Alle inzendingen over OR stilte OR zwerver

Zeewind en zon weefden een warme deken stuifzand en helm zongen het requiem meeuwen schreeuwden de mis bij het getijdenorgel van de zee voor een verstilde oude man die zonder hulp gestorven door schoon en ziltig zeezand begraven is. Gekromd zijn handen in een onvertaalbaar teken.…

Langs maanden slingert zijn pad In een vale wolk van stilte Zoals het stof daalt na de sloophamer Een herinnering die je moeiteloos uitveegt In zijn hoofd schuiven velden over elkaar Vallen vluchtpunten samen Waardoor hij verder gaat Tot hij zich binnenstebuiten keert Alle organen naakt Een kwetsbaar doelwit…

verlaat ontsnapt de dolende zwerver aan het straffe land van tegenwind gelijk elk die anders oogt vaak niet wordt bemind en verwordt teneinde tot zijn eigen delver hij gaat zijn weg onbekend met enige verte zijn blik raakt de grond immers die draagt zijn benen waarom verder zien of de toekomst lenen als slechts honger spreekt…

stroomopwaarts in een drukke straat zijn woorden hoorde hij alleen hij sprak ze uit in zacht geluid en vielen snel uiteen als letters op een witte steen gescheiden van hun zin en zwijgend ging hij verder en dan stroomafwaarts kwam hij terug vermoeid maar bij de witte steen sprak hij ze toe en reeg ze weer aaneen en sprak ze uit in mooie…

Smeagoll noemen Ze jou, aanloopkat Die hier naar Me zit te lonken - Zonder huis, Zonder haard, Bloot aan de Elementen dag Aan dag verlangend Naar thuis zijn In de geborgenheid Van mij die om Jou geeft, Die mijzelf ben Als jij bij Mij bent, zoals Jij bij mij Vol vertrouwen Jezelf kunt zijn - En met jouw kop Op…

Achtergelaten Door hen die Jou als een Van hun in huis Hadden genomen Geleidelijk aan de straat Verkozen boven het Stil leegstaande huis, Zit op het stoepje Voor het huis Ons op te wachten Ernaar verlangend Om ons in jouw Huis welkom te heten…

Jij loopt op straat en eet uit een vuilnisbak Slechts een portiek is je enige onderdak Soms zit je op een bank en staart wat voor je uit Je schoenen zijn versleten en in je zak geen duit Mensen kijken je minachtend aan en lopen met een boog ver om je heen En jij je weet niet waarheen Wat is het verhaal achter jouw bedroefde…

de dag is vaal en de steen van stuurloos water net zoals ik heeft hij nog veel te ontvangen maar net zoals ik leeft hij van oude gedachten ik kijk naar hem en naar de tegenspraak hij zwerft al een eeuwigheid het is een lang verhaal maar op een of andere manier kom ik tot rust flinterdun valt het zwarte zand in het ijle hij…

Eenzaamheid had een te diepe wonde in zijn ziel geslagen verlaten in zijn droefheid baande hij zich een weg in het nachtwoud waar hij fantaseerde over erotische dwergen kabouters hielpen hem met het opruimen van zijn verpauperde uitgewoonde woning de huurschuld werd betaald door een stinkrijke mecenas die begon te kwijlen bij de neurotische…

willekeur en zucht en krijgt wat zeker is uit faam en vals gerucht En toch, gaat zij eindeloos op haar pad daar braakt zij gelijkheid voor dit of dat en zij wil wie in haar buurt verkeert, verslaven zij verdraagt geen waarheid in huis of haven want zij wil alleen maar loeren en nooit kijken vrede wil zij niet of voor Wie God is, wijken En ik, zwerver…

de zwerver zijn fiets gemakkelijk naast een plastic tas geparkeerd slaapt onder wakkere wolken een droomloze slaap de stadsmus laat zijn spiedend vogeloog vanuit de heg op een vale boterham vallen de vrouw kijkt betraand door het raam naar de zwerver naar de mus en terug en draait zich om wie overleeft in het landschap van…

eigen broer is thans een zwerver ik zag hem verkleumd op het journaal maar ik kan hem niet meer helpen door schizofrenie spreekt hij een andere taal.…

Zorgeloos dut ik langzaam in In m'n linkerhand een fles zure wijn Dronken, met een straaltje spuug op m'n kin M'n walmende adem stinkt naar azijn Met m'n hoofd op een steen Onder een brug aan het Louvre Bloedend het hoofd, opengehaald het been Doch vrolijk klinkt mijn ouvre Het zwerversbestaan zit in m'n bloed Ik zweet m'n vuile…

Lamgeslagen door verdriet eenzaam door verloren jaren loop je moederziel alleen en er is niemand die je ziet. De vuilnisbak is nu je restaurant en een bosje jouw toilet je handen was je in een vieze sloot en er is niemand die op je let. Slapen doe je onder een brug of ergens in een portiek een dokter heb je nooit gezien want je bent nooit…

moedeloos dwaalt de zwerver langs wegen van zijn geest etend uit afvalbakken van ervaringen het verleden koekt als oud vuil aan zijn lichaam vast hij wast zich niet op zoek naar vergetelheid drinkt hij zichzelf een toekomst zonder uitzicht toe die hem opnieuw doet zwerven langs wegen van zijn geest de wereld is zijn dakloos huis…

Verdriet sluiert hem in als een dempende mist waarin met trage pas zijn gedachten gaan; hij weet niet waarvandaan, waarheen de weg hem voert, welke naam de schaduw draagt die zijn verweesd gemoed beroert. Alleen de brok binnenin zijn keel en in zijn bloed weet waar hij doolt naar het begin van alles wat hem drijft en doet verstijven in…

Op het hoekje van de straat Met zijn zijn fles en zijn viool Een slok om te kou te verdrijven Dat is de taal die hij verstaat Gehuld in een versleten deken Staart hij naar een witte duif Zoekend naar de laatste kruimel Die de eenzaamheid even doet doorbreken Wachtend op de koude nacht Die spoedig zijn intrede weer zal doen Denkt hij aan…

rusteloze zwerver wat zoek je toch achter elke horizon? je klimt over bergen zwemt in rivieren bezoekt stad en land ziet de wijde zee waar komt toch je gulzige zoektocht eindelijk tot rust? steeds wisselt het decor van alle aardse dromen…

dat het jou zo moest vergaan je onderdoor zou gaan jij die alles in woorden verpakte woorden en waarheid verhakte je hield van de klank van je eigen stem het krassen van je zwarte pen nu je niet meer uit je woorden komt gevangen zit in de diepte van je mond dat het zo ver zou komen met jou...…

ik kwam haar tegen in een zwoele nachtbar mijn natuurlijke biotoop, zwerver eerste klas aan werken had ik maling, aan geld nog meer nu en dan een werkje en ik trok verder zij was mooi, zeer mooi iets in haar trok mij aan, ik sliep met haar zij nodigde mij, zij hield van mij, zei zij ik vroeg haar indringend dit niet te doen ik, een zwerver…

Geen jachtroersknal, geen klokkenklank kan d’oude Zwerver leiden, die, stijf en stram en moe van ’t àl, zó hopeloos alleen, een spoor zoekt dat hem voeren zal ter uitkomste – of waarheen? ……

de drankorgel die is draaiende, hij draagt ( naast de in zijn aangetaste, verouderde brein geleegde flessen) ook nog 's een aantal kilo's in z'n rugzak mee -door de kille binnenstad- en het lijkt hem ook allemaal om het even te zijn (schijn?) hij eet enkel brood en drinkt ongelofelijk veel liters bier.., en binnenkort gaat hij…

Bekend staan we om de onszelf verplichte gehaastheid Hoe we daarmee onze medemens geen stukje aarde gunnen Ik, ik, ik Me, myself and I Hoe een clochard zichzelf heeft bevrijd Van de razernij, van de maatschappij Dat jij van hem mag gaan en staan waar jij wil Jij, zij, wij Och, wat zou ik graag een zwerver zijn De tunnel waar ik…

Oude zwerver door het land der letteren hoor jij het vuur al knetteren waarin je spinsels hebt gegooid? Voel je je nu berooid of ben je blij? Alles op zij geschoven jouw letteren zijn nu voor de doven.…

stroomopwaarts in een drukke straat zijn woorden hoorde hij alleen hij sprak ze uit in zacht geluid en vielen snel uiteen als letters op een witte steen gescheiden van hun zin en zwijgend ging hij verder en dan stroomafwaarts kwam hij terug vermoeid maar bij de witte steen sprak hij ze toe en reeg ze weer aaneen en sprak ze uit in mooie…

Hij zat alleen. Hij had niemand om zich heen. Hij had geen huis. De straat was zijn thuis. Zijn kleren waren kapot. Zijn haren onder het snot. Mensen kijken naar hem. Ze roddelen op een fluisterstem. Iedere nacht rollen de tranen over zijn wangen. En vraagt zich af waarom zitten ze hem te stangen…

Door de lege koude akker Loopt een oude, arme stakker, Zoekend in de harde grond Of-ie geen petatters vond. Wroetend gaan de zwarte handen, Klapperend de zwarte tanden, Gulzig glimt de grauwe mond of-ie geen petatters vond. In de avond nog, bedrogen, ging de moede schim gebogen, kroop de zwarte schaduw rond of-ie geen petatters vond.…

‘Gevloden zijn de dromen eens bemind, Verdord de wondre bloemen der gedachten, De lach der dagen en de lust der nachten Zij zijn verwaaid als klanken op de wind. Ik vraag niet meer, mij kan geen vreugd meer wachten Mijn lijf is wond, mijn ogen zijn verblind, - Ik dwaal nu tot mijn leed de vrede vindt Wiens teêre streling alles zal verzachten…

Zwerver ben ik in Gods handen - Al heb ik geen huis, Geen woning of wat Daar op lijkt, Overal ter wereld Ben ik in Zijn handen En ben ik per slot van Rekening altijd thuis…

Om daarna in stilte wanderend van hoop naar wanhoop, angst en moed, liefde en haat... twijfel en zekerheid. We zwierven allen te samen langs beekjes, blaren en winden langs de wereld: en ik keek je daar aan... wetend ook jou weer te laten gaan. We vonden elkaar even, hielden de handen vast vertwijfeld en verwonderd.…