Alle inzendingen over sporen

hij is geen god maar zijn sporen vlammen op in het landschap van verbleken zijn warmte is lente brengend na een zoektocht vol miskenning en afbrokkelend respect door wegen die zij hebben afgelegd in de dorheid van niet begrijpen na het misoogsten van jeugd hen is geen deugd gedaan maar hij heeft hart en hand gegeven om hen…

gisteren op weg naar zierikzee met een handklokje afkomstig uit arnemuiden bedacht ik toen mijn klokje luidde iets dat in de trein niet hoort het betrof twee geliefden die in elkaar opgingen met in de coupé geruit en in de strik een lachtende derde uit de betere kringen iets dat inderdaad niet spoort…

heb geluk gevonden zomaar op het strand stond in zand geschreven niet door een mensenhand ik kon de tekens nauwelijks ontcijferen het voelde tegendraads begon aan mezelf te twijfelen tot ik het tweede spoor ontdekte uit de glooiing in de verte holde leven naderbij in achteruit bewegen stond de ontmoetingsplaats heel duidelijk beschreven…

Er zijn dagen dat ik naar beneden kijk, mijn schoenen het enige rustpunt zijn. Iedereen om me heen denk ik weg ik moet wel want ze vertrekken steeds. Onverzettelijk onverbiddelijk te blijven staan waar ik sta te blijven zitten waar ik zit de tijd nemen die vertraagd is. Geen treinen razen me voorbij nee ze kruipen voor mijn voeten ze smachten…

Toeristen die zich in ons land vermaken Zien paddenstoelen, om de weg te vinden Die ze in deze tijd liever verslinden Waardoor ze dan totaal de weg kwijt raken Ze zullen iedereen dan overrulen Omdat ze zich nu echte champions voelen…

mijn ziel weerklinkt in de fluistering van donker verbonden aan kracht het gidst mij door de nacht het leidt mij in rechte sporen, houdt mij vast raakt mij aan het vindt zijn weg wanneer de maan zijn hemel oplicht vervult het mijn zinnen…

Mijn grind vaalbruin, door onkruid overwoekerd, is langzaam weggemoffeld in een stilte die niet ophoudt te bestaan. Weg de cadans van komen en van gaan, alleen de echo’s van het heinde en de verte blijven. Verlangen naar geluiden die verdwenen als geknars van staal op staal, een gele koplamp die de mist doorschijnt, een knipperlicht…

Kind tussen treinen wacht op spoor 1…

Hun toekomst ligt in een ander droomgebied op zoek naar nieuwe kansen achter de horizon, in tegenwinden vergedragen, een zwervend bestaan op drift langs een verdraagzame zon, zich te nestelen in hun eigen stroomgebied en hun sporen te verdienen in een vernieuwend en een duurzaam lied.…

rododendrons waarbij de zon schijnt in het Glazen Huis Een enkeling raakt wel eens van de wijs zoals die steeds maffia op de Oude Rijn ziet afzakken richting Gelderlandplein - Soprano’s die schieten voor elke prijs Moet kunnen zeggen de senioren ze denken ruim en kijken naar buiten trots en blij om de opgewreven ruiten dat een mens daar zo kan sporen…

ik droomde de dode oudere vrouw tussen de rails en, wat later bleek, haar gezette man, die geschrokken een biertje dronk in de stationsrestauratie parelend zweet, voorhoofd een barman die 'genoeg' zei de hulpdiensten waren immers onderweg zoals altijd, te laat…

weet dat zij mij in haar aards zuchten verder dan ooit laat gaan zoveel wereldrijker in eigen sporen naar mezelf terugleidt…

oerkracht knalt uit grond magie in heksenkringen toverchampignons…

jij vertrouwt jouw voetstappen toe aan het strand zij tekenen sporen van verstand in silicium van het zand dat als geheugen en actuele databank het bestaan omspant alleen en toch direct verbonden met alles wat er is deel jij de wereld als schepper zonder ooit te worden gewist…

Wij verdwaalden en wisten het niet meer We waren het verkeerde spoor ingeslagen En moesten dan de juiste weg gaan vragen Zo vonden we het rechte spoor wel weer. Mensen raken ook wel eens het spoor kwijt En hebben moeite om dit terug te vinden Om zich weer met de Heer te verbinden God, onze Gids, die ons altijd veilig leidt.…

sporen…

je bent nooit overladen met bloemen en grote cadeaus jij wilt het kleine verwondering over het fijne een wolk die aan de hemel zeilt krijgt een warme lach terwijl je ogen zich verblijden hand in hand zomaar lopen onder bomen open plekken ontdekken sporen van sprookjes op mos het weidse zicht genieten in scheiding met de hei nog…

De zelfmoordrate is niet meer tolerabel En ProRail wil daarom voortaan heel graag Het aantal doden vijf procent omlaag Want die hoeveelheid is wel acceptabel Het beste is om blijvend te vermijden De treinen mooi op tijd te laten rijden…

In het vissersdorp aan de zeekust beeld met toekomst alleen intens verlangen naar gezonde dromen ‘t uitzicht van jouw ogen alleen, ontroostbaar alleen in eenzame gloriepijn ’t heldere spoor gevonden oude voetstappen uitgewist als jij een winterdag schildert zonder pijnlijke herinneringen.…

de kleur van jouw hart schijnt volop nu het je voor de wind gaat na woelige baren te hebben doorstaan bestraat jij je een weg die in het verschiet ligt niet wetend dat het zou veranderen van doodlopende straten tot een doolhof langzaam verstrikt in een web waarin het ene gat gedicht wordt met het ander menslievendheid wraakt jouw kern…

, met spiegel van de zomer bood weinig soelaas tegen de innerlijke onrust die zomermiddag op het adolescentenkamp voelde ik de heimwee dieper dan ooit naar het land waar ik geboren was als klein kind verkocht aan Hollanders maar door ‘t Indische bloed in mijn aders stroomde rivieren van weemoed voeren zielenboten tegen de wind over de sporen…

heb altijd geschreven kijk naar de mensen om mij heen waar zijn mijn boodschappen gebleven de stukjes hemel die ik gretig deelde voel ik soms in een warme hand de schouderklop en tranen lees ik in verhalen uit verwaaide sporen op het strand veelzeggend blijft de stilte die in dialoog nog echoot nadat wij al lang uitgesproken zijn…

spraken over flarden herinneringen die al te traag overgaan tot ontbinding verduisterde het late uur een stekeblind veld waar zij de vrieskoude van het overspelig verhaal verwarmden met woorden die straatarm verdampten in de onontkoombare krater van een morsdode nacht maar berijpte handen hervonden het pad en gejaagd volgden zij het malse spoor…

(Een brug bouwen van Oost naar West, leven tussen twee culturen) Ik heb getracht de echo uit mijn oor te wrijven De letters tot een woord te schrijven, van de kribbe tot de min Met kapitalen en schreven het kille wit omarmd Met koudvuur het hart verwarmd van een levenloze steen Ik heb gepoogd het schrale licht te kleuren…

in heldere sporen met het water tot aan de lippen loop ik door de schiere zee voel het zand tussen mijn tenen kruipen de koude vlaag van onderstroom die onzichtbaar en verraderlijk mij zo nu en dan plagend onderuithaalt schelpengolven tillen me weer vanuit de cyclus van nacht en ontij en geven me in gewichtsloosheid -zo nietig als ik ben…

De per spoor getransporteerde arbeidskrachten Zijn tezamen slechts een kleine vijf procent En nog meer beperkend nieuws werd er bekend In Flevoland geen treinen in de nachten De oplossing is klink- en zonneklaar Van nu af aan Libelle Zomerjaar…

samen in de sneeuw de sporen liegen niet wij lezen onze wandeling door maagdelijk gebied geen strakke lijnen die de afstanden verkleinen maar speelse boogjes van en naar elkaar in het snijden lijkt de voetstap te verdwijnen op de platgestampte plaatsen van het land ook stukjes recht waar in samen lopen compromissen zijn gesloten…

Doelloos over platgetreden paden Niet wetend welke richting ik Moet gaan - de richting die ik Zoek lijkt zinloos en onzichtbaar Begraven in het landschap dat wereld Schijnt te heten, door haar was ik verslonden, En toen kwam vandaag zo maar de ommekeer, Heeft het voor 't eerst sinds lange tijd gesneeuwd En is het in de verse sporen…

onderweg van Rotterdam naar Amsterdam terwijl de trein over sporen van verleden raasde…

donker voor de warmte van de zon Maar na de droge tranen en de grijze stilte Klinkt er muziek in de groene bladeren Brengt een frisse lentebui de kleuren van de regenboog En schieten bloemen als nieuwe beloftes uit de aarde Een slak kruipt dwars over het voetpad Pas als de avond valt Heeft zij de overkant bereikt En schijnt haar zilveren spoor…