Alle inzendingen over weerzien

kom nog eens langs roep jij als zo vaak geen weerzien zonder toeval ja zo gaat het speel een rol van voorbijgaande aard de tekst ken ik uit mijn hoofd goh wat leuk zeg ik dan bedaard en merk dat mijn stem van oprechtheid is beroofd kom nog eens langs roep jij…

Stil is de nacht een en al pracht huizen zijn volop verlicht het is een weerzien wekkend gezicht de straten zijn mooi versierd de sneeuw die de mens pleziert het is net of je in een sprookje bent beland romantisch wordt mijn gemoedstoestand eigenlijk ook wel een beetje emotioneel zo prachtig is dit tafereel.…

Gisteren had ik weer eens een ontmoeting met mezelf; het was een hartelijk weerzien na een leven lang van elkaar gescheiden te zijn geweest; maar al gauw hadden we elkaar haast niets meer te vertellen; weer dreigde een scheiding, maar ik heb besloten om ons bij elkaar te houden en het contact op te voeren om die eenheid te worden die we…

De lach vanuit je hart Die twinkeling in je ogen Jouw enthousiasme bij weerziens Je enorme bevlogenheid Die innige omhelzing Jouw warmte die ik altijd zo voel, ook al ben je niet in mijn buurt. De troost die ik je mag bieden Mijn houvast wanneer ik dat nodig heb Jouw onvoorwaardelijke liefde. Schat, Ik koester het!…

Mijn hart, dat ontroering kent om de lach van een kind het weerzien na lange tijd met een goede vriendin. Mijn hart, dat zo vaak geen antwoord weet maar dan stil is en meedraagt het verdriet van een medemens. Mijn hart, dat kent herinnering de pijn voelt van oude wonden eenzaamheid maar ook van liefde om wat ooit is geweest.…

in een duinnest ligt het bedichte blad een meeuw kukt kleine wolken naar het middaguur het wordt stil en ongevlekt blauw verrassend is de wind wanneer hij met een gevederde blik letters verschuift jouw handen houden het weerzien vast sindsdien zwerft de zee in mijn navel…

Met de warmte van de zon is het weerzien van jouw lach. Nu met de harmonie in bezit verschijnt jouw inspiratie Ook al lijkt het met de mist een ochtend van deceptie. Het is jouw openheid rooskleurig in de geest van. Na de sluier over het land boekt zich een nieuw roman.…

Sneeuwkristallen streken langs haar slaap naar beneden in een droom die droomde tussen hoofd en kussen Een nacht vol sterren dwaalden tussen handen vingers stilden de donkere trilling het naarstig weerzien De ochtendzon ontwaakte raakte betovering tussen nu en de lakens van verleden…

ik heb een spiegel in mijn tuin zonder weerbeeld stap niet door de lijst het scheidende membraam beweegt heen en weer op mij toe van mij af raak niet aan eens vloog er een vlinder op die nooit weerzien werd regen dringt drinkend wordt weer afgescheiden ik vang het hopend op een glimp vanachter moet mysterie niet mysterieus…

Opgejaagd door tollenaars leef ik uit lege koffers liefde lap ik aan de laars van stampvoetende joffers ik schaaf mijn hart over de grond die alleen de vorst verstaat smelt mijn ijzig oorlogsfront in de wortel van de haat en laat me bij het weerzien voelen wat ons diep verbindt je lange haar over de striem van mijn vluchtweg in de wind…

We begraven onze zielen in een toevlucht naar zuiverder oorden We knipogen ons weerzien in kristallen ogen van innige woorden We stillen dorstige harten als het gekwinkeleer van de merel spreekt We verlaten onze schaduw waar het licht in duizenden kleuren breekt…

Ik hoef je niet meer te zien ik wil je nog wel voelen maar vooral wil ik me je blijven herinneren maar eerst gedenken met de kinderen en kleinkinderen en nog wat familie en vrienden als we je uitzwaaien bij je aanstaande uitvaart waarna je voor altijd in ons zal blijven bestaan en door alle gevoelens heen je blijven zien, weerzien!…

En nu is ook de laatste er vandoor Zijn winkeltje waar veel werd omgestoten Dat is alweer een hele tijd gesloten 'Dag kindertjes en nu tot weerziens hoor' Wie voelde niet vandaag een klein verdrietje Dag Swiep, dag Saar en Brom..dag Malle Pietje ---------------------------------------------- Piet Ekel  is op 90-jarige leeftijd overleden…

je naam is het thema van weerzien ergens op een plek van nooit geweest hou de schelp tegen je oor en je hoort het ruisen van de zee het blijken populieren te zijn die je vanuit de hoogte foppen met hun geratel van blad en been in de adem van de lucht als het niet is zoals het was heeft het zo moeten zijn en is ‘t verleden het moment…

Nog niet vergeten nog zoveel vragen niet gesteld er is zoveel dat ik moet weten wat je me nooit hebt verteld de weg loopt dood een kans op weerzien is er niet zoveel verlies zo groot de leegte het verdriet ik leid een goed leven krijg alle liefde die een mens kan wensen toch mis ik jou het meest van alle…

landschap dralen schapen tussen bloemen in de wasem van weiden alsof ze zich neerleggen bij de éénvoud van onze poëzie, en men kan zich zelfs vergissen van eeuwigheid in woorden van ééntonige lettergrepen terwijl we onder de bomen onze overwegingen schrijven leg ik je vast ,plaatsen we de dingen als deze woorden in de vorm van een weerzien…

Tis dat een mogelijk weerzien daar wacht, anders ging ik mooi niet heen.…

en zo gebeurde het dat ik de glazen klapdeuren met HEMA doorging en ik je zag bij de rookworsten moedertje in je grijze mantel onmiskenbaar mijn moeder te zijn van alles ging er door me heen en ik snelde naar je toe moeder, moeder maar je ging verder, alsmaar verder en verdween, zo verdween je die middag ben ik weer gegaan moeder…

Wat allemaal wel niet bekoort aan de wandel door de oude stad mokum heb je nooit echt gehad nu terug op de Oudemanhuispoort Erdwin de mesjogge boekhandelaar riep nog altijd ongeneerd ja ja ziet hij is er weer ha ha zeker net gepensioneerd Om de hoek van de Staalstraat zat de pianist op het terras zag meteen dat ik het was vroeg wat…

Nog zie ik de initialen van onze liefdessignalen in de oude elzenstam waartegen ik in je kwam Het hartje is vervaagd dat is wat aan me knaagt…

daar zat hij dan verblijd in een koele rotanstoel nam tevreden teugen van een goede Franse wijn te midden van Cohiba-wolken zo moest het leven zijn hij tapte met zijn voet het ritme van bravoure en jongensmoed dat hem terugbracht in gedachten bij de lieve wijze mannen die hem zeker maakten en zag zijn pa en opa weer in een roes zo…

hij jammert de oude rekel door merg en been huilt hij vanuit het vlas de avond rolt patrijzen uit in strakke formatie door de geeuwende polder veren boetseren vingers tegen de neergaande zon komt er een vervolggesprek met de vos aan de rand van het schor tussen lamsoor en zeekraal, een dialoog.. als hij pluimt boven het koren…

Het is nacht geworden. Ik zie het huis waar ik ben opgegroeid. Weer hoor ik het knarsen van het grind. Opnieuw hoor ik de stem van vader. Zijn meningen en zijn beter weten. De noodzaak van de zoon, om zich met hem te kunnen meten. Ik voel het gemis van broers en zussen. De onmogelijkheid om met hem te praten. Ik zie moeder naar zijn ogen…

een kwarteeuw later - een frappant familiefeest - schildpadreünie…

Nee het leven is niet eindig er is meer dan dat je ziet ook jouw ziel zal verder groeien al doet verlies ons veel verdriet zie de schepen in de verte in de grote oceaan straks zijn zij een vergezicht maar zeker niet vergaan achter de horizon ligt het verscholen paradijs ooit zullen we elkaar weerzien als ik klaar ben voor die lange reis…

Ons weerzien, alsof de normaalste zaak van de wereld, het innig zijn, alsof altijd zo geweest het afscheid, alsof altijd zo geweest dat we gewoon los, los van elkaar ons leven leven als zo'n klikknoop van je jas, dicht lekker warm en open, luchtig, frisse wind erdoor, vaak is er nog een rits, maar die klik is het dekkende, finishing…

Best Female Friends Forever Een moeder Die mijn beste vriendin werd We geloven allebei In meer levens We hebben elkaar In vele gedaanten gekend Er zullen nog vele volgen Een vooruitzicht op een weerzien Dat het afscheid even verzacht Totdat de realiteit toeslaat Van de telefoon die niet meer overgaat Het is stil…

aanhoudende stroom langs verweerde kusten die ons bestaan overstijgt in broosheid berusten leert waar weemoed in het gaan en keren schuilt bij een teer gemis over weerzien droomt onder weidse luchten lasten minder drukken in wiegend avondrood worden verlicht waar een mensenkind zich door de zee gedragen weet hier aldoor…

Ons weerzien komt, en het gevoel gaat. Het is een ontmoeting als een bliksemschicht. Maar het gedonder komt altijd te laat. Waardoor ons vuur niet voor wrijving zwicht. Noodweer kan als een rivier van de berg stromen. Maar het beekje in het dal evenaart onze krachten Net zoals wij ons gevoel uitspreken van ideale dromen.…

op uw nylonkousen bracht u mij door de wintergang naar de buitendeur van Huize De Schutse ik zei nog dat het veel te koud was maar het maakte u niets uit alsof u voelde dat het de laatste keer was onze omhelzing en uw lieflijke moedergeur had zich vreemd verkleed en wij zwaaiden elkaar een weerzien enkele dagen later belde pappa ons op…