Alle inzendingen over vuur OR zwaard OR draken

Zwijgend voeden we cilinders met het vuur van vlammende tongen. We worden elkaar tot draak, een rode boei die is afgeslagen. We weten niets, we zijn. Wij blijven nu bijeen.…

Ik vuur een wolk uit wijde kaken over vloeden van zonnedauw of sterrenglans die altoos zou gloeien in `t hart dat ik wil raken Zodat ik bekoorlijk blijf haken aan kant en keurig immer trouw ook recht door zee, ik hou van jou spuwde ik honderd, duizend draken En dat is prima, zijn mijn zaken als ik het daarbij laten kon lees: rekening mocht…

spinnend aan het wiel der tijden wentelend in het dradenspel lijnen met verzilverde zijden flonkerend in een hemelse hel draaiend in planeten banen spugend met het draken vuur centrum van je eigen manen leegte kent geen levensduur vlammend aan de aardse hemel brenger van het nieuwe licht schreeuwend in het hels gewemel onweer donder…

Wat een kwel Vrouwen binden in liefde Draken die naaien slechts De echte Draak gaat Vechtend voorwaarts Juist als ik stevig pel.…

Worden pennen zwaarden. De machteloosheid van onwetendheid heeft immers zwaarden nodig. Daar waar kennis macht is worden pennen overbodig.…

Lentefestival Tweede Maan zonnewende Draak in nieuw ornaat…

In zuidelijk, gouden ochtendgloren werd onverwacht een draak geboren. Hij was heel klein, met grote oren en ogen vol verwondering. Hij was geslagen uit een ei, een ei, verborgen in een steen zo groot, zo oud, zo zwaar in mij, een draakje, fier en vrij. Ooit spuugde ik vuur, ik wilde vliegen, maar ik faalde keer op keer.…

Geen witte bollende zeilen vriendelijke wollige schapen zwevend weidend door diep blauw maar rollend grauwe golven donkere draken blazen koude adem spuwen vuur over verdronken land flets waterig schijnen lichtstralen zwak pogend herinnering te bewaren worden door jagende schaduwen gewist die ’s avonds licht steeds vroeger vervagen dat ‘…

geen sierwerk van chinese draken maar enkel luide knallen van twee maagdenburger halve bollen Ik denk dat ik escape…

waarin vlees gesmeed tot zwaarden het onbehagen is geëscaleerd, het vuur verschijnt bovengronds de teerling is geworpen pijlen verlaten de boog…

Ik las veel sprookjesboeken en heel veel ridderverhalen over draken en kastelen die zich tot droom vertalen: dromend streed ik zij aan zij met Ivanhoe te paard, dapper en heldhaftig zwaaiend met m’n houten zwaard. Later hoorde ik de fluit van Pan, ik las de Griekse mythen, zag in ’t bos centauren op cyclopen schieten.…

de antichrist herleeft in de handen van de messias, een schizofreen fenomeen die de nacht onomkeerbaar zal maken door het vuur te doven met menselijk bloed…

bouwde kastelen brugde in ophaal voor jou de diepste slotgrachten jij kleedde in prachten en praal verleidde de koning achter kantelen ik huurde een ros kwam met mijn trots en wat zwaard langs jouw laaiende vuren zijn rijk kwam ten val jij torende hoger op slot ik ladderde vlot in bevrijden jij bent nu de mijne gravin van veur…

taal [godin van stand]: hofnar nectar draak en kind draaiwolk in mijn hoofd…

Gevochten zwaard waar zijt gij mee ontdaan? Gestold bloed aan uw gesmeden ziel. Vrijuit kunt gij niet gaan, de heerser wekt de slaper. Noch zo fragiel, laat u niet verassen. Hij bewerkt zijn zwaard met precisie en zal u bekomstigen met het element van verassing.…

O zee van bittere wraak witte haai door de demonen aangeraakt zwemmend zwaard van de dodenboom…

ontstrik je banden bij het aanlichten van de dag wanneer de draken slapen kan je gaan. wellicht dat je je weg niet vindt blijf niet staan, niet staan al schaaf je benen en handen. vergeet hun bedacht gezag, wanneer de draken slapen móet je gaan.…

Excalibur, koningszwaard in de steen; alleen Arthur is waard om te strijden met dit zwaard, voor vrijheid, recht en welvaart. Nu is de strijd gestreden, het oorlogsleed geleden; tevreden rust het zwaard, bewaard in een heilig meer: in Vrede!…

mensen die dromen van een vredig leven een overgeleverde belofte voor ooit, maar helaas is het zwaard verdwenen…

vonk, een vlam mijn hart vond zijn weg naar jou de draak kan voor eeuwig spuwen…

wind snoeit dode stammen over mythische velden waar druppels bloed van schimmige helden in het ijzige morgenrood kappen de doodstrijd breekt los; scherp geslepen zwaarden zijgen in de geur van warme huid als uit honderden monden kreten verbranden tegen de verbasterde lucht herhaalt het kletteren het duivels vuur boven bange ogen…

dat onbewogen martelt en blijft moorden het laaiend vuur raakt nimmer uitgeblust vergeeft u mij, ik strijd niet meer, ik buig de vrede is een vuilnisvat vol woorden dus laat u mij in vredesnaam met rust…

’k strooi rozenblaadjes op jouw huid verwen het liefdesknopje met wat tongennectar bevrucht jouw zachte roze hunkerende schoot en gijzel ons met doornen lust jouw diep verlangen vlamt mijn gloed tot vuur ik ben jouw liefdesprins laat jou mijn zwaard witheet gesmeed gevormd door het vloeibaar lava de wellust welt uit alle poriën nu heel jouw…

Het wiebelt, zwaait heen en weer, ‘Damocles’ zwaard hangt aan een zijden draad, maar ze stapt door, het beweegt, ze wandelt onverstoorbaar, in haar gang het zwaard als een schaduw achter zich aan wetend, slechts een verkeerde beweging en het dendert naar beneden. Maar vooralsnog, hangt het er het zal haar worst zijn.…

Het magische zwaard laat zich niet lostrekken door -- aandacht voor de steen.…

Strooi papavers als korrels der vermetelheid in het verblindend oog van de tijdloze muze Op het moment dat de draak zijn vuur verzengt en dwergen in hun smidse zonniger goud delven dansen onzichtbare elfen om de navel van de aarde en om alles wat van onschatbare waarde blijkt mag je opnieuw de hemelen bewonen de ongekroonde koning…

ik overzag de bergen, de wouden, de Gele Rivier, en huiverde, zover ik kijken kon vermolmde oude geesten voeren het bewind en knechten nog steeds, alsof zij de ware keizers zijn, mijn oeroude volk dat aan kleur en schoonheid bouwde in terracotta, stenen en karakters, door de wijsheid van K'ung fu-tse mijn gespleten tong sproeide vuur…

kijk maar vooruit maar lafbek kan het niet wie nooit ziet tussen het riet kruik vatbaar lang verwacht en a snapt het wel en k en j en alles telt nooit meer is die dit geheel spel spellen verlicht gezichten in groen en geel en m'n tong is gesleten een gespleten tong en een gezicht dat lijkt van rubber en de dieren spreken bomen…

Tijd was bij hem als een warmtebron Altijd vuurspuwend te laat op zijn afspraak Op tijd zijn was iets wat hij niet kon En kreeg volgens hem nooit genoeg tijd voor zijn levenstaak Daarom noemde iedereen hem de dralende draak…

Vermaak Raak In het hart Der mensen Raak Getroffen Raak Vermaak Het volk De edelman Vermaak Raak Een draak Met zestig poten En vleugels En teugels Raak vermaak Een schouwspel Een deftig toneel Een tribune een publiek dat kijkt en lacht Raak vermaak…