Alle inzendingen over AFGEDAAN OR DUISTERNIS OR VOORTBESTAAN

je bent omringd door duisternis Je voert een zoektocht naar het licht...…

De winnaars blijven, doodgewoon, op planeet aarde voortbestaan.…

ik heb hier afgedaan. ik wil op de rotsen te pletter slaan en versplintren in open zee... neem mij mee, dood.…

in een ogenblik bloeit een herinnering open als wat ooit is geweest immer zal zijn een werkelijkheid die vol in zicht het voortbestaan van liefde bloesemt…

Ik droomde – een droom vol tegenstrijdigheden, Half licht, half duisternis, half waar, half waan, Nu Profetie, dan Echo van ’t Verleden, Vaak beide in eens, en immer – half verstaan.…

Ik zal alles van me geven om het leven op aarde en in het heelal te laten voortbestaan. Alles in me doet mij bewegen om het schone en mooie te laten beleven voor wat zal gaan.…

Het invullen veelal ook het aanvullen van het leven van anderen maskeert doorgaans het voortbestaan van persoonlijk onvermogen zijn eigen leven in te richten!…

de macht ligt bij vrouwen zij die het voortbestaan garanderen en onder toezicht mogen regeren de kracht ligt bij vrouwen vrouwen.....…

Een vrome zuster uit Milaan Liep onlangs naakt door 't Vaticaan Doch toen iemand vroeg Waarom ze niets droeg Werd 't als non-item afgedaan…

En heeft het als non-item afgedaan…

Haren sluik nat van het rein en damp omgeeft als sluierbruid strijkt voorbij aan warme huid nee velt aan haar vast te lijnen Stof devoot om middel heen dagen tot langdradig strelen los gedragen voile te delen zo doortastend mooi zij scheen Tot haar heupen zich ontfermen rond -als, warm als, lokkend omgeven als nee als- de wanhoopsflop…

De fabrieksspoorbaan loopt stil en verroest door 't bos, is een wegwijzer.…

moed de hoop vloeit weg en keert niet terug de duisternis blijft over, de rest lost op in het niets……

Duisternis, alleen verscheurd Geen licht, wat me kan bereiken Het zwarte als een kooi om me heen Ik kan me niet bevrijden Het is te diep, te zwart Mijn oren horen stemmen Maar mijn hersens niet Mijn ogen dicht, voor het licht Zodat ik de uitgestoken handen niet zie Alles gaat aan me voorbij Geen vreugde, geen warmte voel ik hier Het is…

de duisternis valt als een deken over mijn wereld, mezelf beschermend voor mijn gevoelens de duisternis van de nacht laat me even de rust vinden, mezelf bevrijdend voor een dag de duisternis trekt weer op na een eenzame nacht, mijn gevoelens onthuld, waar ik mezelf heb achtergelaten in een zee van tranen…

Binnen in mij is het duister Diep verborgen in mijn hart Maar ook zichtbaar in mijn ogen Zo gevoelloos, zoveel smart Leeg en niet meer te vervullen Onherstelbaar en verscheurd Laat me schreeuwen tot het einde zodat mijn lichaam met mij treurt Mijn hart vervult zich met het duister Mijn lichaam vol met angst en vuur Haat zal in mijn ziel…

Hij heeft zich jegens mij in het ongelijk willen stellen, opdat Zijn schijnbare onvolkomenheid mijn liefde zoude ontroeren en ontrusten, opdat Zijn schijnbare duisternis mijn liefdesver- langen des te dieper zou doen glanzen.…

Weet je nog van de parkeerplaatsen waar ons bloed opspeelde omdat we elkaar wilden. Soms spanden koplamplichten tegen ons samen soms viel er iets uit: speciaal voor ons zei je, een knopje om in naam van onze liefde. samenvallen in een soort somber onecht neuken, en zelfs dat is hard gezegd voor wat wij deden wij hadden voor elkaar wel…

Waarom is de dood zo zwart Zoals het lot ons tart Een leven van verlangen Ja echt, de dood treft alle rangen Zoals het leven wordt genomen Want Hein zal toch eens komen En denk ik aan die ene keer Dan weet ik, er is geen ommekeer…

De duisternis wijkt voor Zijn Licht Opeens zie je weer een gezicht. Je ziet je zelf in de spiegel staan En je hoort het hart regelmatig slaan. Wordt het weer donker om je heen Kijk dan eerst eens goed in je hart Het Licht geeft je een heldere start. God laat niemand in de duisternis alleen.…

Het einde van een tijdperk is meteen het begin van iets nieuws in je armen was het zo mooi. Het einde van mijn wereld hoe graag ik blijven wilde en nu verdwijn in het onbekende Het vervagen van onze wereld wegzwevend uit jouw armen terwijl de smaak van tranen bitter is.…

In een dal van duisternis ploeter ik mijn bewustzijn voort ik zucht en ploeg verder pijn behoeft geen woorden aanraking verstikt mijn gevoelens en klap dicht door te veel liefde die ik nooit eerder kreeg als je niet kunt kijken voorbij jezelf en ik de woorden zwijg die ik had moeten zeggen _toen de duisternis mijn ziel binnen…

ik word wakker wanneer de gouden bol reeds hoog aan de hemel staat de ochtend is mijn vriend niet en er is geen vastomschreven reden toe ik hou van de zon ik ben in de ochtend nog te moe en ik verlang naar dat mooie hemellichaam uiteindelijk is zonder het mooie licht met mij gedaan het ontneemt alle zicht en ik weet nu wat het is duisternis…

Over de duisternis. Tegen de avond, in veel gevallen, Is de duisternis vaak gevallen. Nu denk u wellicht, Die viel languit over het licht, Dat zelf ook weleens is uitgevallen. In dit licht stelde ik zelf vast, Dat men hierover nog in het duister tast.…

Duisternis, ik weet het er is zoveel over getwijfeld ik kon de ingang niet vinden was in de worsteling te wrang voor eenzijdig niet beminnen en ik hield het beetje licht ook vast in mijn grijpgrage vrouwenvuisten vol onbegrip, maar met vertrouwen dat onze vergissing niet blijvend was of weg zou kwijnen in de tussentijd ik hield immer jouw…

In mijn diepste duisternis zal ik je wezen diep liefhebben en God vragen je te vergoddelijken.…

Droevig en alleen uit de wereld; is het landschap heel gedwee, stil vredig en zacht. Teder welt de bries en raakt het goudkleurig tapijt. Roekeloos zoals d'aanraking van een veer; neerdalend als duisternis'ommekeer. Is er niets meer te verwachten, stil sereen de morgen afwachten.…

Langzaam strompelt hij voort door de stille nacht. Eindelijk is hij bij de poort, waar iemand op hem wacht. Dan… een laatste stap misschien, blijdschap was het laatste wat hij zag. Hij zou nooit meer het zonlicht zien, toen hij voor eeuwig in haar armen lag.…

toen ik vroeg als vogel uit de duisternis…

Als de duisternis neigt in de vallen vergaap ik mij aan het laatste licht als een gulzig jeugdig jongetje wat de laatste restjes gretig verorbert 'T daglicht bevalt me het beste, goed maar de nacht zie ik niet als kwaad en wat het daglicht niet kan verdragen gaat met en aan mijn slaap voorbij Dan komt er weer een nieuwe dag de duisternis…