Alle inzendingen over wedstrijdgevoel OR afscheid OR isolement

Een kleine kamer is haar onderkomen waar ze zichzelf moed in praat de pillen die ze heeft ingenomen tekenen grof op haar droeve gelaat De wereld en al haar onderdanen lieten deze vrouw keihard in de steek niemand ziet nu nog haar tranen elke dag duurt minimaal een week Isolement in een oase van pijn slechts God mag haar komen halen uit…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

De nacht verdween en de zon liet zich zien Na die plechtige dag er voor. Waar je treurde om hen, die leefden met ons En die je zo maar opeens verloor. Maar weet, dat degene die je mist niet voor goed er niet meer is, Want eens zal je weer bij elkaar zijn. Je bent in Gods hand, je verdriet is voorbij Om eeuwig gelukkig te zijn.…

door een lantaren struiken hangen zwaar beladen tot op de drassige grond de druilerigheid van buiten is in mijn hoofd gekropen de neerslachtigheid in mij verwacht de zon als tovenaar gisteren en vandaag zijn plassen water hinderlijke obstakels mijn dorp is verstopt onder een grijze deken de eenzaamheid ontwaakt in huiselijk isolement…

Ik ben in een film geboren regie heb ik niet nodig, ik speel een soevereine held in elk verhaal, een script is overbodig , isolement van de verbeelding deel ik met mijn lief zonder haar gretigheid te verliezen, balancerend op de raakvlakken van zwart en wit , vrees de samenloop van ieder stuk op het schaakbord van haar Muze,herken…

Kerstavond Samen Nog 7 dagen om achteruit te kijken Verdriet, isolement en virus - maar ook verbondenheid en plezier gevoeld in 2020 Samen beleefd 2021 dient zich aan Uitzicht naar fijner leven geeft kracht Samen gaan we het doen Ieder op zijn eigen tempo en karakter Top en dal en alledaags Maar vooral als gezin Dat telt Geef steun gevraagd…

in mijn natte cirkel hang ik verblind de dove uit gevoelloos voor tekens van leven en van liefde zwemmend in een oceaan terwijl continenten langzaam eiland worden en eilanden verdwijnen in een zoute mist blijft verdriet van gisteren ook vandaag weer huilen zilte fontein die niet opdroogt eeuwig druppels achterlatend…

niets dan lucht ben ik helaas geworden onbegrijpelijk vluchtig zonder houvast onzichtbare papieren baas vingerloos vind ik mijn weg op de tast morgen overmorgen de dagen daarna een klucht voor velen anderen zijn boos vergaand geïsoleerd informatieloos ik ben lucht niet bestaand of anders een vliegende vis die hapt en hapt naar adem verstikkend…

over moed en macht heen mag hij op verzoek van zijn iele goden niet langer de trom nog roeren noch stil noch luid maar zich bekeren tot de stilte in hart en hoofd en terugkeren naar het begin hij nog een soort visje was teveel al verspeelde hij woorden aan de dove oren der toeschouwers van zijn laffe daden daags het gevlucht onder het…

je vraagt me soms de weg naar een straat die niet bestaat eentje zonder einders en verwijt me dan nors mijn stad niet te kennen morgen ga ik muren kopen en neem je met me mee wat eten en wat drank opdat ik je ter plaatse laat met wat stenen om je heen misschien geef ik nog wat lengte voor een aanloop lang genoeg dat je hoofd genoeg kan…

Afgewend met zijn rug naar het zijnde spaart hij zijn stilstand in verstomming uit de avond tegemoet de helderheid achter donkere glazen, de opgooi van stemmen binnen het afgelijnde, het doffe leder dat men in het wilde trapt doelloos staart de mens naar wat hem invalt als een schaduw in de war van zijn bestaan…

Zullen mijn woorden ook als klanken, klinken, dat we samen in diep isolement wegzinken? Toch lach je steeds, het ijs is gebroken! Ik glimlach ook, ja we hebben fijn gesproken! Cor van Vliet…

(bij het huwelijk van mijn dochter) Huisje van glas kind van ons hart. Daar lag je zo klein zo teer. Je was, van was. Breekbaar was je. En wij mama en papa totaal geen ervaring met zorgen, keken uit naar elke dag. Naar elke morgen Huisje van glas dat is bij ons gebleven. God wat was je ver weg voor ons! Maar dat glas hield…

Als kind droomde ik van een eiland afgebakend en klein ooit zou dat mijn wereld zijn mijn eigen creatie warm en veilig zelf gekozen isolatie mijn eigen ik...heilig Na jaren van dwalen ben ik weer aanbeland bij mijn innerlijk kind terug op mijn eiland wetende dat ik hier mijn rust wel vind…

En vannacht, in de stenen stilte van mijn kamer, het huis op het eiland, onder het web van sterren, de palmen roerloos, kwamen die andere stemmen, Auden en Frost en Elisabeth Bishop, Pound en Cummings en Sylvia Plath, woorden op mijn schouders, in mijn haren, tegen de ramen, dichters, gedichten, droombeeld, verhaal, getijden van toen, ooit,…

Isolement kan ik niet goed verdragen; de eenzaamheid, die vliegt me aan met vlagen. Gelukkig is er altijd het balkon.…

Geen mens heeft grip op wat dit leven geeft, wie god mag zijn of minder wordt bedeeld. Er is dat lijf, dat mankementen heeft, en ook een lot, dat keihard met jou speelt, dat ronduit kwelt en aftast wat jij veelt … Maar hoe dan ook, wie is daarbij gebaat, een mens die schuilt om hoe het hem vergaat, die wanhoop voelt van onvolmaakt te zijn, alleen…

Vaarwel, Clary. Ik wens u geen geluk. Zoiets klinkt dom, bij hen reeds die het menen. Gij hebt u goed verkocht. Maak u niet druk over de rest: want àlle mensen wenen. Uw huis was klein. Uw heer heeft het vergroot. De bron van zijn fortuin heet niet te stelpen. Uw roem wordt groot en duurt wel tot zijn dood. Uw ziel is klein. Ik kon het niet…

Nu we vandaag voorgoed Afscheid van jou hebben Genomen en weten dat We je verschrikkelijk Gaan missen - is er Terwijl ik aan jou denk Opeens dat blaadje Dat ritselt in de wind En is het alsof jouw Hand van liefde me van Zo ver zachtjes aanraakt…

Wanneer ik daar door dat laantje loop stil mijmerend over de vergane dag met zachte stap, dat bergje oploop, steeds nader dichterbij... dan denk ik aan jou mijn liefste dier, slapend in het zilte gras, slaap rustig, slaap zacht, onze herinneringen blijven daar waar geen mens weet hoeveel jij voor me was... Hoeven lopen over je vergane…

Geluid dat verstomde, Lawaai dat niet langer is Zo lang eigen, Zo lang vertrouwd, Donker dat de dag Verdrijft al voor Ze begonnen is - Verlies, leegte, Een gat in onze kring, En als we afscheid Van je nemen is er Toch weer licht, Zon die alle donker Verdwijnen doet, Het maakt ons afscheid Van jou een beetje mild, Bij…

Goed, dan weet ik dat Jullie zijn met z'n drieën, zie ik Ik wil graag met jullie kennismaken Dit voel ik dus bij het afscheid, Elisabeth Is dit alles? Dat moet ik wel zeker weten Ligt er niet nog meer in een hinderlaag te wachten?…

Stoffelijk niet van deze wereld verankerd in hart en nieren levendig in volle weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een zekere dood ontsproot zich het dichterlijk talent een eigenschap waarvan iedereen genoot waarin een creativiteit wordt herkent had hij niets…

de zon gaat onder maar weg is ze niet ze blijft ons verwarmen zolang wij met liefde de wereld omarmen laat mij die zon zijn elke dag laat mij je troost zijn ik zend je mijn stralen mijn eeuwige cirkel mijn groet mijn zonneschijn…

Ik neem geen afscheid er is ook geen reden toe misschien maakt het dragen van de dag mij zo moe veel meer dat afscheid vooruit duwen niet over de schouder kijken nee, nooit afscheid.…

De stom geslagen momenten van dat prentenkabinet van isolementen. Een stuurloos wiel in de maatschappij, die geen luisterend oor heeft tussen de burgerij. De onbegrepen mimieken uitgesloten van te duiden replieken. Een monddode die niet luisteren kan; voor eeuwig levend in de ban. Doofstommen spreken niet. Doofstommen horen niet.…

Beelden van eenzame tochten door de natuur,resten uit zijn onbewuste doemden op,nu als vlammen voor het kruitvat in zijn lichaam, want het was tenslotte toch een dodend isolement. Slapend vond hij de grafheuvel,zoals hij schreef,uit reactie.…

tussen jouw wimpers die mijn tranen drogen als de zon en mijn leven weer kloppen laat saffieren pracht die mij doet zoeken naar de schoonheid van een vrouw en mijn nare gedachten verlaat diamanten kracht die mij verleidt als de hartstocht van een godin die de nacht voor mij bewaart gulden ster waar je ook bent redt mijn ziel uit het isolement…

Met alle buurlanden hebben we oorlog gehad met alle buurlanden hebben we vrede gesloten Maar de Duitsers nee, die waarderen we niet nee, die gedogen we Onze belangrijkste handelspartner onze belangrijkste 'hofleverancier' ons grootste buurland Duitslands kracht ligt in hun intrinsieke isolement en hard werkende samenleving binnen…

Voor hoe lang Zal het afscheid duren Voor hoe lang Zal het afscheid zijn Afscheid nemen Maakt verdrietig Afscheid nemen Doet zo'n pijn...…