Alle inzendingen over Beter een gebroken h

voor Jan van der Meulen op een zomerse morgen gaat meneer X. op zijn brommertje naar punt Y. aan de spoorlijn van H. naar A. zet z'n bromfiets op slot en stapt doelbewust voor de aanstormende trein uit de richting H.…

(H.H. ter Balkt; 1938-2015) In tijd is een mispel geheel aselect volkomen willekeurig derhalve Overrijp moet zij worden gegeten, daar een verrotte mispel beslist niet lekker is Mispelbloemen wonen in een landgoed van blad de gevelvlag van mijn gemeente kent er één In populariteit kan zij niet mee met zowel de appel als (ook) de peer…

Oom Jan was toegetreden tot het ghetto der bejaarden beleefd licht neerbuigend bezien door de nieuw beschaafden in de wereld die hij voor hen heeft opgebouwd h.…

Net als het woord “gevoelens” Elkaar nu niets meer te verwijten Enkel het gebroken glas is wat er overblijft.…

onbegrip voor wat hem overkwam is wat hem roerloos blijven doet terwijl de dag aan hem voorbijglijdt net als het leven de lijnen in zijn gezicht lijken dieper gegroefd als het vale schijnsel van de maan op zijn bleek leeg gezicht valt er zit een man op een bank in het park in zijn samengevouwen steenkoude handen ligt zijn hart gebroken…

Ik zie de schaduw van een gebroken man. Naast hem sluipt traag het gitzwarte vlak en vertelt dat ‘t laatste restje in hem brak zijn lijf hangt, geen spoor meer van elan. Er geurt het zoete bitter van manillatabak, het was ooit samengeluk, hij huivert ervan.…

Er hing een kraai in de lucht toen je me brak toen je me stak met het touw dat klom als ik zong bij de buren huilde een kalf met scheurende uithalen om zijn moeder en ik lag in duizend delen tussen de melkplassen die in het blauwe uur jouw kleine huis besluipen. Wee je lange benen als je vergeet een stukje op te rapen. ----------…

Het steegje loopt een beetje krom net als jij huisjes, klein, gerimpeld als oude handen zomaar een steegje doodlopend, keitjes gebroken door de tijd…

Alleen en in elkaar gekropen onzichtbaar in zijn handen bange ogen verstopt achter de woede de spot wie ziet me in het donker wie hoort mijn tranen gesmoord in mijn bed van schaamte wie hoort mijn schreeuw verloren in de nacht hier lig ik dan voor altijd achtergelaten ik en mijn gebroken lichaam…

Vliegen wou je, met gebroken vleugels. De wereld voor jou te hard. Los, liet je alles, terug naar het begin. Vrijheid, na zo lange tijd.…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Droom aan flarden Als een zeepbel gebarsten Je was zo dichtbij En dan plots zo ver weg Totaal onbereikbaar Tranen borrelen omhoog Onmacht verstikt me Gebroken hart Wat doet het pijn Het sprookje is uit Zonder happy end…

gebroken dromen wenen duizend illusies verdronken op het pad van verlangen Nee ik ga niet meer huilen gebroken ziel, gekwetst duizend gedachten gebundeld hun weg zoekend in dit gedicht…

ik voel me als een gebroken ei en dat op pasen ik kan niet meer geverfd worden want de kleuren zouden mijn eiwit vreemd doorvloeien en door weten te vreten tot mijn dooier die niets vermoedend ze binnenhaalt en als toverbal ten onder gaat…

levenskracht sijpelt langzaam uit haar lichaam in bloei ze was in de kracht van haar leven totdat ze gebroken werd in de knop…

Gebroken In de nacht Is elk beeld scherper Elke herinnering dieper Aan Hoe je plots verdween Zonder afscheid De pijn voelt ruw En kerft genadeloos Rond in mijn hele zijn Ik blijf verstomd achter Gebroken in de nacht…

Leven voor altijd en eeuwig gebroken. 22 mei 2017…

Plantjes water geven dweilen stoffen ramen lappen De was doen boenen strijken poetsen nee het zijn geen grappen Borduren haken naaien punniken breien aan een mouw Dat zijn toch van die dingen die bestemd zijn voor een vrouw We gebruiken ook geen maandverband parfum of aceton potloodje make-up remover lipstick of tampon eye-liner mascara nagellak…

het laatste beetje is nu op veel had ik te verduren het kaarsje is nu opgebrand gedoofd zijn alle vuren voor mij, die het aangaat, is het niet erg ik heb genoeg geleden voor hen die ik achterlaat vaarwel en wees tevreden…

Op je mond liever een glimlach dan een chagrijnige blik Zelfs geen lucht meer van het lachen geeft je nog een stoere kick Als je altijd zit te mokken mieren melken matennaaien Dan zul je in je leven toch maar weinig vrienden zaaien Liever lieve dingen ookal doet schelden geen pijn Beter maar geen ruzie lokken niemand vind dat fijn Hij is manisch…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…

ik ben de pelgrim der voorlaatste dagen nog even dan is het gebeurd is alles onherstelbaar gedeponeerd alleen de laatste dag is wat ons rest die draag ik over aan wie maar wil want ik heb het gehad ik heb het wel gezien h.…

Over het lijden heen staan we stil bij afsluiting van het verleden als rustpunt voor aandacht en (h)erkenning als eindpunt van het leven als opmaat voor een nieuw begin…

De pluisjes van je oren Kriebelen aan mijn wang Je ogen overspoelen mij met rust En je blik laat me niet los Mijn hand streelt je kopje En meteen rek jij je uit Want ons samen-zijn Vind je prettig, en ik ook. Wij zijn meer Dan mens en dier En zonder woorden Troost jij mij.…

Pijn die door me heen stroomt Bloed dat zachtjes drupt. Wat ik horen en voelen kan Dat zorgt voor mijn geluk Scheve ramen, scheve kast. De muren vallen om. Dat ik van jou ging houden God wat ben ik stom. Jezus wat een klote zooi, heb ik er van getrapt Niemand die het schelen kan, en niemand die het snapt Waarom blijf je nou vragen…

Pijn die door me heen stroomt Bloed dat zachtjes drupt. Wat ik horen en voelen kan Dat zorgt voor mijn geluk Scheve ramen, scheve kast. De muren vallen om. Dat ik van jou ging houden God wat ben ik stom. Jezus wat een klote zooi, heb ik er van getrapt Niemand die het schelen kan, en niemand die het snapt Waarom blijf je nou vragen…

Geluidshinder lekt mijn oren uit voor het binnenkomt gaat liggen op een met voelhorens gevuld matras stamelend blijft het onverstaanbaar bezwangerd door ongrijpbare prikkels rijp voor een legende vroeger loog hij nooit.…

Die verschrikkelijke hel Die zwarte wolk die bloed vergiet Die niemand anders lijkt te treffen Die niemand anders ziet Een schreeuw van wanhoop wil ik schreeuwen Maar mijn lippen blijven dicht Het is die klamme zwarte wolk Die condenseert op mijn gezicht Het alleen maar blijven staren Met je lijf zo zwaar als lood Eeuwig denkend, ruminerent…

Ik ben zo in m’n noppie Ik ben zo reuzeblij en gil: “De Jordaan dat is mijn moppie” Maar niet alleen op 1 april Maar alle dagen van het jaar (h)echt alle dagen van mijn leven!…

De verlosser als de mens gaat verlijden lost het lijden op laat het lichaam los lonkt de (h)eerlijkheid als de mens is overleden is de geest verlost in de verlossing…