Alle inzendingen over wind OR ogen OR leven

Die is gekrompen, spuugt nu geen vuur ik lach om het kind, kijk verder naar het spel van wind en wolken. Dan ineens zegt het kind: Oma....hoe moet dat als je een engeltje bent? Stel dat dan die wolken er zijn, dan zie je ons nooit meer, da's niet fijn!…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Jij zal daar staan met jouw haren in de wind ik herken je aan jouw gestalte ik weet dat ik op jou vertrouwen kan want jij bent de enige van wie ik weet dat jij deze rol voor me innemen zal.…

In mijn leven, is geen plaats meer voor een ander. Hoe vaak heb ik dat wel niet gezegd. Jij beheerst nog steeds mijn leven, het kan niet worden uitgelegd. Je hield er niet zo van. De woorden te hoogdravend, veel te net. Je lachte dan je scheve lachje, met ogen vol van pret.…

Dan zie je een wereld die je zeker kan bereiken Dus neem de hand die ik je aanreik Zodat je niet langer verloren bent in jouw wereld Verloren en alleen in jouw wereld Maar ik zie dat er leven is in je ogen En wilde je maar eens beseffen dat je geen genoegen moet nemen met wat je hebt Je moet niet zeggen, ik ben het vechten moe.…

In mijn ogen is besef Vertraging van licht In mijn ogen is leven Dragen van besef Koesteren van licht…

in ogen die de tijd voorbij zijn met hun aanstekelijke lach…

ogen strooien zich nieuwsgierig de wereld in ademend leven senryu…

heb mijn blikken altijd vertrouwd dacht in onderbouwd begrijpen hoe zij anderen aankijken nooit heb ik geweten dat mijn logica de lichaamstaal al jaren is vergeten daarom loop ik vast mijn vogels zaten op een tak vlogen in zwart wit floten hun gemak landden tot een stille zit maar in het echt krioelen kleuren zwermen groot…

lijken Als de zon in mijn leven weer scheen…

langzaam werden de gezichten grijs kleuren zachter in vervagen een enkele lijn geboren in het zijn bleef nog herinneringen dragen de horizon kon ik al raken in het zo tastbare dichtbij het licht ging uit zelfs de helderste dromen wilden niet meer komen met stok en hond ga ik op pad voor mijn andere zintuigen begint het echte leven…

ik zag je staan het groen in blauwe ogen liet je nietszeggend over ons gaan jij stond vooraan je rode haar was langer dan wat gangbaar was we zeiden dat je lachte wat ze prikten door met kleine vragen die je nonchalant terzijde schoof jouw ongeloof was olie op het vuur ik zag je weerstand breken hoorde wanhoop in je stem je lichaam…

ik ben verdwaald in vreemde ogen ze kijken me aan met sprekende blik alsof ik jou iets hebt gedaan vergat weg te kijken en verder te gaan waarmee ik bezig was maar deze kijkers dwingen eisend contact dat niemand nog ooit heeft gehad ik kan dat niet heb dat nooit geleerd met iemand praten zij heeft mij nodig eindelijk is…

heb mijn tuinen ingericht in de kleuren van mijn leven ik streel de wind met mijn muziek in rotsen gaat mijn stemming leven heb mijn handen leeg een helling vol beloften mijn ravijnen zijn te geef daar stort ik de gedrochten mijn hamers zingen vormen de zaag jankt het profiel uit de ogen spreken normen maar hun geest is nog dociel…

eigenlijk heb ik een kleurenfilter nodig want het spint niet in mijn kleine wereld er is verandering op til het is tijd om weer op te staan ik jaag het leven weer door mijn aderen ik wil niet dat mijn leven verdroogd laat mij tastend schuifelen en wakker worden in een warme wind soms kijk ik naar de aflopende tijd haar…

Tussen het helmgras vallen de vlinders op de wind zweven trage minuten kring op loop. De dag, onaangeroerd en zeker van onbedekte ogen richt zich op en strandt dan aan mijn oever. Ik breek het open, ontelbaar licht een droom tot leven gedicht.…

Je HANDEN waren de WIND die mijn haar strelen... Je OGEN waren de STERREN aan de hemel die op me neerkeken... En steeds vroeg ik de rivier waar je was En wat antwoordde de rivier?... NIETS... Ze stroomde in stilte voort zoals ONS leven het gaat voorbij...en JE MERKT HET NIET.…

onbevreesd tegemoet gaan het zegt niet ik ben niet bang maar ik durf mijn angst te trotseren kijk die met open ogen aan zo spreekt ze met een fluister vastberaden in de wind ook al zijn er vragen ook al zijn er voetklemmen en angels onderweg ik denk dat ik het antwoord er op wel in het “leven zelf” ga vinden…

Ze keek nog eenmaal om tussen het riet de eerste lentebloemen te ver stond ik om haar dromen te zien verwaaide gedachten stervend in de wind. Ze ving het licht zo ik niet eerder zag we liepen verder en het leven sprak uit onze ogen.…

mijn ogen tranen en de lucht is vervuld van zoveel bloesem de wind jubelt om mijn oren brengt het zaad bevruchting en leven ik nies in een wolk van kleuren die de velden verspreiden ik vervloek de maaier en prijs de wilde bloemen die mijn ziel ontroeren…

De lucht, die leeg is en zonder ziel, waar uitgetuimeld de wind uitviel.…

jij was het gezicht in de wolken gaaf gemodelleerd door de wind van volwassen tot kind hij speelde met jou kende je ups en downs wist welke ruimte jij nodig had om te groeien zonder te verdwalen in het strakblauwe bloeien ik proefde jou toen het donkere van de bui mij kuste en je vriend het nat van de regen van mijn…

je draait en kolkt spiraalt wolkend hoog in de lucht demoniseert de zon met regenbogen water door brekend licht jaagt cumulus in zwart naar een nog heldere einder hoost daar alles plat doezelt in zomer verspilt tijd van de dromer met warme landerigheid jij bent mijn heerlijke windekind leeft van lucht lacht in iedere vlucht…

ik heb wind contouren gevraagd van het land waarover hij net heeft geraasd hij dwarrelde wat ergens in de luwte sprak ik met hem af benieuwd naar ontmoeten hij streek neer in een vlaag onverwacht maar ik wist dat hij het was hij bulderde niet vloog nauwelijks op maar was heel bedaard zo dicht bij aard hij omvatte mij liet zijn…

Als ik de wind in de bergen hoor, naar de toppen kijk van die landpuisten, weet ik: de aarde leeft. Ook op een begraafplaats zweeft de dood over een akker vol levend wezen. Lopend door het leven is God om mij heen. In de bergen of op de dodenakker Hij is er altijd en eeuwig.…

Dans ik het leven als een bloem zingend kind zwevend op de wind waarheen hij blaast daar zal ik gaan al verduisteren zon en maan met het licht in mijn hart de zon steeds weer zien opgaan in een reeds vernieuwd bestaan…

Mijn deken spreid ik uit over de grond, Ik lig en sluit mijn ogen. Ik zie een violiste staan, De klanken van vivaldi. Een laatste glas wijn, Ik proost op het leven. En val in een diepe slaap.…

de wind in overheersende vlagen maar even stilte kan dragen…

je waait duwt zachtjes tegen mijn huid fluistert af en toe luid in kleine vlagen je wilt me dragen maar de schaduw maakt mij zwaar ik bied geen tegenstand met jouw duwtje in de rug gaan we nu twee keer zo vlug…

wind speelt met geluiden zucht en fluistert giert en brult vervaagt en wakkert aan zijn stem verschilt in streekgebondenheid tornado mistral of orkaan hij legt verhalen neer in zand en wegloopduinen boekt historie als woestijn wij lezen in de sedimenten wat hij ons heeft gebracht koelt ook mij als bries vannacht…