Alle inzendingen over Ik vouw mijn handen

Voor het opstaan kijk ik hoe jij nog slaapt en bijna niet ademt, heel voorzichtig raak ik je aan, vouw je in mijn handen en dan neem ik je mee we wekken de kinderen ontbijten, kussen en zwaaien kijken ze helemaal na Met een vriendin weeg ik ons leven met iedereen proef wat zoet en zuur is tussen de woorden door hebben we elkaar…

ik streelde tweedehands je plooien en de vouwen voelde me nog mans genoeg om als een vent van je te houden ik streek langs ruches die zich bolden om de soesjes die waren opgeklopt met room een sensuele opgefokte droom jouw handen trokken kreukels uit mijn spieren gaven schouder weer profiel ik kon mijn feest gaan vieren maar mijn…

Vouw de dag in vrede dicht en laat vol vertrouwen in de liefde, je omarmen door het licht.…

Zo kent het drooggoed lang haard handen het zwijgend schikken, strijken tot de laatste vouw. Onzeker als zij is geworden is goed niet goed genoeg voor haar dus dient de laatste rimpel steeds gestreken.…

Ik zie op mijn oude handen - hun taak is bijna gedaan - Brachten ze eer of schande? Brachten ze zegen aan? O mijn handen! Mijn handen! Nu moeten ze spoedig vergaan. Ze hebben al rimpels en vouwen, vlekken bruin, die geen water wist. Ach! Al te groot vertrouwen! Wat hebben ze vaak zich vergist - Mijn handen! Mijn handen!…

Een welgestelde vrouw uit Schouwen bekeek vol afgrijzen haar vouwen ze begon met massage het werd ‘n blamage toen liet ze de spiegel verbouwen…

Ongewillige ribben vouwen, krullen zich onder herfstelijk gesnotter. Ik lig, nee huiver mezelf uit de kom.…

En ook wil ik nog zeggen, dat wanhopen niet mag want altijd zijn er sprankjes hoop in wat voor situatie, in elke levenspuinhoop vouw dan je handen samen en zie de mooie afloop...…

laat zandkorrels, ruw en grillig zacht een naam schrijven in vochtig zand waar afdrukken van vriendschap tijdloos zijn wanneer de zon bloedrood haar nieuwe dageraad begroet vouwen handen licht duister samen en vlechten een nieuwe morgen ogen vinden elkaar in het gemis van gisteren waar langs de lijn van eb en vloed elke golf weer die…

val beneden lonkte alweer boven wist me god van het heelal maar in al vertrouwen laat ik toch een ander niet mijn chuutje vouwen…

stamt uit volk dat haring kaakt Berg de lading, stranddief, Petrus staakt Man en muis, vouw samen beide handen Guur is juli in de Lage Landen Als de Niets Vermoedend water maakt…

ik was verbaasd, maar liet het hem niet merken onwennig staken handen uit de mouwen zijn blik verried gebrek aan zelfvertrouwen vandaag heb ik een manager zien werken cynisme kon ik tot een grijns beperken de stropdas los, Armani-pak vol vouwen verbeten bezig om iets zwaars te sjouwen ik bracht hem koffie om wat aan te sterken ik rook zijn…

Na scheiding onzer wegen kwam ik je vannacht zoals dat met eenlingen gaat genadeloos weer tegen verzonken in stiltespagaat op de Martelaarsgracht Alleen ik nam je handen waar zwart gekromd in diepe vouwen van de zakken in je winterjas grijs behaarde berenklauwen tussen je wijsvinger en duim een zaag fijn strak omklemd Vannacht op…

een ondoorgrondelijke zee gaf ik mee met de stem die mij verried echter waar ik mij nu staande houd en ik de schelp om de oester vouw daar vind ik heden weer genade in stille wateren…

ik bedevaart in vol vertrouwen wierook gaat mijn handen vouwen zag je beeld op sokkel staan hoorde gaan van kreupelen en blinden zij die oeverloos geen weg meer konden vinden je mantelt blauw met in je ogen sterrenblinken bent voor hen de liefdevolle vrouw je kathedraalt te lourd brandschildert licht van al je goede werken in vele…

Ik heb in het traject een bocht verkleind, wat vouwen in de kaart gelegd. Morgen wordt mijn lichaam opgedregd.…

Het pasgeboren kind met vouwen is een gruwel om te zien gelijkt zijn moeder en zijn vader met kennelijk trots iets bijzonders te hebben volbracht een vertederende lelijkerd van het zuiverste afwaswater…

boven op de heuvel bij gebrek aan zee een lege fles in het zand Magnolia vouw ik mijn brief tot een vliegtuigje wachtend op de wind om mijn woorden mee te nemen…

Kom maar dan vouw ik jouw angst dubbel scheur het doormidden en deel leven wanneer jij het dan in dat donkere jack stopt en jouw handen gestoken in de zakken het duister zoeken misschien, ja heel misschien vind je daar dan diep verborgen nieuwe hoop zonder dat de rits pijn buitensluit ik wandel even met je mee en geef je…

Deze dag wordt zomaar aangegeven daarvoor vouw ik mijn handen op die bank. Hier in het park onder de gouden regen kijk ik om mij heen en dank mijn Schepper. Waar men ook is, altijd geeft Hij Zijn zegen dat is elke dag weer een grote oppepper. Soms is er een dag dat ik niet dankbaar ben zo'n moment dan lijkt het leven een vergiet.…

In de jouwe vouw…

een ander voelt de treurnis en het verwijt in zijn diepste vezels de annalen getuigen van duistere geheimen een kunstlievende duivel met wansmaak op de tong zijn overgrootvader had de schoot van zijn bloedlijn gegrift het canvas kraakt onder het vernis dooraderd in wel duizend haarvaten zijn handen vouwen om het schilderij, om het…

over ruwe huid glijdt de hand, ontdaan van gevoel, naar nieuwe vragen een woord dat stuit op koppig verstand in een vieze poel van dode dagen zoeken naar licht in donker verlangen maar alles blijft koud en leven hoeft niet alweer een gedicht door ogen gevangen verre van eenvoud van knagend verdriet tijd om te laten wat weg…

Mijn hand is er voor jou Je leerde er aan lopen De deuren van mijn hart Staan altijd voor je open En als tranen komen Door zorgen groot of klein Dan zal mijn uitgestoken hand Er altijd voor je zijn…

Jouw hand zoekt mijn hand, streelt zacht mijn grove huid, Verkent het eelt op de kussentjes, omvat dan mijn warme hand. Mijn hand vind jouw zoekende hand streelt teder jouw zachte huid, Voelt jouw kleine kussentjes, omvat dan jouw warme hand.…

Eén schaduw teveel In gebroken verlangen Eén droom teveel In een leven lang Vier woorden Goed bewaard In beslag genomen Jou gevraagd Verradend beminnen Zwervend in gevoel In woorden gebladerd Onzegbaar verkoeld Donker verdriet Steeds weer herhaald Een hart van morgen Begraven vandaag Hand zonder hand Eén schaduw te weinig…

Ze vouwen om te bidden. Ze strelen bij beminnen. Ze wijzen de weg. Ze helpen bij pech. Ze wuiven om te groeten. Ze schudden bij ontmoeten. Ze schrijven hoe het gaat. Ze wrijven bij smaad. Ze tasten in het duister. Ze klappen bij luister. Ze verdienen ons brood. Ze rusten in de dood.…

Hij praat en ik luister Maar hoor niet Wat hij zegt Dan pak ik zijn hand En streel de dichte snee De vele kleine wondjes Sommige ontstoken Of met een pleister beplakt Om het bloeden te stoppen Weer een gesprek met een einde Waarom gaan we niet wandelen…

Voorzichtig is wat telt En als leiders spreken Is het gevaar gelee De handen zijn beschadigd Zij hebben er vrede mee Met de dialoog weer verder De agenda is barstensvol Het verzet uit duizenden kelen Vraag wederom hun tol Als straks onverlaat goed gekend Zijn gruwel opnieuw vertoont Start men weer het praten Handen in onschuld…

Zulke zachte handen kan een man helemaal niet hebben, zo breed, groot, sterk, gekloofd, dat kan niet. Maar toch, nu nog, ik weet: Die zo lang vergane pracht, tuinen die hebben bestaan, het waren zijn handen, zijdezacht, die al dat werk hebben gedaan.…