19 resultaten.
Steentijd
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 71 er is nog tijd zachte woorden
te kneden tot papier
letters te stapelen tot oorden
ver weg van hier
te krassen in werkelijkheid
bejubeld of beweend
er is nog tijd -
voordat alle stilte is versteend…
Versteende golven
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 195 Beweend,als ze neemt,
onbemind na razernij, om
wat de mens haar sleet,
verstenen golven in aangezicht
van kunstmatige stranden,
getij haar wijsheid weet
gesticht in onbegrepen handen
kalme berusting breekt geduld
ritmisch in eigen zilte bad
om de zondaars te verbergen
strijkt zij haar plooien glad.…
Aanwezig
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 639 alle schreden zijn versteend
en toch vind je me steeds weer
ineengedoken onder tafel
wanneer je droge, koude mond
het niet meer alleen kon halen
je armen zo geluidloos zwaar
toen ik ging schuilen
achter naakte wind
en nauwelijks beslagen ramen
vele volle manen hebben
mijn schaduw zwijgend beweend
want ik hoor nog elke stap…
Hoefslag,
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 170 Alleen in duistere nacht
weerklinken vermetele
paarden , die de helse
vonken slaan uit de met
goud beslagen hoeven,
die als vuurstenen zijn
gehangen aan dat
vermaledijde uur en
alles wat er in dat tij
is beweend, drijft het
scherpe bit me in die
galop te wanen, gezadeld
achter de fiere manen
van het ochtendgloren, in de
beugels…
het was beloofd
netgedicht
4.0 met 19 stemmen 364 Lief, mijn lief
wil ik de daggesloten jaren verdrijven
tot ver achter de wind of tot daar waar het hart
zeker is van het aardse licht
het onbekende, temidden van het ruisen
en elk gesprek
dat werd beweend;
het groeien van de leegte
onder het goed-rode zand.…
als het inzicht kwijnt
netgedicht
3.0 met 33 stemmen 1.206 je zit in jouw eigen stoel
hij ruikt nog naar de flat
een eiken fauteuil
met een verleden gevoel
er was ook een ander
maar al jaren onbezet
de beweende leegte
nog wel in een lijstje gezet
de wereld in jezelf
verliest steeds meer
ook het gezicht van weleer
je vraagt naar de onbekende weg
ontelbare malen, keer op keer
over van…
de dodenvallei
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 337 ezechiël 37
doodsbeenderen leven op
grijnzende koppen glimlachen
skeletten worden weer mens
zij trekken op uit deze vallei
en marcheren over de wereld
eens waren zij verdord
de geraamtes van tyne cot
normandië verdun de somme
margraten en de grebbeberg
de vermisten en beweenden
ze waren over onze planeet
vertellen hun eindeloos verhaal…
Over de grens
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 329 De grens is bereikt
het beweende verleden
doorlopen
de sjerp bestikt met tranen
weggeworpen
vooruit, de eerste stap
over de grens van
het verleden.
Nacht wordt dag,
naakt en pril
ongrijp - en
voelbare hordes
krijgen een stralend daggezicht
de ogen staren naar
een open veld met sproeten
een toekomst tegemoet.…
De glimlach van Hekate
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 62 Ik keek haar in de ogen
die mij liefdevol beweenden.
Met gratie wees zij mij de richting.
Langs afgronden, wonden
diep gesneden uit erbarmeloos graniet,
over rivieren kolkend vretend,
door wouden diep vertakt.
Driemaal moest ik rond de wereld,
een der Gratiën steeds mijn gids.…
poppies
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 677 geurend over akkers
verten trillend in zomerse rust
eens was deze aarde verscheurd
verdorven en vermoord
lagen hier resten van mannen
schreeuwden gewonden
in stinkende bloedrode modder
onder fluitend staal
en de dodelijk kus van gas
doden zijn kruisen
keurig in rijen
letters in steen
onder de blijde zomerhemel
van vlaanderen
ligt een beweend…
Zorgen
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 1.748 Gewikkeld in beweende doeken
draag ik de dagen naar de dood
en vlij ze stervend in zijn schoot
terwijl m’n ogen zorglijk zoeken
naar die ene zwakke schicht
dat ik vast zou willen grijpen
om zijn groei te laten rijpen
tot hij vlamt van levenslicht
Ik omklem met al mijn macht…
Vijf dichters
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 104 er was eens een groep meeuwen
schreeuwend vlogen zij rond
de zee bleef onverstoorbaar doorgaan
met eb en daarna vloed
vijf dichters zaten op een duin
pakten papier en pen
elk hoorde iets anders
in het luide krijsen
de eerste schreef een elegie
de tweede beweende eenzaamheid
de derde zag de wanhoop van een mens
de vierde tierde…
Mijn veulens
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 111 Alles wat geweest is heeft mijn
tijd beweend, het scherpste
bit verminderde mijn greep achter
wapperende manen en in de beugels
van de onbedwingbare veulens
van vermetelheid, aangelijnd in
strak gelid, gaf ik ze de sporen
van tegenstrijdigheid, ruimte
om te smoren in een tijdstraf
van ruimhartigheid bestijg
ik opnieuw de beugels…
Een overlevende
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 218 Een glimlach werd aan hem ontnomen
door die bittere traan die al hetgeen
vertroebelt wat reeds was opgedroogd voor
het door hem kon worden beweend.
Hij is er aan ontkomen.
De nachtmerrie van Auschwitz.…
Te strak bit?
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 183 Alles wat geweest is heeft
het tij beweend, de zweep
en het scherpe bit van de
gelopen jaren vermindert
de greep van houvast, het
zadel op de rug van de tijd
bereden achter de manen
van vermetelheid, rebelse
sporen in strakke teugels, het
gelid van tegenstrijdigheid,
toch moet laten vieren, vrije
beugels van ruimhartigheid.…
Anastasis
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 705 nog dan de malle steden
die hij onderwezen had
het was Pilatus er geweest
die hem zijn schulden had bewezen
en gezeten voor de statie
van zijn doodsberichten las
Pas door de stad - Pas door de stad
zijn dodenpassen door de stad
voorbij het Pad van Dolorosa
waar hij neerviel op de stenen
voor de vrouwen die met rozenblad
gevallen hem beweenden…
- Vervlogen in eeuwigheid -
netgedicht
4.0 met 30 stemmen 226 Alle kussens in het bed mossig nat,
bezweet, beweend met beproeving
alsmaar rapper danst de fijne kwelling,
draaiend kolkend een geheel
geconcentreerd
vertrekt het cultuurlandschap bewogen
want wil stilstaan en niet rennen, bij wat er was.…
De avondwolken
poëzie
3.0 met 15 stemmen 3.151 zonk de avond,
Als om een duistere heuvel,
Als om een donkere vogel,
Als om een graf op een heuvel -
Zo zonk de nacht uit de wolken
En zeeg de verduisterde hemel
Rondom mij heen; - en de wolken
Dreven als vage gedaanten,
Als vluchtende vreemde gedaanten -
Zoals de bleke gedaanten -
Van wat ik beklaagde,
Van wat ik betreurde,
Van wat ik beweende…
Vaarwel in het heden
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 229 ik voel
omdat jij de appel in het paradijs
niet mocht vinden
eet nu uit de ruif van dezelfde
geniale god en duvel
dronken van levenslust zet ik mijn spiegels op
gooi mijn haren los zo trots als pauw
en schaam me niet voor mijn verenpracht
ik zet mijn hoed nu op, wacht
als ik mijn liefste vijand tegenkom
zal ik hem groeten als een beweende…