Alle inzendingen over julius dreyfsandt

je hebt me laten wonen in je kamers, een huis vol dichterswoorden ik heb er gezeten aan tafels, een rijke dis van smaakvolle verzen verslond de letters van gespijzigde zinnen met gevoel doorspekt ik was daar nooit alleen in de geschreven klanken heb ik jouw stem ontdekt * opgedragen aan julius dreyfsandt zu schlamm *…

Julius Dreyfsandt 4. Stanislaus Jaworski 5. Aaike Jordans 6. Wil Melker 7. Edwin van Rossen 8. Kerima Ellouise 9.Jeroen Swaan 10. Daan de Ligt Ik kom er aan! Ik haal ze in! Ik laat mijn hielen zien! Dichten kan ik voor tien!…

Dreyfsandt zu Schlamm…

Dreyfsandt zu Schlamm n.a.v. zijn bundel: ’ ik dicht het lied van de stilte’…

Dreyfsandt zu Schlamm 5 augustus 2012)…

dreyfsandt zu schlamm (2006)…

Uit : Het Requiem van Julius Dreyfsandt zu Schlamm IN PACEM vaarwel mijn vrienden allen om mij heen geschaard ik voel nog steeds jullie warme liefde en neem het mee, alles wordt in mijn hart bewaard het zal de tocht naar het onvergankelijke bemoedigen alwaar de Schepper mij zeker zal verwachten en engelen vol van Geest en zo fijn besnaard…

dreyfsandt zu schlamm en kerima ellouise *…

me boeien in verwondering het spreekt me aan vandaag op uw verjaardag wens ik u toe dat u ons, dat u mij en heel veel anderen nog heel veel jaren zult kunnen laten genieten van uw inspiratie en uw woorden ik geef toe, dat er wat egoïsme in deze zinnen staat maar kort gezegd wens ik u nog heel veel jaren in gezondheid toe dichter julius…

Heer Julius: gij zijt mij ontrouwe edele Triestania, mijne vrouwe Vrouwe Triestiana: och neen, Julius, mijn stoere knaap mijn hartstocht duurt voort in mijne slaap Heer Julius: gij kreunt in uwe slaap steeds voort: oh, Gijsbrecht, neem mij ongestoord Vrouwe Triestiana: ach mijn Julius, wees niet bevreesd ik ben niet verder dan…

Heer Julius: het ware ook gek te denken dat uw kuisheidsgordel is ontsloten ik draag aldoor de sleutel, niet van mijne ruige borst te verstoten Vrouwe Triestiana: ik verlang zo naar u, Heer Julius pak toch uw waarde sleutel het ijzer draagt mij zwaar te moede strijk toch over uwe haren laat ons genieten van het goede Heer Julius:…

en de stenen dragen mijn stille stem zij zijn handen vertragen het licht en leiden me naar iets wat ik nog niet weet ik ben mond moeilijker dan de waarheid mismaakt door gifpotten in het nachtelijk huis is er een aards paradijs of een open oog om oneindig lief te hebben de stenen blijven, dat wil ik geloven binnen bereik…

een glimlach verscheen op Julius' gezicht en zeide in stilte ja, zo heb ik het nooit bekeken jullie woorden schonken mij een ongekend licht…

of het de zee zal zijn de zachte duinen de woeste wind die zich zo voelen laat of toch de liefde op het laatst zal ik pas weten als jij er bent in mij geïnspireerd door Julius en Kerima Ellouise…

Zoals nu in een studie is bewezen Zijn Julius en Jezus 1 persoon Een feit dat je natuurlijk ook gewoon Uit hun initialen af kon lezen Dus wat oogst in 4000 veel applaus? Jan Peter Balkenende was de paus!…

ik schrijf in de ochtend, middag, avond en zelfs 's nachts en nimmer bereik ik de voorpagina, want Kerima, Julius en Driek dringen voor, zelfs Wil heeft dat streepje eigenlijk vind ik het best, zo ontdek mij maar in de marge…

CREDO de Heer van leven en sterven heeft weet als behoeder van vertrouwen wat de mens in lijden zal beërven en zal aldoor om verscheurde harten rouwen het is de wanhoop in eindeloze zwarte nachten die het leven doet verachten het onvermijdbaar verscheiden van al wat geschapen is laat de rots van geloof en hoop versplinteren…

Vrienden, Romeinen, landgenoten, leen mij uw oor; Ik kom niet om Caesar te prijzen,  maar om hem te begraven. Brutus zei het al: Caesar had ambitie; Was hij het niet die in het barre Noorden de Stam der Belgen heeft ontdekt, wijl ieder dacht dat dit verloren volk reeds lang bezweken was aan drank? Want Caesar, al kom ik niet om hem te prijzen…

andermaal sprak God tot mij in bedekte termen Julius, waar zijt gij toch mee bezig al die woorden die gij laat zwermen uit uw verzen voelt gij u nog in het aardse aanwezig ach Heer, wat is toch mis aan het spontaan roepen te juichen in overvloed ik ben toch niet geschapen om te wachten tot de vermaledijde dood…

Wonderlijk woorden ontrollen zich als een schilderachtig tafereel op mijn netvlies als ik jouw gedichten lees kleurrijk en diepzinnig en zo mooi ben jij dichter naar mijn hart mag ik je vandaag van harte feliciteren je toewensen wat voor jou belangrijk is in het leven in een zachte fluistering van de wind voor Julius dreyflandt zu schlamm…

telkens als ik ga en zeg mijn tijd is daar, sluit jij snel je ogen alsof een knop wordt omgedraaid, jij naar binnen wordt gezogen diepte vezandt dan in een verkoeld gedag, verkleint al wat is gezegd is het de pijn van verscheiden die je in vermeden woorden legt…

al droog ik met tedere overgave een traan de weg naar jouw pijn kan ik niet gaan ook al raak ik zo nabij een hand eenzaamheid is voor mij een onbereikbaar schaduwland…

in willen begrijpen zit rijpen besloten als ik dat zo beleef ontdek ik mijzelf in jou en word jij in mij gesloten…

mijn raam verschuilt zich achter zachte groene tinten van bossen en bomen ik voel al wat gaat komen van najaarskleuren droom ik van nevelgeuren die allengs verkondigen dat de zomer verouderd raakt ik pluk de laatste vruchten eer de natuur het zichtbaar groeien staakt zo drijven mijn gedachten naar het veld van verwachten…

de gerijpte palm van mijn korte hand is als boezem van geschenken ze raken jou zonder te tasten of door afstandelijk wenken de slagen van het hart stemmen timide mijn vingers zij vertellen van een zachtmoedige rust en verdunnen je smart…

hoor mij leegtes vullen van letterloze schimmen die weerkaatsen tegen dik geplamuurde blinde muren het schaamteloos vallen van geschuurd gruis neem ik waar als neerstortende onthoofde woorden zoveel lagen door de jaren heen geworden tot ontedeld gekunsteld eelt geraken tot stof van antieke beelden de ziel tot naaktheid gedwongen…

zing mijn dicht met rollende lippen als een golvende stroom langs milde oevers met sprietend gras voer mee met de waterige letters in noten gevangen en vind de melodie in een draaiende kolk daar vormen zij benedenwaarts gericht een spiraal van klanken waar de echo luistert haast onhoorbaar naar prille woorden zo vindt mijn dicht…

ik stapel soms dorre bloemen op mijn veld van gevoel was er eerst blinde hoop naar glanzende verwachting zoals bijen zoekend zoemen onbezonnen ruikend aan een honingzoete struikenknoop in de waarheid echter kwam allengs het starre beeld van de zure aanwezige verdroging in een verstilde waterloop woorden tellen al lang niet meer terwijl…

de rimpels langszij mijn ogen plooien zich bij iedere lach zij vormen als vanzelf warme zonnestralen die mijn blik begeleiden naar de vraag die ik in je verlegen ogen zag geen weg is zo kort naar jou, naar binnen alleen een doods gevoel zou zich bezinnen en afvragen wat ik bedoel mijn beider wangen door lengende lippen gebold tonen…

ik dicht het lied van de stilte met klanken van niet gekende ritmische noten gedragen door wijdse nevelbanken en zo hemels onverdroten een zonnestraal doorkruist deze vochtige vlagen als een strijkstok door licht gedragen dan hoor ik slechts in het aanschijn van de dampige kilte dit unieke lied over het wezen van de stilte…