Alle inzendingen over 17-07-02 OR zonsondergang

na zonsondergang in goudgerande wolken het laatste landschap…

na zonsondergang in goudgerande wolken het laatste landschap…

De zee weerspiegelt een kleur van herinnering met zonsondergang.…

Na zonsondergang klinkt zang van nachtegalen door het braamstruweel...…

Inspirerend licht van opkomst tot ondergaan Verstrooiing nabij.…

De afstamming van “worstelen” lijkt boeiend Men denkt aan “wrikken”,"wriessen",“wrau” of “wrist” Aan “wroeten” zelfs, al wordt dát weer betwist En daardoor leest zo’n uitleg erg vermoeiend Nou ja, ik weet nu wél dat bij dit woord Etymologisch ook geworstel hoort…

Kolderiek periodiek (nr. 17 uit een reeks van 100) Napoleon kreeg bij de afrekening een Bon Aparte...…

De zonsondergang verlicht één kant van het bed de schaduwzijde.…

Glitters op water bergen haar tranen in kleur bij zonsondergang.…

Na zonsondergang leeft het fotografisch hart bezield in stilte.…

Ruimte en vrijheid bij zonsondergang aan zee. Golven die ruisen.…

Noten en tonen prachtig vertolkt door merel bij zonsondergang.…

En dit bij zonsondergang. Wij bleven nog lang.…

Bij zonsondergang Een boom zwart afgetekend Prachtig silhouet…

Welke richting zal ik waaien? Zal ik mezelf in een onbekend genot storten om vervolgens in een afgrond te belanden, niet meer te beklimmen, het systeem uitbuitend door haar fout. Of zal ik mijzelf als vrij ervaren, terwijl ik een vastgeketende gevangene ben, gedoemd tot programmeren aan een mislukkend apparaat. Dank God voor de levensparadox…

Weer zonsondergang je kleurenpracht zacht verlicht een mooi schilderij…

Zonsondergang liet kustlijn. Ogen schitteren.…

De hele natie reageert verrukt op de zwangerschap van Máxima. En iedereen doet graag hun aktie na, maar toch is nu hun plannetje mislukt. Want volgens mij had ze de pil geslikt En op 04-04-‘04 gemikt.…

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

'T is of van de aard recht naar 't Eluzion Een schipbrug door Giganten is gebouwd. Neen: 't is een springplank van geelflikk'rend hout; Ginds ergens hangt, die hier de aanloop begon; Ik zie duid'lijk, dat 't spits toepuntend goud Uitsteekt buiten de kromme horizon; Onzichtbaar naast zijn helle roof, de zon, Is de Gigant, die vallend vast…

Bloedrood kleurt de zee Als de zon verkoeling zoekt in haar diepe schoot.…

Ik keer terug naar de zonsondergang Waar ze zomaar verscheen en ik toekeek vol leven Roze lucht Koele bries Witte paarden Hoefslagen om me heen Mijn lichaam is blind ... Ze komt me niet redden…

De zon ging onder op een speciale manier mooier nog dan anders, véél mooier. Het was voor ons bedoeld mijn lief dat kan niet anders…

rode linten dansen in de zilveren armen van wat lome golven, blozend aan hun borst gevlijd leveren franjes avondrood zich zachtvrijend uit aan hun kokkelende waterpartijen uit de gespannen nachtboog langs de schemergordel tuit dorstig langend scharlaken zonnegloor haar schone lippen landinwaarts waar boven duin een saffranen maan als luchtbaken…

Waar de zon zinkt in de zee en het strand zingt met de wind over het water golven gedachten van vroeg tot later…

de avond valt zacht een koekoek in de verte dooft langzaam het licht…

de zon gaat onder in de zee hij neemt alle gedachten mee de goede en ook de slechte er is niemand die dat kan bevechten…

Zonsondergang, in dit vreemde land. De grond rookt. Lichtsporen doorklieven het donker, als heldere sterren. Nachtelijke gang, door dit vreemde land. Het spookt. Geen licht in het donker, zoekend onder de sterren. Nooit meer zonsopgang, wrang smaakt dit vreemde land. Bloed dood. Voor altijd donker, onderweg naar de sterren.…

je lonkt naar mij belooft mij gouden bergen stralend verleid je me tot vlak aan de horizon wenkend: .. ga mee.. en ik dwalende ziel stort mij naar voren in vol geloof, dat jij de waarheid bent maar in je kleurige jas open je de hemelpoort waarachter je verdwijnt mij laat je staan als een eenzame ster in een donkere nacht…

zittend op het duin met mijn adem om me heen staar ik naar een oranje bol en ik ben hier, zonder jou en zo alleen gekleurd in een zachtroze waas kust de zon de zee weer lichtblauw terwijl ik ontdek hoe het kan zijn hier ben ik, op de wereld, maar zo kwetsbaar en klein ik denk aan je, met het zout nog in mijn haar vrijheid, verwarmd door…