Alle inzendingen over wanhoop

zich vertakkend vertolken ze voor mij wanhoop biddag van de bomen maar morgen komt het groen…

Zoveel mensen Om mij heen Ik zie je niet En word wanhopig Langzaam kruipt de tijd Voorbij Ik voel me bedrogen Maar dan Voel ik een warme hand Op mijn arm Ik draai mij om En glimlach, Je bent toch gekomen…

Wanhopig huilend bel je mij De wereld doet je pijn Je ziet het niet meer zitten Zo verdrietig, teer en klein Soms weet ik het niet meer Gaat zelfs mijn licht langzaam uit Wat moet ik doen? Waar doet het zeer?…

Neerstromende regen, wolken o zo grauw. Ik kan hier niet meer tegen, ik zit helemaal in het nauw. Was er maar enkel een regenboog, een beetje regen, een beetje zon. Maar dat doel reikt te hoog, het is te lang geleden dat het begon. Ik blijf altijd steken, in dit gevoel. Is het een voorteken, van een dood o zo koel? Het is zo'n diep…

zij kijkt alsof ik lucht ben ik laat haar in een verte staren die enkel leegte biedt ze veegt haar tranen langs mijn huid ik zie er soms zo mistig uit dat zij geen toekomst ziet die brengt haar niet waarnaar ze smacht ze mist de vent waar zij op wacht steeds vaker droef van blik zie ik haar ogen wanhoop baren…

Schreeuwend Vloog ze Hoog boven, Alle verstand Naar nergens En nooit aangekomen Viel ze plots Met haar beide armen Rond zijn middel…

het lijkt mij dat de dood dichterbij is dan de klaarheid die ik zoek in mijn bestaan dichter dan ik zou kiezen en toch gekozen worden door de dood zou me nu liever zijn maar wat is liever als alles er niet meer toe doet wanhoop mij ten deel is en ik eenzaamheid te over heb wat is dan nog liever dan hunkeren naar droge ogen en onvoelbaar…

Daarom, laat af van hoop en wanhoop, kom waar vrouwen lachen en waar om en om de wijnkan rondgaat, drink voordat uw stof wordt omgearbeid tot een andre kom.…

je ogen en je oren hangen lusteloos langszij geweten is verboden en luisteren voorbij het lijden is te dragen alleen maar door te doen alsof er niets meer is te vragen gedachtenloos aan toen van binnen roept de schoonheid die blind is en ook doof maar steeds versteent al bij 't gelaat zichzelf niet meer gelooft…

Ik wacht , kijk , kom dan naast je staan Al ben ik mezelf niet Ik denk, bezwijk , verloren door je glimlach Geboren, getogen in m’n gedachtengebied Ik wil, ik kan, maar mag niet van wie Wie heeft het recht mij jou te verbieden Ik zou als ik mocht maar jij hebt de macht Jouw wil zal en moet geschieden Verdomme gedaan ik kan’t niet meer aan…

de hel waarin ik wandel wat anders kan doordrongen zijn met kreten van verschrikking en geuren van de dood ik ben ermee omgeven sinds de nacht granaten over mijn geliefden braakte en ik bleef schreeuwen tegen laaiend rood het lichaam dat ik sleep van stap naar stap schijnt wel te zijn maar voelt niet meer dan last van leeg gewicht wanhopig…

kruipend meter voor meter in deze dreigend donkere grot. In paniek schreeuw ik "mijn god ik ga aan mezelf kapot".…

geen mens die de wanhoop in je wezen vermoedt wie telt de tranen in de nacht van een wereld onder een wolk zwart van het verdriet van miljoenen, miljarden zolang je functioneert fabriceert taken vervult en verwachte antwoorden geeft kraait geen haan naar het gat in je hart blijft het verborgen achter het rookgordijn dat je optrekt…

Het is koud En het wil maar niet vlotten Weer een jaar voorbij, weer een uur voorbij En je hoopt En blijft hopen Zal die tijd ooit komen?…

O klamme koude, die me 't krimpend herte beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten, als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten, doet nederbuigen onder 't lood der smerte, - doet nederbuigen in wanhopig smachten, zo droef, ach, o zo droef, tot haar verterte de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte toch pijnlijk krimpen kàn om al…

Waar de schaduw kleurt en het water elke gedachte in een spiegelbeeld verdrinkt ben ik het verhaal van vertellen met de mond die geen woorden vraagt. Maar wel van momenten giftige echo's maakt. En mijn ogen laat tekenen wat ze willen vinden als ze spreken maar alleen nog kunnen fluisteren. Wanneer ik wacht op verlossing die van elke…

waaruit bestaat die beleving zo’n moeilijk te omschrijven gevoel zo persoonlijk en zo moeilijk te meten maar onderuit hangend in mijn eigen stoel in mijn eigen huis voel ik me goed valt blijheid te beleven warmte droogte behaaglijkheid vrede zoals het voelen moet maar daarbuiten is veel van wat de mens is en hem aangaat van wanhoop…

Mijn Wad, kon jij mij maar dromen me kleuren aan de horizon met mij ontwaken telkens wanneer de vloed me overspoelt kon ik maar jouw water wezen het opgedroogde zand of gewoon zoals jij wilt; een beetje golf draag mij in het boeket van het heden speel de liefde al was het echt spreek niet van zonden laat me de winnaar zijn…

Met iedere wanhoop haalde ik adem in hoop!…

en laat ons mensen rustig zijn in ons leven, vol hard labeur en pijn (en voelde u mijn wanhoop in dit gedicht denk na, misschien bent u ook opgelicht)…

haar boodschap op het antwoordapparaat heeft hij niet meer gehoord even voor ze belde had hij zich voor het hoofd geschoten.…

De dichter-schrijver heeft geleden -Dat heeft hij mij destijds verteld- Aan leven, hoe dat werd gespeld Hij had zich zichtbaar moegestreden Vaak ben ik, mede om die reden Per spoortrein naar hem toegesneld Heb hem getroost, stond dan versteld Zag droefheid alweer binnentreden Want niet in staat een woord te spreken Trok hij zich maandenlang…

Lied van eenzaamheid door wanhoop begeleid levenslang leegte overstemt mijn zang.…

Ik ben bang dat ik gelukkig zal zijn Dus zal ik gelukkig zijn Dit is mijn mening Dus ik zal je een plek geven om naartoe te gaan Vliegend door de lucht Zoekend naar hun doel Pijlen van stro gaan om ons heen De één is geraakt, de ander is verdwenen…

met de ogen dicht zonder een vleugje licht drijft ze mee op hoge golven als een kale tak van de boom waarvan de wortels afgesneden zijn in wanhoop en pijn en wereldse schijn de eerste willen zijn…

Ik wandel op een bospad trap op een tak krak ik schrik wanhopig ontwend aan natuur.…

wanhopig wespje kruipt langs pas geverfd kozijn op zoek naar suiker…

Tegen je warmte, dichtbij Lig ik te overdenken De slaap geen vat op mij En naast mijn gedachten, lig jij Tegen je warmte, dichtbij Voel ik mijn wanhoop branden Ik huil om wat je net zei En naast mijn wanhoop, lig jij Tegen je warmte, dichtbij Overpeins ik mijn verdere leven Ik wilde voor altijd wij En naast mijn leven, lig jij…

Tastend in het duister wankelend onder zware last Uit angst om je niet te bereiken smeek ik in wanhoop ……hou me vast………

in wanhoop nodigt hij zichzelf op de thee tijdens de thee valt het mee maar / daarna is het weer hetzelfde…