Alle inzendingen over zwart gat

sterren scheuren de hemel aan flarden ze branden gaten in mijn handen en in haar donkere ogen waar komt al die duisternis vandaan in zwarte gaten kun je verdwijnen, zegt ze maar soms verzinken ze in jou je voelt ze op de bodem van je hart ze zijn warm en koud als brandend ijs heb jij bloed aan je handen, vraagt ze dat weet ik niet, maar…

Ik droom dus ook zeer vaak dat er van ver een ster zal vallen die in stil geruis en zonder knallen, een krater slaat zodat ik kan stappen, in dat zwarte gat.…

gat dat alleen maar dood bevat…

gat…

Hoe de draagkracht in het donker schrijft uit het diep in de aarde zich tot schollen verheft het zwarte gat gapend het begrijpen en de angst op fragiele vleugels met kunstig geduld verworven uit de mens hoe soms heel de wereld aan je trekt met voeten wortelend in het drijfzand van schouders die naar beneden hangen de zucht het eeuwige…

Ik verlang naar de kille nacht om het domein van mijn geest te overvallen met slaperige kracht terwijl hij het ergste vreest Rillingen veroorzaken in mijn ziel golven van spanning en angst donkere silhouetten zijn steriel wachtend op hun eigen vangst Het is opmerkelijk en triest tegelijk de prachtige reis naar een zwart gat maar de dromen…

De stenen letters spreken over eeuwig en zacht rusten maar voor de overlevenden van de pijnlijke scheiding voelt het eeuwig maar niet zacht Doch al lijkt de pijn nog vers de bloemen zijn reeds lang verwelkt er bloeien nieuwe planten die hoop en warmte vragen Dicht daarom van lieverlee het zwarte gat van het verleden open de zware binnendeur…

gaten', 2008.…

Oneindig zweven onder een sterrenhemel via een zwart gat waar ons begin eindigde leeft het begin in mijn droom.…

En in oneindig zwart gaat schel dan aan het ene git dat het verblinden moet, opdat het ziende in haar niets kan staan.…

hoe blauwe ogen iriseren, lichtgebonden rond het zwarte gat dat missen heet ik weet dat het goed met je gaat- je huppelt blond rond bronnen vol jeugd jouw vlechtjes vrolijk in cadans de trance van nu mijn tafel draagt ook roze tulpen elk laat zien hoe mooi- je bent ik hoop het dat jouw tijd ook zomers kent en winters onder witte sneeuw…

Zwevend, vallend in een zwarte gat Er niet meer eruit kunnen komen, Dit is waar ik voor vrees De angst van mijn dromen. Proberend fier te blijven klaarstaand voor je innerlijke strijd oog in oog staan met je eigen hopend dat die angst verdwijnt.…

ik ben gek maar heb alles in de hand weer klant in de snelle trein van borderline heb geen haast maar ik wil sneller dan licht verdwijnen in het zwarte gat van jouw gezicht in je lijf rondspoken ziel en zaligheden bij opbod verkopen een spiegel duikt plotseling op wij breken ik stop mijn ogen schichten verschrikt…

bijna fluisterend hoorde ik zacht stilte spreken een vreemde stem die ik toch ergens uit verleden kende hij intoneerde met bekende klank dat schiep een band ik voelde hoe hij mijn herinneringen vluchtig passeerde probeerde de echte waarheden zonder franjes te etaleren ik wist het zwarte gat dat ik altijd verborgen had…

Er zit nu een zwart gat in mijn hart, door intens gemis van jou. Maar er is ook een plekje, apart omdat ik nu eenmaal van je hou...…

Ik weet dat verder dan de lucht waar sterren zwarte gaten zijn en alle zuurstof weggewaaid een vuur van eeuwge liefde laait. Ik weet van heel ver weg van buiten mijn bereik maar zover hoef ik niet te gaan als ik maar in jouw ogen kijk.…

Donkere wolken in het avondrood boven een onzichtbare dood Ik loop tussen de flats van de stad rondjes om een nieuw zwart gat van geconcentreerde materie Een vleugellam vliegtuig sloeg vrienden van vrienden de bodem in Na de klap is het stil Ik wil horen wat ik niet weten wil en daarna vrijen in de schemering al is het met een vreemdeling…

Het eind van de tunnel: een leeg zwart gat, rust in onwetendheid, eindelijk.…

na die nacht waren de sterren veranderd evenals de zon de maan en de planeten jij schiep het tomeloze zweven naar een ster achter een ster het gieten van licht verdampen van waterstof wolken van methaan waar doorheen het heden trager reist in dichtheid bijna stolt zich om massa stulpt gewicht heeft als regen in zwarte gaten valt…

orakelde ze nog na Het zwarte gat in haar schedel was zich aan het vullen in een snedige ledigheid 'Hmm, ze heeft nog veel te leren!' althans, dat dacht ik toch…

Ik tuur in de verte En hoor de wentelwieken De adelaar waarschuwt met zijn schaduw Voor een apocalyptische eclips Onvoorbereid op jouw naaktheid Zien mijn ogen mijn pupil Een groot zwart gat vreet aan het licht Dat zwicht voor vergetelheid Het vuurwerk spat de zon aan sterren En rotsen brokkelen tot zandsculpturen Bekend, beschermd en onbereikbaar…

duizend kleuren schilderen op papier geef ik mezelf meditatie met verf in ontelbare tinten vrijgekomen in het zwarte gat dat jij achterliet glasraam in de Franse zon intens lapis lazuli fleurt mijn ziel op ik sta niet meer aan mijn zieke kant mijn onvoorspelbaar lot nu zielevreugde op hemels niveau Ik ga niet meer met je mee.…

ik voel naast mij het buitenaardse leven en kan met plant of dier soms uren praten dat zesde zintuig is mij ooit gegeven alleen kan ik de mens niet goed verstaan zie in hun ogen grote zwarte gaten waarin het aardse leven wordt gezogen met volle vaart zal het ten onder gaan ik weet dat ik hun scepsis moet gedogen tot aan het einde waar zij…

Een laaiend vuur van ijle boventonen kleeft tegen mijn schedeldak en brandt een puur, zwart gat vol leegte. Vergeelde woorden in Latijn absorberen het irritante gemier. Heilige stilte staat als een huis en bliksemschichten verlichten de pijn.…

ik voelde hoe de wind duwde geleidelijk aan steeds meer vat op ons kreeg wat eerst nog plaagstootjes waren bleken ineens heel serieuze gevaren wij werden voortgedreven met intense kracht door een massastroom vol macht die nivellerend zijn route koos waarvoor leven het hoofd deemoedig boog ik zag materie in het zwarte gat…

gaten en alles werd nietig in de marge lag mijn schedel waarmee ik morgen had vermoord…

gat om uiteindelijk te weten wat een mens aan zwaarte had…

Oh, je zult moeten lijden, voelen dit gebrek, afwezigheid tekort aan het licht de aanwezigheid van dit gecreëerde zwart gat. Mistig spijt verdampt zo snel dit keer, niet meer zo permanent. Rood, broedend gevoel vormt de hemel wolken van jouw woede, infecteert de wereld, al het gebroed.…

gat…

één minuut stilte ik hoorde een hond blaffen die wist van niks deze onmenselijke daden zijn mensenwerk  een onmenselijke oorlog gevoerd door mensen  de hond blaftte nog een keer  straaljagers buikbommengordels kalashnikovs het zwarte gat van moord + zelfmoord drones altijd voor een God   of olie of een vaderland op moeder…