Alle inzendingen over OR individu

Was ik nog maar kind bemind door het oudere geslacht hoeders van de onbevangen, pure, ongecompliceerde slag der mensheid Was ik nog maar kind bemind door de generaties zo groot en toch zo klein in individu Was ik nog maar kind bemind door bemind in waar is het dat ik verloor het kind zijn, van binnenin…

Ieder individu, man of vrouw... vrouw of man.. neemt zijn of haar plaats en rol in de tijd der geschiedenis in! Het ligt vast, om los te laten. Elk denken, ieder onderhandelen is belangrijk genoeg, om weg te laten.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Geen mens, is zonder fouten, geen individu, zonder een min geen enkel persoon is meer dan 'n ander breng daar maar iets tegenin. Want: we komen allen op dezelfde wijze op aarde, daar valt niets aan te tornen, en zij, die denken te bewijzen zullen van een koude kermis thuiskomen!…

Ik zal buigen. Ik zal kruipen door het zand, stof der aarde omdat men mij niet naar de waarde schat. Ik zal lijden. Ik wil offeren, geven, weggeven, zonder enig hebben en houden. Alleen maar omdat ik geloof! Ik geloof in mensen en de aarde, naast hoop en wanhoop, vertrouwen en wantrouwen was het toch telkens houden van, in vergeven…

zo vaak zo veel ben jij daar even zo vaak zo veel kan ik het kwijt want het valt me zwaar dit leven heb vaak geen besef meer van omgeving of tijd zo vaak zo veel droom ik van veel beter zo vaak zo veel niets meer zoals nu jij bent weg en dus interesseert me niks voor geen meter ben ik niks een nada individu…

Een nieuwe wind waait door het land Wij gaan weer participeren Ook wij als individu Zullen moeten anticiperen. Kort door de bocht komt het erop neer Moeten wij nog leren leren De omstandigheden aan te passen Door in de ander te investeren.…

voorzichtig steek ik mijn voelhorens uit open mijn oren voor een ongehoord geluid het is de schreeuw om aandacht die klinkt en waar menig individu in verdrinkt, in verzinkt de eenzaamheid is te triest, ongeschreven blijven kleine mensjes toch maar leven totdat iemand zegt dat ze iemand zijn het rijmt niet meer, maar ik ben het er wel mee…

jou was was ik niet ik maar jou als jij mij was was jij niet jij maar mij maar ik ben ik en jij bent jij ik ben niet van jou jij bent niet van mij wij zijn niet van elkaar wij zijn voor elkaar jij en ik ik en jij wij samen samen wij ------------------------------------------ Deze hartenkreet draag ik op aan het individu…

Pesten gebeurt niet alleen door elk jeugdig individu het blijkt ook voor velen een gewoonte op de werkvloer ook daar gaan volwassenen voluit op de pesttoer je kunt je afvragen hoe infantiel zijn de volwassenen van nu hoe is opvoeding nog mogelijk met zulk kinderachtig gedrag jongeren pesten niet omdat het moet, maar gewoon omdat het mag…

De persoonlijke geschiedenis van vijftig jaar individu gaat in filmische beelden tijdens jouw verjaardag aan jouw gedaagdenveld voorbij je proeft genegenheid bij vreemden die op vrienden lijken je voelt afstandelijkheid bij verre familie die ooit dichtbij was als een eenzame egel onder dwalende najaarswolken bescherm jij jezelf…

In lichte mate van dronkenschap beschreven hoe je was, in het weekend alcohol, maar daarbuiten niets Je moest worden wie je was, goddelijk in potentie en daarbuiten eigenlijk niks het zelf terugbrengen tot een gezamenlijk zijn van waar we elk individu konden verklaren na het werpen van de eerste steen over de Rubicon vervolgens runderen…

Ik ben niet gewoon ook niet ongewoon maar van gewoon hou ik gewoon niet "Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg" vind ik een gekke uitspraak niet een 'te gekke' want dat zou weer gewoon zijn Ik hou ook zeker niet van gewone mensen Ik hou dus niet van de massa Ik hou gewoon van het individu en die mag best gewoon zijn…

Is het zwart te diep Moet ik kokhalzen Braken Het zwart in je geest De angst ervoor Treft je hart het meest Doet je ontwijken vluchten kan je doen bezwijken angsten als individu en in de massa de diepte die in de samenleving zorgt voor beving voor gedachten die ons niet meester zijn we blijven aan de oppervlakte want in de angstige…

Die dynamiek leeft door verenigd energie als individu smeltend naar haar silhouet dat het beeld kan bevriezen.…

Als jij zegt dat individu En context uitgangspunt Voor psychiatrisch onderzoek Moeten zijn worden jouw Woorden genuanceerd als hij Zegt dat het ziektebeeld Voor een groot deel wordt bepaald Door alle moeilijkheden die mensen Eigen zijn en beweert dat alleen Zij die ten diepste aan het leven Lijden aanspraak mogen maken op Vergoeding…

Er wordt geklopt laat me toch met rust in mijn zelf verkozen isolement ze blijven kloppen graag respect voor het individu mijn god, het is mijn hart ik hoor mijn eigen hart ´t is fascinerend en ook beangstigend de ultieme zelfconfrontatie hoe lang houden we het vol elkaar te moeten aanhoren hoewel zomaar stoppen ook geen optie lijkt…

ik mag chaotisch denderen zoeken als water vallen te vlug zijn of doodmoe en dwaas tegen alles in klimmen ineens blijken de dagelijkse drama's druppeltjes zoute warmte een mooie ven vol lichte ironie altijd vind ik weer een plek een moment water spiegelglad heb ik weer oog voor het eeuwige in mezelf en spring opnieuw…

voel me draaien in de wegen van je hart je hebt me al genomen mijn ziel verpacht een slaaf zo voel ik mij maak jij me vrij? leef mijn leven want bij mij is alles gestrand…

een stempel op mijn hoofd met wie ik ben wat ik doe en vooral ook, waarom grote letters sieren wat mensen van me denken dikke, vette zwarte inkt ja ik ben dat lelijke kind…

De hemelse lichtboei bronst de blanke stralen, bleekt de stille straten, bakt de dakpannen zwart. Bergen stapelen zich op, de wind slijpt de toppen scherp in snerpend wit, de dalen dwalend en donker. Ik eet mezelf leeg met vezels en draden. Een gevlochten gevecht, dronken en vleugellam. Kolkend en wentelwiekend strooien woorden in…

in deze uitgestrekte vlakte waar tekens onbekommerd door het luchtruim zweven tot de zwaartekracht ze op de knieën dwingt. Samensmeltend tot een vesting waar het laaiende wit onophoudelijk op poorten beukt in deze eindeloze vlakte weet ik niet waar ik leven kan…

ik loop door de straten en zoek naar mijn naam de deuren gesloten een hond blaft naar de maan ik loop niet meer daar buiten ik ben het zoeken verleerd mijn naam zal ik niet kennen opnieuw in mezelf gekeerd…

zij zag heil in een rode hoed op een paarse jurk om zichzelf te zijn met haar zestigste verjaardag wachten tot je zestig wordt lijkt me rijkelijk laat om jezelf te worden ik wacht niet en eet rozen liefst verse…

hij zoekt stil koel en exact in zijn kaal territorium mysteries worden ontrafeld op de tafel die symbool geworden is voor openbaring hij praat weinig in deze stilzwijgende wereld is alles reeds gezegd…

mevrouw M had vijf kinderen mevrouw was niet genoeg vandaar de M want zij was méér dan mevrouw alleen mevrouw M serveerde de bloemkool uit één stuk voor vijf of meer, nooit stuk altijd mooi heel als ik weer een bloemkool koop dan denk ik aan mevrouw M een bloemkool kreeg nooit een fijner compliment…

dat had ook nooit gekund want ze rookte sigaren dikke sigaren, en dat viel op want zij was klein en mager heel mager en klein wij noemden haar moe ze was de grootmoeder zonder kleinkinderen het gaf niet, ze had ons de straatkinderen die haar sigaren zagen roken en haar moe noemden moe en haar hond die had ze wel, een hond haar…

ik heb het kistje nog met het geurtje zo noem ik het want ik ken het hout niet maar het is uniek hij gaf het me niet men bracht het nagelaten later er zit nog steeds dat potloodstompje in waarmee hij honderden latjes afstreepte op de juiste lengte of breedte het kraakt ook zoals hij de laatste jaren hij werkte zo rustig dat hij…

Ik tel niet mee. En jij? Ben jij er ook zo een? Dan zijn wij met z'n tweeën. Ssst, mondje dicht; Men zou ons erom verbannen. Triest eigenlijk, om mee te tellen, Wat ordinair om als een kikker Levenslang je naam te kwaken Tot een moeras dat je bewondert. (vrij naar Emely Dickinson)…