Alle inzendingen over wanhopig OR zoek

In weerspiegelde reflectie Als door een bliksemstraal getroffen Het voltrokken, het prestigieuze 3e uur Een hand verbonden en verstrengeld Strakker en strakker aangetrokken Het koord rondom mijn hals 3 maal na de bekoorde slagen galmend vanuit de verte daar naar waar ik heen tracht te gaan en waar ze dan voor mij luiden In weerspiegelde…

Verborgen achter blonde haren een longdrinkglas tussen de lippen zat ze roerloos op haar stoel verzonken in stille gedachten naar een onzichtbaar iets te staren da as van haar sigaret te tippen haar ogen zoekend naar gevoel een hulpeloos wanhopig wachten zo zag ik haar achter het raam een hand als steun onder haar kaken moest de harde pijn…

tegenwind verwarde me en daarna was je verdwenen transparant geworden tegen de achtergrond van glas zette mijn handen aan je mond omdat ik schreeuwen wilde met jouw stem, blijf bij me - of ben je mij nu al vergeten wanhoop kleurde woorden rood en als bliksemschichten gierden stemmen door de zwartgerande tekeningen, zover ging de moed verloren…

Als zo'n verdriet uw leven klieft dat wanhoop u bijkans doet zwichten en u zich niet meer op kunt richten zoek dan die ene door u geliefd om uw duisternis te verlichten, die ziet hoe zeer u bent gegriefd.…

In het holst van de tijd kruip ik in je tussen de knarsende seconden lijd en verga ik weerloos sterfzucht kruisweg dag slaaploze nacht: 650 milligram acetylasilylzuur 850 milligram paracetamol 450 milligram sumatriptan Met dank aan mijn engel De muze is broos als kristal en hard als graniet Van Thalia tot Melpomene De Waanzin…

de aarde verdoofd een mens verslagen, van zijn geest beroofd hoe moet ik het sterven verdragen als het na de nacht niet wil dagen…

volle treinen met het duister voor ogen in stille lijdzaamheid voortbewegend in wanhoop bad men trein sta stil.. sta stil.... sta stil…..…

en schokt, zijn hart gevuld met boze dromen, zijn geest vervuld van heftige demonen die hem beheersen, en ik vrees elke nacht omdat de duivelszonen zijn ziel en geest willen stelen bidden kan ik niet, want eeuwig ongelovig, ik wilde mij nooit binden aan god,gebod verscheurd zie ik hoe mijn lief lijdt, zwoegt en zucht, en wordt verteerd, wanhoop…

De roos die ik had geplukt, rolde in een fabriekshal van de lopende band Toch smakte haar kus, en smaakte naar grind of grond Het gestroomlijnde lijf dat ik soms beklom, viel af als een bergpad vol steenslag Inmiddels rot mijn hart weg in 'n zompige wei naast de Hoogovens Wanneer water Wanneer zand Waar mengt men koude lijven…

wanhopig gilt de trein obstakel op het spoor remt nooit snel genoeg vermorzelt jong leven hoe wreed is sterven uit eenzaamheid even staat iedereen stil in gedeeld onbegrip dan dendert het leven verder…

Gedachten tot wanhoop gedreven Ik voel van binnen alleen de pijn Niet wetend waar ik ben gebleven Niet wetend waar ik nu zou zijn De dag geschreven in het zwart Geeft mijn blijvende zwakte aan Het leven is nu eenmaal zo hard Geeft een einde aan mijn bestaan…

De tranen achter mijn ogen Een leeg gevoel Door mijn lichaam bedrogen Ik wil weer kunnen huilen dat is mijn doel Wat maakt dat het niet lukt? Ben ik zo bang om me te laten gaan? Of is het juist een onmacht Komt het door mijn lege bestaan? Ik wil gewoon weer kunnen huilen zoals ik dat eens deed Ik wil alles kunnen voelen zodat ik niks…

De moed der wanhoop hoor een verlept horloge dat zelf - ten einde raad - zijn raderen op gang tracht te brengen zie een drenkeling die paart met een kaaiman een levenslange dwangarbeider uit Cayenne die voor zijn oude dag spaart De moed der wanhoop hoor de moeilijke lach naar de gezichten van Mars zie het uitwissen van de vlekken op de…

Mijn schip is stuurloos tussen de klippen mijn hoofd rust reeds vrijwel in de schoot Hoop schijnt door mijn vingers te glippen een vuurpijl toont elkeen mijn code rood Ik zie de kustlijn alsmaar sneller naderen het schip lijkt dieper te glijden in de nood Plots denk ik aan het gebed onze vader en zie dat aan als het antwoord op code rood…

Wat is hoop Wanneer ik de waarheid heb ontmoet Wanneer ik over straat loop Of je blik de mijne ontmoet Wanneer we kijken naar elkaar De maatschappij Trekt voorbij, en jij Een hand bescheiden door mijn haar Maar wat is hoop, wanneer je wegloopt Blijven staren naar je achterhoofd? Of dat ik aan gesloten ogen wen Dat ik beter zonder jou…

ik zoek je in de schaduwen in hoeken waar het licht niet uitgenodigd is waar wind de bladeren jaagt vuil zich ophoopt in de goot je geeft je niet gauw bloot je kent de achterbuurt waar niemand komt omdat de messen scherper zijn na zessen je ziet het lemmet niet overleeft agressie en verdriet omdat je nergens sporen achterliet volgt…

gezeur, bij jou was de deur voor niemand gesloten vannacht is die cirkel doorbroken in pijn, je lichaam wilde jou niet meer zijn je had het roepen gehoord de klachten verstaan, maar de zorgen als last afgedaan want jij was toch sterker had humor en gein, jij wist ook hoe alles in perfectie moest zijn je hebt nu de einden gezien de wanhoop…

de witte duif vliegt niet meer stille apostel van vrede liefde en hoop wacht vleugellam op een tak van de oude boom wie hoort de aanhoudende mantra’s van zijn droeve koeren hoort iemand de schreeuw verbijsterend jankend gehuil in vermoeide vleugelslag verlaat de vredesduif zijn oude boom zal iemand hem zien iemand hem horen…

Ik lees in jouw ogen wanhoop, verdriet, ik heb mededogen weet, alleen ben je niet. Een vriend of vriendin kan delen je zorg, praten heeft vast zin vriendschap is een borg. Om samen te zoeken de zin van jouw leven, haal niets uit boeken kies nooit voor even.…

Waarheen liefde van mijn hart zal ik iets breien met draden van helder licht, zien wat leeft vraag mijn zonnebron overvloed in voorraad rechts averechts gouden spinsel maak een kilometerslange trui de hele wereld kan erin gigantisch groot en rekbaar zo koud overal buiten ik knuffel iedereen warm kom er gezellig bij voel je met liefde…

aanzien… het geklungel wereldwijd dan krijg ik ineens zoveel spijt door al dat bedrog en oorlog bovendien ik kan er niet meer tegen… een wereld vol nutteloos geweld graaipolitiek ontstaan voor geld we hebben lang genoeg gezwegen ik wil weg van deze wrede wereld… geef me alsjeblieft een paar vleugels dan kan ik vrij vliegen onbeteugeld op zoek…

Uit de gesloten crèche van Pieterburen Zijn onlangs een stel zeehonden ontvlucht Die Lenies harteloze stalen tucht Daarginds niet langer meer konden verduren. Dat weet ik omdat ik thuis in mijn bad Een dag of wat twee onderduikers had.…

Nattigheid Na tranen kwam regen wanhopige schaduwen zoeken naar de zon. Schuim Hoofd boven water zeepsop tot aan de lippen de afwasbak glimt.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Roepende om hulp heel zacht, in mijn hart een plek van leegte en verdriet door de pijn en wanhoop; verloren in het doolhof van eenzaamheid.…

Ik moest wel blijven staan Want haar ogen hadden de mijne in hun greep Klampten zich vast, wanhopig op zoek naar steun en hoop Een oplossing of een uitweg Gevuld met de geschiedenis van miljoenen vrouwen duizenden jaren Ogen van ongeloof en niet-begrijpen waarom Kapotgeslagen vertrouwen Maar glanzend van kracht Huiverend wendde ik mijn hoofd…

Met de moed der wanhoop schrijf ik mijn gevoelens op, deel ze met jou en hem, met haar en hen, met de moed der wanhoop. Terwijl ik van te voren weet, dat degene die het vaak als eerste leest, mij zal belonen met een vier en toch: plaats ik mijn gevoelens hier, met de moed der wanhoop.…

Mijn mond sprakeloos klanken verloren tussen licht en duister laten zinnen zweven zoeken een weg naar het onbereikbare de wil om te aanvaarden dwaalt doelloos door wanhopige gedachten naar het zijspoor verduisteren het zicht op de toekomst waar gevleugelde woorden samenkomen in het opnieuw ontdekken van het heden…

bij tegenslag in het leven komen nare gevoelens boven drijven van het geluk waar ik naar wilde streven zal maar weinig overblijven tranen die bevriezen in ogen die verslagen zijn mijn eigen ik verliezen uit het ooit zo sterke brein met de wanhoop nabij zoek ik een uitweg zoals blinden bij nacht en ontij zal ik die nooit vinden toch…