Alle inzendingen over Stradivarius viool

onder het balkon klinkt de viool van mijn kat stradivarius…

Stradivarius kwam mij bij de voordeur een viool afgeven...…

Een man in het zwart voor het plaatselijke Sinfonietta is één en al stilte net zoals het publiek Hij kust zijn Stradivarius uit 1702 Zijn liefde in zijn nek Pernambuk in zijn hand Het woeste geweld op de snaren doet paardenharen knappen Met zijn viool is hij één Een grootse emotie Hij komt in mijn ziel Ben niet meer dezelfde Hij…

zij bespeelt de oude stradivarius met ontluikend elan haar snaren klinken als voldragen woorden wanneer zij haar sprankelende lettertonen uitstrooit in het hart van een vergrijsde man de viool, uit verguld hout gesneden trilt van vreugde onder de vingers van deze blanke lelie; een meisje met een nog pril aards verleden…

Het meisje is een jaar of zes en speelt heel leuk viool. Ze gaat nu al een poos op les, beheerst knap de triool. Haar vader groots van ijdelheid, daarbij gefortuneerd, ziet wond’ren in de kleine meid: zij wordt geadoreerd. Dus geeft hij haar op heur verjaar een prachtig instrument. Een eeuwen oude Stradivaar.…

Ik zit geboge' en schrijf, - muf-geel duft het papier en rins ruikt de inkt; de lamp zingt hoog en treurig ... klinkt dit kirrend schreien niet tot heel hoog gillen op, kreet van een veêl, schriel tot te fijn gekrijt verminkt? Ik zit geboge' en schrijf, - er wringt moeilijke wrangheid in mijn…

Viool na viool zingt, violist na violist wordt zanger. (De doolhof heeft een uitweg.)…

ingeslapen muzieknoot blaast nieuw leven in waardoor zich een vloeiende melodie ontbloot instrument al eeuwenoud bespeelt zijn magische snaren adembenemend door al zijn eenvoud naderend slotstuk heftige klanken snijden door mijn ziel doet deze stervende muzieknoot weer leven…

Pure geluiden uit vurenhout, nu eens fel, dan met zoetheid verrijkt, vormen een ware klankenwoud als de virtuoos haar snaren bestrijkt. Gevoelens vloeien van blij tot verdriet, dan weer van nietig tot krachtig Gedachten van stoer tot durfniet volgen verlangens van teder tot machtig. Het is niet in woorden te omschrijven wat vier snaren…

jongen nu een volwassen geworden man de viool speelt als vanzelf zachte muziek danst over de muziekbladen en valt teder terug wie had mijn ogen gesloten?…

Meisje met de frivole viool gevoelige snaren stemmen late avond muzikaal als in echte waarheden geboren heldere gedachten gaan mee in de droom fragiele bloemen op de warme aarde ze dwaalt langs aangespoelde droefheid wij zijn onze stemmingen lichtgevende sterrenstelsels diepe dromen in de oude stad dit land wil een lied vol romantiek…

In de natuur speelt De mens Altijd de 2e viool En wie dat forceert Krijgt een Rammelend orkest Niet om aan te horen Maar vooral Niet om aan te zien Natuur en cultuur Gaan prima samen Als de natuur maar De 1ste viool Mag blijven spelen!…

Eigenlijk was ze helemaal aangezicht dat kwam door haar viool…

twee knopen houden de snaar strak die ik te grof, te gretig ontstem een golf trilt door het trommelvlies tot in de haren van het slakkenhuis tonen wringen binnen hun maat elke tel volgt de harstslag elke ademstoot een zin ik struikel over kwinten en kwarten één noot hupt over de maatstreep heen het galmt door een gepolijste kast…

Hoe klein zijn viool wel lijkt of hoe groots Gil Shaham ook speelt Brahms in zijn binnenste beeft…

Wanneer we de klok terugdraaien, zullen we beseffen dat grote violisten, klein en veelbelovend zijn begonnen. Nog mooier is het om erbij te zijn, wanneer we tijdens het prille begin, even stil mogen komen luisteren. Naar het grappige tokkelen. Naar het allereerste strijken. Naar het raken van onze eigen snaar.…

Jouw viool heb ik omzichtig daar geplaatst in die cirkel tussen mensen, niet ter vermaak maar om te wensen dat jouw klanken kunnen blijven, tot het laatst. Warm zijn zij, liefdevol en goudgerand, een terugverlangen naar mijn zonnedagen. Muziek als antwoord op al mijn levensvragen, als troost, verdriet, ten langen leste opgebrand.…

Viool uit de kist: Serenade aan kade, Door niemand gemist.…

zij speelde zo mooi viool en streek ook over mijn gevoelige snaar…

één viool geplukt maar het hele orkest was meteen van de wijs…

met verhitte zwetende koppen weten we niet hoe te stoppen je trekt aan een van mijn grijze haren je bespeelt de viool met je eigen snaren met je vingers strijken en rekken probeer jij mij geheel te nekken gek word ik ervan verdwaasd speel ik mee op jouw speels getokkel als een oud viool die kraakt onder een zuigend mokkel…

de eerste viool wil je graag spelen maar met steeds meer valse noten op je zang raak je bij mij de gevoelige snaar niet meer…

de eerste viool…

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan? Moet ook dat éne - eerst in schroom gemeden en toen gedeeld en fluisterend beleden - Met het verwonnen leven ondergaan…

Maar hij had mij gered, eer mijn vrede verging, Uit de greep van het leven, zó hard, zó ruw Met zijn zoete viool, in de schemering.…

liep toen door, eerste links, dan weer links en kwam uit op een binnenplaats bij een bank aan een bakstenen muur waar een viool de ruimte vulde, een viool van wijn en waakzaam vuur.…

Hij bespeelt het publiek met een grap en mimiek of hij speelt viool of een fluit. Maar hij beeldt met zo'n pose zoals hij die heeft gekozen de mens ten voeten uit…

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

viola, viola da gamba viola, viool tricoloor violen met lentegezichtjes in roze, in wit en indigo de geur van maartse viooltjes is een melodie voor mijn ziel…

Een trouwe volger van de klare pretlijn Is bang dat comedienne LvD Zich zal ontpoppen tot een HvV En dat kan nooit de taak van cabaret zijn Want met de credits van de oude school Speel je voor je het weet eerste viool…