Alle inzendingen over OR verwond OR beelden

op de dorpel naar de morgen ligt uw beeld dat eens de verste einder overspande en met een wimperslag mij kreeg geheeld in stukken: torso hoofd en losse handen ---------------------------------------------------------------- weblog: www.abelstaring.tk…

Als een die, wandlend in een groot groen woud, Een wijle neerzit bij een waterwel*, En in zijn handen 't water schept, dat snel Vervliet, tot hij geen druppel overhoudt; En, in gepeinzen, telkens weer dat spel Herhaalt, als had hij nimmermeer aanschouwd Hoe 't vonklend vocht, als levend zonnegoud, Zich niet laat vangen in de kleine cel;…

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht. Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar ’t geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wien grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze, kale kruin. In de oude toppen…

de kosmos spreekt tot mij in beelden, mijn geest antwoordt in woorden en muziek.…

Terwijl daar buiten wilde stormen loeien, Slaapt, in haar bedje, 't lieve kind tevreden Half blootgewoeld, de reine rozeleden, De frisse wang nog blozend-warm van 't stoeien. Het donzen dek is losjes neeergegleden. De blonde lokken, gouden sluier, vloeien Om 't zacht gezichtje, dat mijn blik blijft boeien. 't Half open mondje heeft…

Mild zaait de zon, door 't klaterloof der popels, Haar gouden spranken op het stromend water, Waar, slank en blond, twee vlugge knapen zwemmen, Als zwanen blank en fier als jonge goden. Op hals en armen beeft der blaadren schaduw En vonklend vloeit, van beider brede schouders, In 't golvenblauw een regen van juwelen.…

Weet gij wat etsen is ? — Het is flaneren Op 't koper; 't is in 't zomerschemeruur Met malse vedelsnaren fantaseren. 't Zijn hartsgeheimpjes, die ons de natuur Vertrouwt, bij 't dwalen op de hei, bij 't staren In zee, naar 't wolkje in het zwerk, of waar In 't biezig meer wat eendjes spelevaren; 't Is duivendons en klauw van d'adelaar.…

Echter de beelden op het vlies, zijn schokkend haast irreëel, de vreugde verdwijnt want het verdriet is teveel!…

In de nachtlijke stilt' van mijn dromen, Als geen windeken ruizen in 't groen, Als geen vogelken fluit in de bomen, Wekt mij telkens hetzelfde visioen. Langs de ronding der reuzige bogen, Stort haar zilveren stromen de maan, Op de golven, zich heffend ten hogen, Waar de sterren te vonkelen staan. Ach! de maan is zo hoog aan de kimme…

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht. Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar 't geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wie grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze kale kruin. In de oude toppen…

Gelijk een vrouw, die weerkeerde over zee Naar 't vaderland, en zich verkwijnen voelt, Wijl slopend gif haar traag door de aadren woelt - Ga waar zij wil, haar smarten neemt zij mee! - Draag ik de pijn, waar vaak mijn zang op doelt, Diep in mijn borst en 't rooft mij vreugde en vrêe. Weer kruipt en knaagt mijn welbekende wee, Weer…

De knoppen zwellen in den zoelen nacht. O! morgen, morgen zullen ze opengaan! De twijgen trillen en de stille laan Is diep ontroerd, als een die zwijgt en wacht. Op 't zwarte water zwemt een enkle zwaan. Heel in de verte zwijmt een vogelklacht En op het mos zijgt door de takken zacht Het zilverlicht der pasontloken maan. Ik voel…

Haar hakken lijken de hele stad te ontwaken iedere stap op keien vele malen ouder dan haar leven het irriteert omdat zij juist nu stilte wilde maar ze kan niet blijven staan of blootsvoets verder lopen tot hij haar gedachten in zijn handen tilde zij wilde vluchten maar als verwonde liefde gekust dan worden knieën zwak staat de wereld…

eeuwig zwart blijkt een wens Sprankeling in heldere klank, een leraar volgens velen Bij een sluipende mistbank, leek de pracht om te delen Het spreken tot zwijgen, door zilver naar goud Is in wijsheid te stijgen, met een ware inhoud Het blad blinkt als een ster, donkergroen naar lichtblond Spreekt voortaan in zilver, als het goud is verwond…

Liefde is de kleur van verwonde bladeren. Wees niet bang, je bent vrij. Dans! Dans op de wind waar alle melodieën dromen over stilte. Zuivere stilte. Amen! Er is meer. Eeuwig meer. Ga nu maar. Ik blaas je verder, hoger dan het hemelsblauw.…

Terwijl ik onder de oude motorkap van mijn gestroomlijnde Bugatti keek, beten talloze gifslangen in mijn nek, gezicht en armen. Hijgend naar adem dook ik onder mijn anders zo trouwe automobiel, maar een krokodil beet in mijn opgezette wangen, die als drab ten prooi viel aan een doolziel, met rode oogjes giftig en klein. Tenslotte, en dat…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Op de dorpel naar de morgen ligt Uw beeld dat eens de verste einder overspande en met een wimperslag mij kreeg geheeld in stukken: torso hoofd en losse handen. Een zingend kindeke wekt mij met gezag tot leven weer: mijn woonstee is haar lach.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

ik ben getroffen, verwond een kogel recht in mijn hart verwoesting bloedt mijn ogen pijnlijk gegil doodt mijn gehoor de waanzin van de oorlog beelden gewoon op de tv gewoon, zoem maar lekker in liefst in kleur, alles rood kinderen stuiptrekkend de waanzin van de oorlog een halve aarde verder hete zon schroeit lichamen de branding is…

nu streelt de lucht waar woorden verwonden die ons als ketens aan het oordeel bonden over iets dat even was en toch moest zijn als ik al schrijvend in uw koude klacht verdwijn…

als ik ergens boven sta maak ik me niet groter ik kruip in een luchtballon om te kijken naar lijnen om jou en mij te begrijpen zonder details hoe bewegen wij ons van de een naar de ander wat trekt ons aan wat stoot ons af wat is het effect van een ontmoeting met een bal, een keu? naast je wil ik staan een andere vrouw die op mij…

In het zog het verwonde water een lidteken na het snijden herinnering aan het lijden wie verzacht en wat baadt er ? De nacht verkruimelt en ik vergeet het leed dat eens het water spleet.…

het wassen obsessief ook haar armen en haar gezicht totdat haar huid rauw is, tot bloedens toe rimpelt de weerspiegeling heel geleidelijk totdat het beeld weer ongeschonden is…

Wat heb ik Gesnakt naar Nachten zonder dromen, Droomwereld die mijn Dagelijks bestaan Met wurgende regelmaat Op zijn kop zet, Met het juiste stofje Is het eindelijk gelukt - In een soort van overkill, Ook mijn dagen zijn Nu zonder dromen, Niets te verlangen, Geen wensen, zacht en stil…

ze trekken vermoeid langs de Ararat met zekerheid gewikkeld in doeken hun kinderen voorop of op de arm zwangere vrouwen, mannen zeulen bezit een touw houdt hun geloof bijeen richting fort Europa: de poorten gesloten bruggen geheven en grenzen geslecht grachten omgeven met stalen messen een meisje streelt haar hond de moeder baart, vader…

het was niet de spijker die het hout deed barsten niet de hamer waarmee je op de spijker sloeg het was niet je hand waarmee je het hout verwondde het was iets dat woedde dat knapte binnenin je kop…