Alle inzendingen over AKO OR geheugen

Tevreden zijn met twee hectaren geheugen en vijf aren grond…

Als herinnering ben je veel aardiger dan in werkelijkheid mijn selectief geheugen stripte je nare trekken…

Zij blijft steeds in je geheugen hangen...…

m'n geheugen laat me in de steek is het vandaag een dag of een maand of is het een week…

Wanneer ons geheugen gaat haperen, verandert ons herinnerde verleden en onze gedroomde toekomst. Wanneer ons geheugen weigert, verdampt ons idee van tijd en verandert in onze werkelijkheid. Ons begrijpelijke begrip van tijd blijft een verleidelijke illusie.…

Ik ben die ik ben, die ik ken dat komt door mijn geheugen en al ben ik zelf mijn grootste fan soms is de waarheid zelfs een leugen…

Ze vullen je geheugen met herinneringen die een glimlach doen verschijnen.…

in het stof van mijn geheugen staat je naam verkeerd gespeld verdraaide waarheid of een leugen een delict zonder geweld heb ik echt om je gegeven of doodde ik met jou de tijd om als puber te overleven in een spel van haat en nijd in het stof van mijn geheugen verliest herinnering alle glans neem ik stil de laatste teugen van een liefde…

het is hoogzomer een Koninginnenpage likt zoete honing in kleurrijke dans etst zij zich vast in mijn geheugen…

ogen die voelen het sterk ongrijpbare van lijnen en kleuren die kriskras racen door het geheugen van zijn schepper!…

In de stiltes van mijn geheugen, vind ik nu de rust en schoonheid, wat mijn bewogen leven meemaakte, en wat ik meedraag. Soms is het een last, waardoor ik gebukt, alleen nog traag door het leven ga, de donkere jaren loodzwaar moet dragen.…

Ik kwam aan in mijn herinnering Ik stapte uit waar ik dacht te weten Ik liep richting vroeger, het was er wel veranderd maar ik herkende het beslist Wat jaren op mijn netvlies had gezeten was uitgewoond door eenzaamheid Wat er niet meer was wist ik Opende mijn ogen van verborgenheid…

Oktober. Zondag. Ochtend is in grijs gekleed en wilde kastanjes vallen maar raak. Hun boom een kerel, zijn dos zit propvol groene stekelbollen. Als dobbelstenen rollen ze weg, hun hoop gericht op boomhoog. Onweerstaanbare pralines. Rap door kleine handen opgeraapt, binnen als schat verloren gelegd: dood in minder dan een winter.…

zorgvuldig kozen toetsen de juiste weg van leven nieuwsgierig en plots versneld gedreven naar richting gekozen vorm op glas in het geheugen voor eeuwig…

Misschien, heel misschien vind ik mijn leven terug in het geheugen van het zand.…

“Het liegen heb ik nog niet afgeleerd En mijn geheugen is behoorlijk kort Misschien dat het nu eens duidelijk wordt Dat in Nederland de leugen regeert” “Ach, ’t is gewoon een vorm van dementie Aldus Pinokkio van Defensie --------------------------------------- …Minister van Middelkoop van Defensieontkende dat hij een interview over de Uruzgan…

Voor r.s. Niets ben jij, Nietszeggende niets, Uit niets voortgekomen word je in niets opgelost. Verveling ben jij, Saaie verveling, Je bron is verveling en vervelend keer je daar terug. Ik kijk naar de hemel en je beeld lost langzaam in het blauw op. Ik kijk naar het water en het vermengt zich met de wateren en verdwijnt in de groene…

Dat dof rollende geluid van koerende duiven in de zomermorgen. Daar is de uitbouw waar hij vroeger sliep, met uitzicht op de binnenplaats. Gelijktijdig hoort hij weer het ruisen van de bomen, het krolse miauwen van katten, en boven dit alles uit de verliefde doffers, Vader (dood) schreeuwt bevelen tegen de honden, moeder (overleden) maalt…

De zee heeft geen geheugen van een golf die naar het strand rolt of één die langs de havenhoofden als een tornado met witte kraag rondtolt Zal die golf doorgaan met leven misschien beginnen dan met doodgaan welke zee gaat hij straks op is hij het begin van mijn bestaan Toen begeerte begon met eenzaamheid met metershoge tsunamikracht…

wanneer je aanvoelt wat er komt gedachten verstomd geniet dan van elkaar met volle teugen want de dood heeft geen geheugen…

Ik kan me verheugen Op een goed echoïsch geheugen. Tijdens het horen, Gaat er zo niets verloren, Van wat er niet zou deugen. Het is een feit, Van de echo van de tijd.…

De zee heeft geen geheugen De zee heeft geen geheugen van een golf die naar het strand rolt of één die langs de havenhoofden als een tornado met witte kraag rondtolt Zal die golf doorgaan met leven misschien beginnen dan met doodgaan welke zee gaat hij straks op is hij het begin van mijn bestaan Toen begeerte begon met eenzaamheid…

Ik was haar vergeten, De hoek van golvend Graan waarin ik Geboren ben - Zo lang daar Vandaan al, Meer dan veertig jaar, Maar tegen de tijd Dat ikzelf mijn eigen Ik was kwijtgeraakt, Nog royaal voordat Alzheimer kan toeslaan, Merk ik dat het land Met het goudgeel graan Mij nog niet verloren is Ik sta in haar geheugen…

Het gebouw, dat Friese oudheid bewaart, bemint stille stemmen uit elke tijd, tot bescheiden, blijvend bestaan bereid, binnen sterke muren van nodende aard. Strenge laden, onverstoorbaar bedaard, voelen zich somtijds door schuiven verblijd, waarbij opbeurend licht langs hun wanden glijdt: verborgen woorden springen op, zijn vermaard. Voortdurend…

Het fotografisch geheugen telt tussen de grijze brein cellen gelei; een heel leven aan fysieke foto's. Alle plaatjes uit het verleden op een rij. Een fotocamera uit hoofdzaak bij machte legde eens vast van wat niet met de werkelijkheid streed in gedachte. Een levensspectrum aan parate kennis dat denkbaar dankt voor wie wij zijn.…

we weten niets meer zeker; of een komeet in een kooi past het portret nog onder de wolken hangt ik ken hen ergens van ook zonder dna toen waren er dezelfde kleuren was water net zo vloeibaar schoof dezelfde wind voorbij zou Adam Eva nog herkennen en dat na al die jaren ook toen niemand foto’s had…

Er zijn soms van die dagen dat mijn brein maar half werkt ik download gegevens maar vergeet ze op te slaan Recente data zijn verdwenen vraag me niet waarheen vermoedelijk ben ik met een virus besmet Dan leeg ik mijn geheugen zet de juiste bestanden terug en merk tot mijn genoegen dat ik nog niet defect ben…

beetje bij beetje vervalen de dagen verkleuren mijn woorden verbleekt het gezicht verlies ik geheugen door veelvuldig schrapen vervliegt de herkenning in schemerend licht verzwak ik mijn geest door langdurig dwalen in wit zwarte dromen en beelden van toen herinner ik zinnen uit zwijgende talen weet ik te zeggen vergeet ik te doen…

als los zand zoeken gedachten hun weg door het geheugen sijpelt herinnering uit cellen eeuwig grijs sponst de tijd mijn hersens tot waar geworden leugen tel ik de laatste korrels en voel mij dom noch wijs…

blinde vlekken dode hoeken in mijn hoofd geheugenlekken herinneringen uitgedoofd schier onwetend wat de dag hierna mij biedt snel vergetend … en zelfs dat onthoud ik niet…