Alle inzendingen over (mede)klinker

*********** ************************* het is heel belangrijk dat de klinkers om en om liggen met je mede klinkers **************************** ***********…

Ik zeg je Klinkers En mede Zo ik gooi Woorden Toe en hoe Ik zeg je Klinkers En mede Zo ik bak Stenen Scherven Ik zeg je Klinkers En mede Zo ik doe Letters Niet…

de vrouw als drinker echt gênant zij loenst met bubbel haar tong is dubbel links om gekant de vrouw als medeklinker zelfs bij hevig lonken blijft onverklonken voor er is geloken zijn de zinnen reeds gebroken echter de vrouw als klinker breekt grieks gepassioneerd de glazen van gepensioneerd zij zegt 'de eros van de veteraan ik lig…

Ik kluif de klinkers kaal tot bot stil mijn dorst lavend met mede blik zin’lijk naar de volle snede en smikkel van het puur genot ‘k laat mij de volle verzen smaken veeg vette letters van mijn lippen probeer de blanke kern te strippen doch taal niet om de vorm te kraken ik vreet gedichten bij de vleet verslind verhalen als een toetje hiervan…

ja, ik ken de schijn en de verlokking van de honingdauw maar ook de schuilplaatsen na het verfijnen van smaak en wat zou ik díe graag willen wijzen zodat ik je weer terug kan vinden als de ergste dorst spontaan is gelest…

waar zijn woorden fluisteren fluisteren woorden zijn gedachten in klanken klanken in gedachten waar klinkers klinken klinken klinkers waar gedachten leven leven gedachten in woorden-flitsen flitsen woorden in beelden beelden fluisteren zijn woorden gedachten in klanken waar klinkers klinken leven gedachten in woorden-flitsen…

Kom mede in het duister, mijn kind! Kom mede in het duister, want de avond is schoon! Als verstomd zijn de vooglen; geen enkele toon Zingt er de zangrige wind. Kom mede in het duister, mijn lief! Kom mede in het duister, waar niemand ons ziet; Niet ene enkele bloem ons nieuwsgierig bespiedt, Waar ze op haar stengel zich hief.…

Kom mede in het duister, mijn kind! Kom mede in het duister, want de avond is schoon! Als verstomd zijn de vooglen; geen enkele toon Zingt er de zangrige wind. Kom mede in het duister, mijn lief! Kom mede in het duister, waar niemand ons ziet; Niet ene enkele bloem ons nieuwsgierig bespiedt, Waar ze op heur stengel zich hief.…

Leven is mede -lijden voor lijders, mede -vreugde voor vrienden.…

de kleine wereld schittert als een blinkend rode fiets je kloppend hartje laat zingen de wereld wordt plots zo oneindig als je snel als de wind moeder passeert KIJK mama ik FIETS! in het kleine huist het magistrale de grootsheid van mensen die ons laten schitteren…

Ik vouw de woorden zachtjes open leg ze even naast mij neer lees de taal in jouw gebaren hoor verstild de klanken aan zie de waarheid in jouw ogen lippen laten leugens gaan harde letters raken zinnen klinkers doen nog immer zeer smijt de zinnen in een hoekje wil geen houden van nooit meer…

ik knikker met klinkers stuiter ze aan top ze rollen in klanken springen hoog op vallen in zakjes, gevuld met klinkend geluid stromen in overvloed van noord naar zuid spreken in woorden verzinnen een taal klink en klank klare zonder omhaal…

papier, ook wat de prullenbak niet vrat, blijft uiterst links of rechts een drammerig streven had in uitersten tot de draad versleten blad als onzin waarmee de wereld wordt volgeklad, feilbaarheid in een oceaan van inkt waaruit de menselijke aard doorklinkt, vanuit de jongste geschiedenis, te vaak verzwegen het zijn de hardste klinkers…

mijn ledematen net als mijn mede maten - kameraden staan ze heel mijn leven aan mijn zijde alleen... je mede maten kan je zélf kiezen maar je ledematen dus niet... desalniettemin moet je ze blijven verzorgen, aandacht schenken, ernaar luisteren, naar die ledematen en die mede maten…

We verleggen klinkers van de ene hof naar de andere, misschien passen ze wel helemaal niet, maar da’s van latere zorg. Ieder van ons kiest een richting bij de nu naderende aftocht. Er blijft contact, zoals afgesproken, voeling zal er blijven, als altijd.…

geluidsdragers van lopend vuur, trommels verkondigen wat bewaard werd in een zandloper van de natuur, door haar onbestaande pennen worden nieuwe klinkers gevormd, klank van onbestaande woorden, in de mix van letters is alles al geschreven, kunnen we maar geduldig zwijgen tot de bloem van de taal zich openbaart.…

Vlakbij Dichter bij Die hele hoge tak Ik groet hem Maar val Terug Passeer ik De grond, stenen Wat kleine sprietjes gras Bruine klinkers ontvluchten voeten Ik kom hoog, veel hoger dan daarnet Alleen nog blauw, mijn neus en wolken Ik val, maar sneller en naar voren Mijn maag kietelt van geluk Oude schoenen remmen De klinkers komen Weer…

bezing de stilte in een klinkend lied dat dromend naar de einder ziet met klinkers uit een zwart heelal waarmee ik zwijgend zingen zal…

geeft niets geen druppel mede slim is Odin, sluw als slang verstopt drinkt hij drie vaten drinkt hij alles op en vlucht vervolgens vlucht als adelaar vliegt vlug naar Asgard gevolgd door Suttungr Odin ontsnapt ontvreemd de mede een gave als gift voor grote skalden verdwaalde druppels delen de rijmers…

Hijskranen, zand Een bord en muren Nieuwbouw Stegen, lanen Een kerk en klinkers Oud centrum Daartussen: ik Een huis en een tuin Overige…

van de minuscule zaadjes die ik in de vroege lente zaaide oogst ik nu de eerste vroege klinkers de medeklinkers volgen binnen korte tijd dus nog even geduld…

hij sprak het brood een zegen brak alles deelde hij uit hij deelde zich mede…

uit je schaduw stappen over grenzen durven gaan dat wil zeggen je bloot geven aan het zonlicht en zoveel meer je stelt je kwetsbaar op en krijgt klappen als klinkers tot je AU zegt…

kleef woorden in een web zuig ze uit klinker huid en plet de zinnen het losse vel verwaait de zijden onbeschreven het web herstelt de honger is gebleven…

De vreugde voor het leven, meer heb ik niet mede te delen iets anders kan ik niet geven als mijn liefde voor velen.…

Mede een windvlaag is de verbinding voltooid de blind date geeft zicht.…

Klinkers uit de straat, medeklinkers uit een boek. Wat rest, is een niet te lezen stuk. Stoep, tegel, zand, tegel. Zo had de schrijver het toch nooit bedoeld.…

nagelaten aan de zondvloed waarin woorden stroomden die met vrede en strijd de richting zochten, doch telkens verwezen zinnen naar het niets, het niets waar vreemde begrippen hun oorsprong vonden in een taal die ik slechts begreep genoeg, bastaard ge hebt genoeg geletterd, tijd is geen wapen maar een hebbeding die jij ter schrift wou stellen, klinkers…

het je te doen de tongzoen met 'n klinker op je tong 'k heb het gedaan 'k ben er voor gegaan - gister in de salon - op m'n gevoel in de schommelstoel ja ja wat deze man allemaal wel niet kan daar ga je toch van zweten…

zij wist nog hoe een ijzeren hoefslag langs de klinkers klinkt hoe het water lucht en bomen weerspiegelde zij voelde altijd nog de weemoed van wolken zij wist dat ze deel was van het leven van alle aardse dingen…