Alle inzendingen over lief OR lucht

het is niet zo dat ik alles beter weet wel lijkt het nu en dan een rijkdom als ik mijn schaduw kant vergeet…

nederigheid voor mensen als jij gevuld met rijstebrij plompverloren klei een pissebed ben jij, 'k heb een hekel aan jou druiloor in de kou slijmbal in korte mouw je bent aan lager wal geraakt zo, ik begin de week met een schone lei zeven naakte dagen voor mij mijn zelfbeeld middels spuwend gal verkleurd heb mezelf lekker verscheurd dat lucht…

de stilte, naakt de stilte laakt het haakt losgeslagen gedachten zij lijken uitgebraakt mijn oren zijn dichtgemaakt de wereld is toegedaan de tong verzaakt en likt een verre maan de wonden ongebonden een zin, reeds ongeschreven in lucht opgegaan gaat hene naar deze of gene met gesloten monden waar enkel lippen ronden de stilte…

je neemt het woord alsof je het uit de lucht grijpt de rode krasserige strepen met scherpe tong zijn niet van de lucht mijn huid, een pantser staakt enkele deuken later het verzet de verstikkende lucht berooft me van mijn adem laat me zwijgend schrijven…

Nu zij weggaat neemt zij de dingen met zich mee Een steun voor het lijf een kruk die in de oksel geschoven ontlast en het lichaam zo rechtop houdt Hij zucht en begint met hamer en beitel in de hand het scheppen van een beeld dat overeenkomt met vuur dat schaduwen werpt van een onduldbare werkelijkheid…

Beducht zijn wij voor deze lucht Sinister zeilen er kapotte wolken die regenbui naar bui laten vallen als door het valluik De kruik van 't verdriet gaat zolang te water Er is geen later alleen een nu: onheilspellend vertellend: het verhaal van 'n hel en verdoemenis.…

De lucht willen we in als vogels op vleugels Losser onze teugels waarmee wij gebonden zijn aan 'deez aard' waar wetten van de zwaartekracht beide voeten aan de grond houden alleen bij wijn en andere alcoholisch vocht Maken we -schijnbaar-een tocht die veel weg heeft van zweven.…

ze dansten op de adem van de goden de mist steeg op is dit het ritueel van leven naar de dood? is dit de mist na een catastrofe? is dit de stof die neerdaalt? zijn dit de rokende puinhopen van de openbaring? traag en adembenemend mooi zweefden de aeroben ongestoord verder ze dansten op de adem van de goden de mist steeg op was…

Breed openscheurende helle zinderende luchten Grote Liefde nimmer te verzuchten. Elkaar zo broodnodig, schattige Lieveling Fladderende vleugeltjes, feller dan de snelste Goldwing. We hebben elkaar zo lief, zo lief wezentje dik bemind Me waar zo lief als mijn eigen kind.…

Je sprekende ogen, de kleur van de lucht, je wimpers, ze zeggen me dat je van me houdt. Refrein: Ik vind je zo lief. Ik vind je zo lief. Ik vind je zo lief.…

O lief, dat vogels eens als letters waren en ik de lucht beschrijven kon: de hemel zwart van vleugelslagen waarmee jouw naam begon…

Zoveel lucht, tussen de golven en de golven zweven zacht over de zee als in schilderijen totdat zij, woest door de wind, de kusten open scheuren Op land en huis neerdalen Namen zij de harten mee? Hebben zij mijn lief bedolven?…

Wat was ik dwaas vandaag: het leven is veel meer dan blauwe luchten. Wat was ik dwaas vandaag: ik luisterde niet goed naar wat zou moeten. Wat was ik dwaas vandaag: daarom wil ik met liefs wat mensen groeten.…

Ik voel in alles dat ik ken dat jij mij adem geeft de nodige lucht en ruimte dat vind ik nergens anders. jij bent voor mij zo meer dan dat ik kan het simpelweg niet bevatten jij bent een engel in mijn hart en ik geef jou het liefste lief...…

in de greep van de schemer vertaal jij de beelden beduidend anders dan ooit tevoren angstvallig hou je vast aan al datgene dat je lief is om de schijn te vermijden is niets wat het lijkt duizend vlinders in de lucht brandt de zon van binnenuit…

Het is zinloos, ik kraak toch maar je porselein, kras toch maar je huid tot op het bot mijn goedbedoelde pogingen doen mij steeds meer naar lucht happen Ik kom ogen te kort, maar mijn vingers zijn te bang Misschien heb ik je wel iets te lief, mijn lief en misschien duurde ons eeuwig wel te lang Waar was het, toen we vroeger dartelden…

Ze hebben je weer op de korrel man De Kamer zit vol hongerige wolven Die Sywert heeft bijkans je graf gedolven Doe al je media toch in de ban. Al was je door de Wob eruit gegooid Zo "slim" als Attje Kuiken word je nooit…

De zee, groots, onstuimig Je stem spoelt aan Je handen verworden tot water dat streelt Het land waar jij staat loopt door tot mijn voeten De lucht die je ademt de wind die mij streelt Spiegel mijn zinnen of, lief, kom terug…

ik heb jou gebeeldhouwd in lucht vormde met licht je gezicht vingers openden ogen rechtten je neus handen schelpten oren op de juiste toon je lippen krulden in lief samengaan ik hoefde niet te signeren je lachte mijn naam…

zoemt de hommel tastend de struikjes af naar voorjaar vliegt de spreeuw gedreven heen en weer met takjes in de snavel kwetteren de meesjes schel en fiet de nestdrang rond wil ik je naam schrijven in de blauwe lucht mijn lief…

Het is vandaag de kortste dag hierna gaan de dagen weer lengen steeds meer licht in donkere dagen want vanaf 5 december tot 13 februari is voor mij een zware, donkere tijd met Sinterklaas, Kerstavond, nacht, de Kerstdagen, Oud- en Nieuw en mijn geboortedag de 12e dat laatste wordt niet meer gevierd met oudjaar zit ik vuurwerkvrij in Spanje…

waar lucht en water elkaar raken ligt het snijvlak van ieders vrijheid geen van beide zowel de vogels als vissen kunnen hun eigen missen ze lijken in elkaar over te gaan omdat ze elkaar verstaan*…

Terwijl de zon Met gouden vingers Bij haar opgang De aarde streelde En de lucht Van zwart naar grijs naar blauw Het gras naar groen En het water glinster Kleurde Dacht de man Terwijl dit dagelijks wonder Zich voltrok 'Waar heb ik toch mijn lief verlaten?'…

hier is niet meer dan gebarentaal hier spreken geen kletterende lippen en hoef ik niet te aarzelen om lief te hebben het openen en strekken als een wankele windgolf waarin ik gedachten verf stand houd in het enige verhaal dat er toe doet het is hier op deze dag en geen andere dat hoge lucht me niet lager schreeuwt…

je haar vertederd vallen druppen van mijn gezicht bespiegelend huil ik warm ik heb je lief zo lief…

De uren die wij delen De secondes zo schaars De tederheid die wij geven De passie die je wou Omgeven van liefde De warmte om mij heen De vrolijkheid in mijn ogen Je weet wat ik hebben zou Als een engel, zo lief, zo lief Kijkend naar mij Steel je mijn hart Dat open stond Voor deze fantastische vrouw Kijkend in de lucht, zo zwart, zo…

vredig mooi bied je jezelf aan jouw land en water strekken uit je lucht zo hemelsblauw niets of niemand zoals jou stukje schoonheid ongerept ik heb je lief, wil voor je zorgen blauwe planeet van morgen je moest eens weten hoeveel ik werkelijk van je hou……

, en lang heb je verlangd Hard heb je gewerkt, dat blijft niet onopgemerkt Enorm heb je het verdiend, meer dan elke andere collega of vriend Hevig ga ik je missen, maar ik zal proberen niet te crisissen Intens groot is mijn liefde voor jou, ik hou oneindig veel van jou Gauw zie ik je terug, in mijn dromen zelfs vliegensvlug Veilige reis mijn lief…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Soms krijg je van het nieuws zó'n Sinterklaasbaard Maar zie, nu het op dat gebied 'n sleur is Kruist juist de vogelpest de Pietenpleuris Dat is weer even heel wat wild geraas waard Zo leeft de boel wat op, maar niettemin: Voor beide zaken zie ik het zwart in…