Alle inzendingen over zomer OR melancholie OR jeugd

de tijd rekt dagen laat seizoenen op elkaar van mijn jeugd naar ouddom rijken zo grijs haar de wind doet strijken tot een stil verloren herfst gebaar aanschouw ik jaren voor de kachel vonken starend naar veel meer vlammen die niet willen doven die mij nog in groei beloven naar een zomers roodvol wederkeer…

lente heeft de boom getuigd met schitterend blad breed vertakt staat zij te pronken een monument van kracht toch is de stam al licht gebogen als dank door vriend de wind buigen als een kind gaat beter in de jeugd als souplesse het nog wint er zijn geen breuken vastgesteld jij wordt weer mijn zomer held…

wanneer Satie daar de toetsen beroerde zat de lucht vol melancholie…

Het vallende lover Melancholie in de herfst Elk jaar weer opnieuw…

De zomer had de buurman te pakken toen moeder even achterom keek stak vader de hark in een wespennest de dominee van onze jeugd had vele vragen maar niet een daarvan werd beantwoord door de wespen die naar de buurman vlogen er kwam een hiaat in het ooit zo frisse denken en we sloegen het boek dicht in een droom.…

Oud zijn Oud zijn de glans van de eindbalans opgemaakt het oude bed ik leg mij neer op dromen bezongen in nacht en vergetelheid die door mij heen gebuiteld buiten mij zijn stukgemaakt. Oud zijn in het najaar. Het blad stort zich in een lijdzaam stuiven de twijgen fonkelen in het avonddonker…

ik zag je komen de schoonheid van je dromen gaf zelfs het stof op de zomerse trein wat zonnebloemgeel in een blauw festijn je trippelde danste bravoure van je jeugd in een sprankelend verschijnen door het bijna volmaakt uitlijnen van je lijf jij gaf met je lach wereld aan alles wat je zag en had wij zijn gegaan de rest van…

De melancholie achter het woord die je nu toevallig leest.…

in zoele zind’ring waar water zijdezacht wacht fladdert een vlinder…

Hitte kun je met Hitte Bestrijden Dat is te benijden Ik kan er prima tegen Ik heb geleerd Om 2 lagen aan te doen Een voetbal shirt en een katoenen vest Precies die test Maar wel een korte broek Precies dat boek Denk later maar terug aan mij Want ik ben ik En jij bent jij…

1 Mijn lief zat voor het open raam, een zon, die langzaam viel, omlijstte met verzachte schijn, in een bleekgouden, tere lijn, haar hoogvoornaam profiel. Toen schoof mijn lief de blinden dicht, verveeld, een beetje boos, maar binnen drong één scherpe straal en op haar mooie mond, brutaal, danste het licht een poos. Als eens mijn lief…

2 ‘k Sta aan mijn venster. Het is laat. Ik kijk neer op de stille straat. In duisternis, waar niemand gaat. Van nergens komt meer één geluid. ‘k Sta met mijn hoofd tegen een ruit. Wanneer gaat die lantaren uit? Eén lichtkring op wat vunzigheid. Die gloor is met dat goor in strijd. Daar gaat zelfs geen verloren meid. In mij is net zo…

Die huizen zijn wel 't meeste schoon waar Kristuskoppen op de muren gladharig naar de zoldring turen, de meid draagt er een doornenkroon.…

Als men ten laatste heeft gevonden Waar heel de ziel naar smacht, Dan is 't te laat, de dag verzwonden Reeds valt de nacht. Als 't kleed ons past, is het versleten, Als men het boek kent, is het uit, Als men het leven komt te weten, Dan valt het scherm dat alles sluit.…

splinters van bestoeft viniel. scheurend splijten ze de binnenkant van die buizen met hun stilgezwegen naam 'Eustachius waer bestu bleven' schreeuw ik, dat mijn huig ervan gaat rillen en mijn mond zich stom met trillingen vult het gedrum van oude noten op rust, stof zie'k nog van vellen springen, trommelt m'n vliezen aan diggelen…

In mijn hoofd is alles tomeloos terwijl ik luister naar de wind van zeven wereldzeeën Onvast schrijf ik in ’t zand hoeveel ik voor je voel, lief kind had ik maar hier met jou gevreeën Leeg nu het strand, de zee schreeuwt eb Zacht fluister ik, de tijd die stond niet stil O tijd! Wat heb je ons aangedaan! Ik geef je mijn…

De dwaling in de druppels als duizenden onbekende gedachten vormend tot een waterval van ongekende melancholie.…

Je raakt me diep met je gedachten nooit vermoed en nooit gezegd je openheid, je oprecht bekennen gevoelens op papier, diep en hecht. Meer dan ik wil houd jij mij bezig dat brengt onrust, ieder moment ik wil verder met mijn leven moeilijk, als je er nog zo bent. Laat het los schat, deze binding. Hoe moeilijk dat ook voor je is. Ook ik heb…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust Geen lachje uit de verte, geen hand meer door m’n haar Niet meer samen zitten en kijken naar elkaar Er vallen geen woorden en er is geen ergernis Maar ik weet uit ervaring, hoe eenzaam eenzaam is.…

En zijden vleugels de Heer had het haar beloofd Uit de hemel dank…

aan de oevers van de tijd op de tempelklok .......is een vlinder gevlogen en ingeslapen sereen en stil luchtledig geen haat momenten zonder tranen worden kristallen stralen van geluk…

Wat gebleven is, de klank van je woorden, je stem Beelden vol van zon, jij en ik, warme zee, het zand Lieve beloftes gefluisterd in een oor, je blik Twee cappuccino, twee keer dubbel suiker, een terras Herinneringen, streling, voelbare huid, een kus Je eerste letter, je woorden op papier, gemis…

Ik heb een man gekend hij liep ooit rond op deze aarde die man die heeft mijn Moeder goed gekend nooit had een man op deze aard voor mij meer waarde dan de man die mijn Moeder zo goed heeft gekend Ging ik links dan was hij steeds bij me ging ik rechts dan stond hij aan mijn zij Als ik fout was wees hij me altijd naar…

Stuurde je me vele nachten weg liet je onze ringen koud worden: het maakte mij alleen maar sterker Als ik weer een boosheid van je te boven was gekomen hielp ik je doodleuk een verleden te herbeleven Is je woede nu op mij gericht: alle beloftes zijn weggewaaid in een mistige wind Ik stond er bij en heb het geloofd ik keek er naar…

Ik keek naar de hemel waar het oog van een olifant naar me keek vanuit een kauwgomballenboom en alles wat ik wist is dat er water binnenliep door het gat in mijn schoen Ik liep door een veld dat niet eens echt was met 100 tinnen soldaten die aan mijn schouder stonden en alles wat ik wist is dat er water binnenliep door het gat in…

Melancholie is hartzeer, maar heelt, als alle wonden…

Het is even zo Dat ik me laat gaan Inzien dat het overwicht Zich met mij heeft verstaan Dagen met enkel regen Of bezwaarde wolken De aanwezigheid ervaren Van uitzichtloze wegen Waar ongerijmde gevoelens kolken Die mijn geest niet verklaren Het zou moeten zijn Als dat ik word gedragen In de door mij gevoelde Onderscheidende…

ín de winter, die vaak grijs is gemutst zoek ik de romantiek van de witte koude draag dat nog bij me als jeugd en verte, ik aan verlangen bouwde al gaat dat werkelijk voorbij, niet tegen te houden, het vertelt nog van toekomst dat moest ook wel toenmalig vriezen, ver onder nul, als ik de schaatsten onderbond dwong mij wel die richting…

ik speelde met een houten vogel in een dorp op een wintervacht waar we Brahms hoorden aan de gracht en ons bogen over een kogel we liepen samen over het veld in een jas en een mand vol waar de componist zagen zonder haar als de koude oorlog zonder held we waren anders dan de leraar met zijn jas en versleten sjaal die ons interesseerde…

ik dwaalde door de straten van Parijs vergaapte mij aan die mooie oude stad genoot van het overheerlijke ijs alsook van haar die ik het meest aanbad we wilden wat vragen over de toren de winkels op het schoon geveegde plein in het centrum kon je het koor horen dat begonnen was aan een nieuw refrein ze zongen duidelijk, en hielden wijs genoten…