Alle inzendingen over 7 levens

met mijzelf slaap maar zeg ik tegen haar ik sluit mijn ogen wil ik wel met droogte mijn lijdend lijf ingaan ze heeft geen woorden nodig 't afsnijden van de tijd 't besef dat een terugkeer misschien onmogelijk is ik draag het zand van de nacht naar het afscheid, het wanhopig zwijgen volgepakt met knars en kanker zal ik een briefje…

Ongeopende Venco-zakjes Dwarrelen naar beneden En treffen op de grond Her en der verspreid Ook het plastic van Katja aan in het Verlaten zonnebloemenveld - De inhoud niet Gegeten, niet geproefd Door hen die tijdens Het vallen naar de Hemel zijn gegaan…

Zij die levens mogen maken zij die levens kunnen breken!!! Opgedragen aan alle dwaze vaders die zonder hun bloedeigen kinderen moeten zien te leven.…

Alleen blijf ik ronddwalen, bekijk ik de levens van anderen 7 miljard gezichten, en 1 gezicht hoort zichzelf denken vragen en twijfel overspoelen haar "gewoon doorgaan.. gewoon doorgaan.." tranen van vermoeidheid, ze weet het niet meer.…

En ze zeggen Dat na 7 slechte 7 goede komen Dus ik bof!…

In de nachtelijke dromen mijner leven staat de “7” ver en vaag omschreven als stil verlangen op wat geluk doch het valt in zeven delen stuk bij ’t hanen kraaien in ’t ochtend gloren die mijn droom wreed komt verstoren mij de dag laat zien zonder fantasie tuur nog zoekend rond of ik de “7” zie dan in ’t zonlicht gewaar ik een vriend en zag het…

een meisje pakweg 7 jaar juist als ik denk dat ze gaat zwaaien steekt ze een middelvinger in de lucht 'ontgoocheling' in vogelvlucht Lejo van Kuijeren…

Men wenst garanties voor ordonnanties in een 5-7-5-haikù-maat !…

(bij het passeren van een overweg) een meisje pakweg 7 jaar juist als ik denk dat ze gaat' zwaaien steekt ze haar middelvinger in de lucht... -ontgoocheling in vogelvlucht-…

Een enk’le kaars, een prentje met een lach De mensen brachten één voor één een groet Ze leefden mee en gingen met de stoet het kerkhof op ten afscheid op die dag. En ik? Was ik het die het antwoord wist? Ik stond met lege handen bij de kist.…

Een kikkertje slaapt op een waterlelieblad in het zonnetje zijn wit waterbedje drijft tussen groene eendenkroos.…

de stroom des levens is als een eenzame rivier je komt zoveel tegen maar je ziet het niet tot hier tot het punt van herkenning een nieuwe stroom langszij een samenvoeging van twee levens dit gaat nooit meer voorbij als twee rivieren samen niet meer te onderscheiden waardeer je de kleine dingen laat je je leiden door de stroom des levens…

De laatste rozen leggen op een open graf en de pijn voelen hoe schielijk een leven brak dank Hem -– die eeuwigheid gaf!…

We brengen onze levens gaande, uit van onze geesten, terugblikkend op onze geboorte, vooruit naar ons overlijden. Gelijk wetenschappers beweren alles is gewoon licht, niet gecreeerd, vernietigd maar eeuwig(durend) helder, meesters in altijd en God in overal. Zij die, opstonden voor de liefde in wrevel met de haat, in weerwil van de haat.…

Vreemd, dat zij nu slapen moet. Er is nog meer te doen. Net zou zij aan de strijk, het is pas noen. En moeder zit nooit stil, meneer. Iets in haar hoofd speelt met de tijd, iemand die haar leven niet meer leidt. Toch gaan gordijnen dicht. En groet zij kort de glazen buurvouw, die zich 's avonds sluit. Morgen mag zij de kast weer uit. --…

Poezenvriendin kwam met vlugzout De kat van nummer zeven begon langzaam te zweven Zijn ogen zwart, begon te beven in een trip waarin de kat was verweven De dierenambulance bracht hem naar de afkickkliniek en kreeg de kat last van een "cold turkey"en werd ziek Het bleek dat hij een "bad trip"had gesnoven maar godzijdank is de kater weer in negen levens…

Kat in zwartste lijden, ontspringt uit haarzelf, garen spinnen uit haar negen levens. Uit: 'De kat maakt rare sprongen ' Pama.…

(de storm van de zee) (haiku) de storm van de zee voert miljoenen levens mee één is elk van ons…

Bron zonder einde (was er niet wel een begin?) iedere minuut één druppel, iedere druppel één leven, geschakeld, verbonden meer stil in de grot. Druppels blijven volgen, versmelten en toch hebben ze geen weet van elkaar, anders dan via water. Maan trekt aan het meer onder de rots, al zien ze elkaar nooit. Meer zonder…

ik zag je gaan je plooide heuvels rond je heupen, het korengeel was rijpend in je warme schoot de oogst was voor mij eeuwigblijvend we lentten samen naar een zomer vol met kleur roken de wilde bloemengeur en groeiden met elkaar tot in het diepe blauw waar bomen reikten we hadden niets om op te lijken het was ontdekken en herkennen…

Ik las je in Aztekenassen wandelde over besneeuwde passen in het Andesberggebied jij was mijn griet in poncho je donkere lach vereeuwigd in de kinderen die je bracht jij was de tijd als zand in eeuwig golvende woestijnen de piramides lagen zuiver op de lijnen die ik in de verre ruimte zag daar vond ons nageslacht een dood die leven…

in je ogen je mond het zwarte gat dat woordloos open ging en groter werd, de wanhoop die toen aan me vrat je nam je wereld mee van zwijgend handenreiken de korte liefdeblijken in het weten van elkaar we golfden en pasten wisten van tweeduizend jaar geschapen als een paar in wissels van de tijd ontspoord en anderen bekoord in levens…

Ze beschrijven levens en leven. Toch, zijn ze veel méér dan dat. Biologen en biografen zijn schrijvers, die over hun eigen levens schrijven, op nog ongeschreven bladeren. Op een onbeschreven blad.…

Mijn eega, heeft meer dan zeven levens, een aantal heeft ie al gebruikt, telkens weer als er iets voorvalt, komt ie er sterker en steviger uit. Mijn eega heeft meer levens dan een kat, gelukkig maar, want voorlopig kan ik hem niet missen en is hij voor mij, nog lang niet klaar!…

als dief in de nacht bestormt water slapend land steelt mensen uit hun leven oevers verdwijnen rivieren vechten zich vrij de wanhoop golft ver…

Voltooien van de cirkel bidden om een vredige nacht het ritme van de dag verbinden we met ons leven de kosmos is het bed waar we morgen uit opstaan mijn dagen in het klooster 7…

Kolderiek periodiek (nr.7 uit een reeks van 100) Zegt de ene buur tegen de andere: "Waar je ook heen gaat, je komt altijd jezelf tegen!" Zegt de ander: "Dat is nog altijd beter dan dat ik jou tegen kom!"…

(koor 7)…

Een lichtend puntje aan de sterrenhemel doet me denken aan de energie van de grootste ontroering welke mijn geheugen vervult. Het denken aan die gebeurtenis maakt alles wat met liefde te maken heeft ondergeschikt aan dat ene moment. De emotie van ontladen spanning, van ongekende verrassing, van zinderende tederheid en van sprankelende blijdschap…

Zomervuur gedoofd door de herfstregens geblust dragen mijn handen rijkelijk het gouden ooft waarop nog uw zegen rust.…