Alle inzendingen over vragen OR onbegrepen veranderi OR jaarring

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Oud hout, veel jaarringen zwaar beproefd maar uitgewerkt geeft geen krimp en laat zich voegen tot handig voorwerp zoals een ladenkast van afvalhout, ruw maar eerlijk als een ongeschminkte vrouw draagt de last van laden vol geheimen zonder te bezwijken…

Ik sta stil ook de bomen luisteren naar jou en de dagen verlopen tot een zachte zucht hoor de bladeren zacht ruisen onder de klanken van jouw zinnen vertel je jouw verhaal en wij tellen de samen de jaarringen van jouw hart…

Wij gaan ongemerkt met onze jaren aan de haal zo’n voortgang wordt gewoon beloond met een dubbele zes al komt het niet daarop aan, grenzeloos gaat vanzelf verder, te weten dat nieuwe jaarringen de rand opzoeken van meer dan het voorlopig bestaan.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Nog altijd trilt de stem bij 't lezen van de namen met daarna de leeftijden van de mensen waarvan de jaarringen nooit meer aangevuld zouden worden, zoals bij bomen in de natuur hij die zelf dit kamp heeft overleefd leest bewogen alle namen wetend dat hij geluk had deze hel te hebben overleefd…

onbeschreven blad bedwelmd maar immer wat ik had kom ik nimmer overstegen onbegrepen en niet gewenst aanwezig het bestaat !…

Bewijs van onbegrepen leven.…

onbegrepen kou leeft binnen haar verstarring een warmer hart beeft de kleuren van dit leven bekleden mijn buitenkant…

Zwaar onbegrepen en uitgeknepen trokken ze hun kleren dus weer aan.…

blik niet terug op de lente één dood te vroeg op haar dorpel en het glinsterend dauwvocht op mijn wimpers vloeit weer in mijn oog terug als ik de woorden tel, de stomme woorden uur na uur, minuut na minuut in ’t ritme van seconden tijd verjaag ze niet, ‘t herinneren blijft ondanks jaarringen spijt zelfs wanneer elke boom die in ons groeit…

verheven Apollo gezanten neer op een nietig mensenkruin hoog boven woedt de ieder voor zich stammenstrijd een geluidloos reiken naar het hemelse lichtste licht stam na stam verheft zich tot een onaardse afstandelijkheid op deze onbereikbare hoogte is geen plaats om te schuilen in dit bos van schrale bomen hoeveel jaarringen…

je hebt mijn boom gemeten je vingers op mijn bast de jaarringen heb je geweten waarin jij voor de helft past aan wortels kon je niet veel vinden je storm verstond geen kracht de takken droegen nauwelijks bloemen ze bloeiden slechts als jij ze zag jij hebt me aan die boom verhangen alleen de dood kwam later pas je dacht…

Grote wereld was je soms maar even klein Dan voel je ook eens hoe het is een (onbegrepen) kind te zijn!…

Gevestigde waarden zo fnuikend desastreus Revolte en onbegrip troef of funest Duizenden vragen onbeantwoord....…

Zo diep geraakt Zo intens onbegrepen Zo verloren een vriendin Reis met me mee droom Neem me bij de hand Zo verloren gevonden…

kruisweg U bent Uw weg gegaan onbegrepen toch gegaan doorzettend ook voor mij ik ga mijn weg niet begrijpend toch gaandeweg inziend opziend naar U…

zwaarwichtig torst het zijn vele jaarringen. En beschouwd het als een van zijn zegeningen leven te verbinden onder zijn bladerdak. Het te beschermen tegen zon en regen en ander natuurlijk ongemak.…

ik taalde niet naar talen van sprokkelhout of spreeuw moest het spreken weer van ver halen van voor deze eeuw het lukte na poetsen groene lagen onzorgvuldigheid verdwenen het koper kwam te voorschijn onder de humus van het dagelijks gebruik lagen woorden van niet ouder dan vier jaarringen verbaasd te blinken…

ze luistert naar de stilte van de nachten ze hoort het gefluister van haar gedachten plotseling schreeuwt binnen in haar van alles zich uit maar ze verbreekt niet haar stilte uit angst voor het onbegrepen geluid…

Wel is het steeds weer het dier, ongevraagd en onbegrepen, zijn leven geeft.…

Wat onbegrepen is, begrijpen. Wat blind is, laten zien. Wat bedekt is, ontdekken. Wie dood is, tot leven wekken.…

ik luister naar de stilte van de nachten ik hoor het gefluister van mijn gedachten en plotseling schreeuwt binnen in mij van alles zich uit maar ik verbreek niet mijn stilte uit angst voor het onbegrepen geluid…

Kunnen mensen dat? Kunnen we onszelf bevrijden, uit de greep van ons begrip? Durven mensen dat? Durven we wel verder zwerven, dan woorden en symbolen kunnen? Moeten mensen dat? Moeten we elkaar wel volgen, zoals volgers in een kudde? Willen mensen dat? Willen we wel logisch begrijpen, dat één plus één méér is, dan één maal twee?…

Als in droom, liep ik zwijgend dan naar huis, eenzaam door verlaten lanen, en voelde vaak de onbegrepen tranen, dromend, soms opgeschrikt door ’t bladgeruis. Waarom mijn ziel de weelde niet kon dragen van de muziek, en niet meer verder vragen.…

merkt ze op zichtbaar gevleid Helaas dan durf ik het met hem niet aan te gaan Onbegrepen en verbaasd verlaat ze het pand Merkwaardig toch ze heeft haar mobiel nu opeens wel uit gedaan Hondenopvang luistert nauw…

een drankreserve hangt nog in zijn stapritme en in zijn huid zitten jaarringen van pijn, maar een rustpauze werkt als een beitel voor tintelende hersenspinsels en vingers. in uitgehouwen letters knapt hij zijn imago op.…

Zijn hart gevuld doch de handen leeg snijden jaren weer kartels aan randen daar waar de morgenzon lacht en koeien het malse gras al loeiend begroeten telt hij jaarringen van een gevallen boom geknakt na het kerven van twee namen ooit sterk verbonden door gevlochten handen…

met zachte weemoed betasten we de lagen waaruit we bestaan het hart laat zich vaker raken dan het hoofd we ademen overgave het strijkend licht maakt onze jaarringen voor even zichtbaar in liefde verder leven geen tranen te verbijten in het woud van genade…