Alle inzendingen over Bosboom zelf opende

zijden vlinders gelokt misschien verborgen woorden in haar vingers zinnen getooid in liefde in vreugde van schuimend licht ze brak los in vloeiende hoogte in volle overgave openden mijn handen de gordijnen van je zijn…

Je opende een gat tussen ons. ----------------------- uit: 'De gang', 1979.…

het was de wind waar je ooit van hoorde strelingen van wat nog komen zou ze lachten als glinsters op water tussen de kruinen van de toekomst bewogen de jaren stormen had je in de hand luwte opende een meer om op te blijven en van het dwarrelen van de vogels dacht ik kon je leren…

ik heb jou gebeeldhouwd in lucht vormde met licht je gezicht vingers openden ogen rechtten je neus handen schelpten oren op de juiste toon je lippen krulden in lief samengaan ik hoefde niet te signeren je lachte mijn naam…

zag iets blonds dat paarser wilde lila spande rond de billen de hak was hoger dan gehoord haar blik uitdagend licht gestoord ik opende de deur een wolk parfum liet in passeren mij haar stukje hemel leren…

pas nu kort voor tijd ontdek ik met verbazing het charisma van poëzie een dichteres die ik hoogacht en bewonder opende mijn ogen die ik eerdaags net als zij onlangs voorgoed sluit daarom benut ik nu zoveel mogelijk de mij nog gegunde tijd er is opeens nog veel te doen…

vat vol tegenstrijdigheden en gistte narigheid ze wilden heldere wijn de droesem op de bodem bleek alleen voor mij te zijn ik bruiste op bevel laafde dorst serveerde vreugde ze lieten me verrekken in de hel zagen mij niet staan kozen voor de eigen feesten hun pleziertjes gingen mij niet aan ik vond mijn eigen lol de flessen openden…

haren vonkten in mijn streling ik opende zo dicht bij jou ik werd je vrouw omdat ik je genomen had we gaven aan elkaar…

je spiegelt al in glas lacht je ogen bloot ik tikte zacht de eerste toon aan ons kristal zag je lippen rood je opende in subtiel spel het glas weerkaatste snel een vol orkest van kristallen tonen in samengaan kon ik uiteindelijk het breken niet voorkomen…

ken het vlinderbed daar waar jij je vleugels voor het eerst ontplooide zag het trillend spannen in de warmte van de ochtendzon je eerste kleuren vangen opende in genereus gebaar de lentevlucht in langzaam wieken na fladderen het leren vliegen naar een onbekende horizon onthoud je kent de weg en komt weerom…

een arm om je heen en kuste je je lippen namen mij apart en gaven zo de smaak van liefde terug je lichaam raakte mij verwachtingsvol jouw handen woelden door mijn haar sprak lieve woordjes bij je oor als een intiem gebaar ik streelde je heel teder en gevoelig wellustig zocht je naar houvast je opende…

ik zag het warme welkom in je ogen je stem zong en je lippen openden in vochtig rood ik hoorde geen woorden maar danste naar binnen was gek op je lijf en dolde je zinnen lichamen woelden handen kroelden in honger en dorst ik rustte uit met jou op mijn borst maar je verdween ik had geen oog voor je geest, koos voor je lijf…

De maagd had niet verwacht dat liefde zo pijnlijk zou zijn De mooie woorden klonken zacht het zachte strelen voelde fijn Zijn overtuiging gaf haar kracht Ze opende gewillig haar benen Geen moment had ze eraan gedacht, hij was daarna heel snel verdwenen...…

opa van de derde etage keek uit het raam over de gracht zag opoe zwaaien dacht je kennet me doen ik mot dat mens niet binne hebbe opende het raam stapte er wuivend uit dag opoe dag opa het ga je goed…

de lucht was dunner dan ik dacht ademde in lichte woorden voelde hoe de geest zich minder stoorde aan syntactische verankering zocht vrijheid in geluidloos roepen zonder de beladen resonans opende in licht smolt samen met de kleuren tot het naamloze geboortewit…

Ik wou dat ik vleugels had zoals vannacht in mijn droom waar ik achter vlinders vloog over uitgestrekte weilanden zoete honing van boven als dwalende regendruppels benevelen mij in liefde dansend onder een regenboog tot de zon mijn ogen opende. Ik wou dat ik jou was...…

Tv-icoon Mies Bouwman is bezweken, Ze opende Het Dorp diep in de nacht, En vroeger was ik ook één van die acht Miljoen die naar haar Telebingo keken. Met elk oud boegbeeld rustend in een graf, Sterft heel het medium een beetje af.…

Velen zeggen, je bent de mooiste, je bent niet de prinses maar de koningin, om jou heen is geen strijd, want je verbindt het pas geboren leven, en daar waar de dood ons scheidt. Om je uiterlijk word je geroemd, liederen zijn over je geschreven, aan de mooiste ben je gegeven, velen zijn naar jou genoemd. Zelfs om je doornen word je benijd…

Een vogel vliegt waar ik wil gaan Kijkend naar bezige steden Zoals een broedkamer van de mieren die ik vroeger als kind graag opende: Paniek Geregel Geschrokken sloot ik dan het domein Rende naar huis om over mieren te vertellen ----------------------------------- uit: 'De tonen van replica', 1999.…

ik woestijnde jij droeg water aan de wilde bloemen zijn we samen langsgegaan het zand was door ons vingers en de hand gegleden maar hitte opende verleden toch zal alles op jouw water groeien jij ontluikt en in onze ogen zal mijn woestijn weer bloeien…

Als een engel met gewonde vleugel zag ik je staan opende mijn hart en vloog met je vandaan Weg van een aarde stekend koud. Hunkerend en in extase naar een hemel die ons warm houdt.…

Het ontbijt waarmee ze deze nacht besloten opende een nieuwe wereld. Alles was anders. Hij sloot zijn hand om haar kopje. Haar hand geklemd onder zijn vingers genoot van de warmte van hem en van de thee. Alles was anders. Door haar, door hem. Alles samen.…

toen ik opende mijn hand was er enkel één druppel water op de plaats van wit kristal!…

beelden stromen zonder omweg van taal en gedachten naar binnen het is net zoiets als dromen je kunt ze navertellen maar of ze echt zijn weet niemand tegengestelde onzichtbare onderstromingen als het zeeoppervlak een voortdurende verandering je opende deuren om stil het oeroude aardse verbeeldend te aanschouwen…

" levenslang achter haar was ze in nood en opende het kistje een glimlach tekende haar gelaat toen ze een week later gevonden werd…

zag een raam een huis en voelde warmte daarbinnen jij klopte aan ik zwangerde en opende van binnen nee geen hotel een stal de dieren straalden al een kribbe in het midden ik kende nog geen naam maar jij hebt het geweten dat onze zoon ooit jezus zou gaan heten…

ik zag je lichter worden intenser stralen alsof jij nieuwe energieën in jezelf had ontdekt je ogen leken te verdwalen in de nieuwe horizonnen die zich openden op een vroeger wat diffuse plek de magie in je lach reikte aan de mystiek in nieuwe sferen die meer bij het universum pasten dan bij de oude aarde van weleer…

ik wist dat jij in de wolken was heb je gemist zag je gezicht met welkom lach in blijde vervoering omhelsden elkaar spraken zonder taal in wederzijdse beroering openden naar buiten straalden liefde door de ruimte die ieder gaf het was een eindeloze dag waarin de zon ons alle warmte gaf die hij in zich had…

Ooit vocht je in donkere uren een implantaat van steen uit je hart Onder dreigend wolkendek door storm en nevel terwijl het verdriet rijpte als vruchten aan de boom bedwelmde de koriander Toen de viool het lied van eeuwigheid huilde opende de roos behoedzaam haar hart In prille ochtend onder milde zon…

ongrijpbaar lachte geluk in een stralende zon jij opende armen liet je verwarmen omfloerste je blik door raken kwam schaduw met ontwijkend licht vingers verkrampten in spreidend mijden van het afwijzend gezicht jij draaide keek om stukjes geluk bewolkten de zon…