van de heel vaak uitgestorven straat zij knipoogden tegen de zon die jou een warm welkom bereidde met het zelf gekozen alleen in straten van steen zelfs de voordeuren tochtten in allerlei luchten de specifieke geuren van het levend huis zonder bewoners…

jas ga ik naar buiten de avondkoelte laat ik mij omhullen draden van spinrag houden mij niet tegen het vallend populierenblad ruikt kruidig ik loop de mij bekende weg waarlangs seizoenen zich verdringen en waar geen dag hetzelfde toont: geen crocus staat naast herfsttijloos en uilen zingen niet als voorjaarsmerels als ik weer voor mijn voordeur…