Alle inzendingen over zeevaart OR ongenoegen OR keu

Ik wens niets te doen en zeker niet in amen te rusten er zijn woorden genoeg om ongenoegen kenbaar te maken.…

tussen tegenpolen flitst en knettert het onderhuidse spanning zoekt ontlading waar vroeger energieën zich verzamelden tot samen vonken heeft nu de tijd het onafhankelijk isoleren tot norm verheven nooit meer het volle geven de vlambogen zijn weg het ongenoegen is gebleven de leeggelopen accu’s decoreren nog heel even…

Hij brak z'n keu en stopte met biljarten. Hij is toen met 'r mee naar huis gegaan. Er klopten bij de twee verliefde harten. Ze trok d'r kleren uit en hem zo aan. zo kon-ie haar verleiding niet weerstaan, waardoor het minnespel al spoedig startte. 't Was liefde op een allereerst gezicht en impulsief was in de roos geschoten.…

De keu fixerend in de juiste stand om deze carambole niet te verkloten. De ogen, feilloos als een goed sextant in alle rust de afstand aan ‘t begroten. Een flits, gelijk een pijl geschoten... Raak! Het klamme zweet stond in mijn hand. Al kostte het me dan ook een der vissen, dit schouwspel had ik echt niet willen missen.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

zelfstandig deel aan een Europese expeditie naar het oude Damiate en doen aldus al strijdend onze intrede in de wereld En omdat uit dat tijdperk, bij ontstentenis van een nationale architectuur nationaal recht, wetenschap en andere instellingen welke verschilden van die der ons omringende volken, de oudste bekende Nederlandse zeevaart…

Zachtjes komt de stilte op mij af als zat ik erom verlegen In mijn ogen een milde straf waarin ik mij voel genegen Zelfs de herfstige storm kan deze stilte niet doorbreken Maar de wind in mij giert enorm om mijn ongenoegen te wreken Ach stilte, je hoort het strijdgewoel toch niet De warmte maakt plaats voor kilte en het is alleen de stilte…

Je was er ineens en niet tot mijn ongenoegen. De vleugels die jij gaf werden mijn ogen. Vloeibare verliefdheid doorsijpelt het al, er is niets meer verborgen. Ik ben wie ik ben. En ach, die scheuren door beweging – Roering in de diepten van je vezels. En de mijne natuurlijk – sluiten zich keer op keer.…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Vuil kijken, het ongenoegen eens flink vies laten blijken. Allemaal fronzen! En laat dat gebrom ook eens wat luider gonzen! Dat zal ze leren, zij die zo asociaal ons leven regeren! [gedicht in drie 'hepkoe's': elke hepkoe heeft elf unieke woorden, rijmende eerste en laatste regel, 5-7-5 voor de verdeling van lettergrepen]…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Vergeef me mijn egoïsme mijn onbegrip en afgunst vergeef me als ik in slechte tijden anderen de schuld geef van mijn ongenoegen mijn bitterheid ik vraag vergiffenis voor het feit dat ik als ik kwaad ben verdrietig of gefrustreerd mijn geloof verlies vloek waar ik zo tegen ben leer mij dankbaar te zijn voor de kleine attenties…

Een man met een pet, Met een keu in zijn hand. Een stoot in een kroeg, Drie over de band. Een heilsoldaat met een boodschap, Over het licht in de nacht. Verkondigt de hoop en de liefde, Die ieder eens wacht. Een rapper, die rapt over geweld, Over de droefheid van het leven, Over de macht van het geld. De nacht, zijn geluiden.…

Hij spuwt een wereld van ongenoegen naar de einder van vergetelheid. De landen der herkenning honen driedubbele hanenkraaien, dribbelend op zijn middenrif. Zijn hart zuigt de trilling als een kronkelende slang in de rivier der vervreemde galmen. Overtuigd van overschot aan gelijk, wrijft hij nog eens zijn kin schoon.…

puik panklaar pasteitje praat me niet van plomp pedant protserig pompoenen eten pinda's achterover gooien pepsels knauwen omdat uien prat gaan op pruttelend vlees protesteer, mijn lieve profileer je ongenoegen potentie in overvloed punt is hoe plezier je die pleit voor fijngevoeligheid per pc of per se bij precaire, culinaire…

Er is zo te zien en te lezen en horen geen muziekdocent nog te vinden voor scholen laat staan een orkest, trio of jongenskoren Geen haan die er kraait en geen hond die wil storen veel werk aan de winkel met andere woorden Een podium hier en een workshopje daar een cursusje bandcoaching voor drie fluitisten Een keu in de hoek…

Op de drempel van mijn deur van ontevredenheid, roep ik mijn ongenoegen over het gebroebel van mijn ingewanden uit! 'Onwelvoeglijke reetjeskikkers!' 'Onfrisse bochtenkruipers!' 'Ongehoorde rectificatiekolommen!' Mijn overbuurvrouw, met de bezem in de hand, maakt misprijzende gebaren.…

Al was jouw vlekkerige dood mij het ongenoegen waard bij het vernemen van de handicap en stierf jij de wraak die onbezonnen de strepen aan de horizon bedonderde salvo’s uit klankgitaren priemden door het as waaruit jij kwam om tenslotte als een trotse bombardon te ontwaken uit jouw tijdelijke kleed onkundige tranen die als desperado’s…

Als ik nog zoute tranen overheb, tegen alle ziltheid van de tijd, die uitmondt in een belegen zee, schep ik ongenoegen in een emmer, waaruit de bodem is geslagen en de dromen ongestraft blijven komen, in het zog van zelfgenoegzaamheid, tegen ingedekte stromen in, dein ik blind in de wals der sterren mee, verkoos mijzelf te overschatten…

ik aanschouw mijn ongenoegen en onvrede met krimpend hart de dingen die me overkomen en aan mij worden opgedrongen ben ik een object in een wereld van orde en gezag spanning viert hoogtij in het voorportaal van de nieuwe toekomst waarbij ons beheerste taalgebruik geen aansluiting meer kan vinden met papierwerk zo ingewikkeld en vol…

moeizaam ontlast de houder zich van het offer, woorden van wierook galmen door de stille kamer het schreeuwt – het is hier overbevolkt, mijn dood heeft geen wensen in de kieren van zijn adem en ontnuchtering zetelt de wens die dan toch ongenoeglijk maar duidbaar de kans creëert door hongerige staven te scherpen die het lichaam zullen breken…

Een damesstem klinkt aangenaam: z'n ongenoegen wordt gedeeld. 'Ik heb gelukkig geen tv,' bekent een vrouw. Ze lacht charmant. Hun eensgezindheid schept een band. Hij loopt een stukje met 'r mee. Ze converseren blij van zin. De dame neemt 'm voor zich in en Bas beseft: 'Bekoorlijk is ze.'…

wolken klonterden waar zij vroeger statig dreven voorbij verre luchten zonder ooit bevuild te zijn zij bonkten hun onlusten in ronkende donders en schichtten valse bliksems met gevaarlijke kleuren uit de aarde kroop angst als mens verterend ongenoegen uit het diepst van stinkende riolen in een wereld die zijn balans verloren…

Toon begrip voor mijn emotie en ongenoegen, Toon begrip voor mijn eeuwige zwoegen.…

Soms kan ik haast niet wachten, vult mijn ongenoegen heel de lucht en ziet niet meer wat echt belangrijk is: de tederheid bij 't zien van pijn, het heel geduldig groeien van de eerste lentebloemen, de lach van 't kind. Vergeef me heel die drukte, 't onbezonnen draven en het drukke bezig zijn. Schenk me opnieuw een hart dat vindt.…

vreemde ogen kijken laten ongenoegen blijken vervloeken me tot in de hel is dit mijn wereld wel ik kijk slechts door de ruiten van mijn geest ik kan nog niet naar buiten chaos is weer langs geweest mijn handen doen niet wat ik wil, mijn lijf verkrampt zodat ik gil ik eis mijn eigen vel ik loop met benen die me niet meer mogen…

vreemde ogen kijken laten ongenoegen blijken vervloeken me tot in de hel is dit mijn wereld wel ik kijk slechts door de ruiten van mijn geest kan nog niet naar buiten chaos is weer langs geweest handen doen niet wat ik wil mijn lijf verkrampt zodat ik gil ik eis mijn eigen vel loop met benen die me niet meer mogen voeten zijn…

ik zei ik zie de roos als een wrak in aanbouw ze zwierde aan de kroonluchters boven de romige hapjes met een vorkje porde ik van alle kanten in het gebakje vat vol ongenoegen dat ik ben inclusief slenterhart dat al twee dagen zijn plek niet meer kent en ik maar denken ik liet haar gaan maar niet zonder slag of stoot geen letter…

Waar en wanneer zal ik aan de eenzaamheid ontkomen Het heldere brein zal verschroeien, het ongenoegen zal groeien. Alleen ikzelf heb het in handen Alleen ikzelf leg het aan banden. Misschien wordt alles weer goed, verdomd nog aan toe… het moet.…

Soms kan ik haast niet wachten, vult mijn ongenoegen heel de lucht en ziet niet meer wat echt belangrijk is: de tederheid bij 't zien van pijn, het heel geduldig groeien van de eerste lentebloemen, de lach van 't kind. Vergeef me heel die drukte, 't onbezonnen draven en het drukke bezig zijn.…