Alle inzendingen over Chroomkleurig graf .

Maar als we komen met z'n twee in het mooie herfstig weer dan nemen we bloemen voor jullie mee en leggen ze op jullie graf dan neer.…

(Lourmarin 23-05-2005) een sober graf voor een schrijver die wist dat de dood slechts een punt is achter het leven tussen de stenen een briefje in het duits van een bewonderaar die verslag doet van een ontdekking naar aanleiding van des schrijvers werk...…

En weer schrijft leven haar laatste uren waarom vraagt nu nooit iemand aan mij of de dood gewoon zo maar even van pas komt atv dagen, snipper- noch vakantiedagen en nog steeds geen vrije uren, gekist en wel piep je er genageld tussenuit denk nu toch ook eens een keer aan al die keukenrollen moet ik verdorie alweer naar de super…

de maden overtuigen dat ik niets anders ben dan wat schimmelende duisternis nachtenlang heb ik tussen veldslagen gedoold, lijken achtergelaten die ooit, voor hun sterven, schreiden in mijn hongerende ziel om het grijze vocht dat uit mijn ogen stroomde en nog voor het uur dat de avond stil viel wierp ik mijn schaduw ver vooruit het graf…

op het gezicht hij springt, hij richt zijn woede op de wereld die hem nooit begrepen heeft het geluid van de stilte stuurt hem door het leven de wijn en ander venijn achter hem de rust dagen worden maanden jaren en decades hij heeft alles gewist doods tot in de kist er staat te lezen hier ligt het wezen eindelijk geveld door eigen…

Die ene witte roos op je graf bedolven onder alle rode rust ongezien het dichtste bij je hart…

ze zijn machtig zij die de lucht versnellen omdat ze de dood beheersen en meester zijn over het leven wanneer ze woorden aan tongen hangen, vorstelijk getooid ze zijn ongenaakbaar zij die in onbegrensde stappen langs reusachtige huizen gaan alsof mijn sterven geen enkele mond zal vullen ook niet op het tafelblad dat, tot zwijgen…

't grauw-rood dak en de oude torentronk Der kerk vlotte de vroege nacht, - veraf Ging 'n boerenpaard, waarvan de holle draf Dof tegen 't bleek-geworden muurtje klonk; De stenen bisschop boog zijn kromme staf Zeegnend - bij 'n scheef-gezakte Christus wonk Nu en dan een schemerend blad, dat zonk - En zachtjes vluchtte naar 'n vervallen graf…

Leg op mijn graf geen bloemen enkel een bedje madeliefjes laat ook geen tranen achter of zelfgeschreven briefjes Zeg me alleen hoeveel je van me hield en ga dan weer je eigen gang je zult me eenmaal weerzien dus lieverd wees niet bang Want mocht ik eerder gaan dan jij wat niemand ons nog kan voorspellen dan zal ik ook aan jou nog eens…

ik sta hier te zoeken naar jouw graf in al die jaren is dit de eerste keer ik weet niet wat ik hier hoop te vinden ik weet alleen dat ik jou hier nergens zie na uren op je gewacht te hebben ben ik tenslotte maar gegaan ik liet een briefje dat ik je niet gevonden had bij een klein wit paaltje staan maar heb daarna nooit meer wat van je…

als je geliefden, staand bij je graf, vragen zij zich dan met weemoed af dat hun leven ook ooit stil zal vallen Zal het altijd zo gaan? die eeuwige strijd in geleende tijd over de dood en het bestaan...…

een graf gedolven zand hoopt zich op geen kant te gaan die bos bloemen, besef je, had je eigenlijk bij het leven moeten geven…

Het rouwproces voltooide zich in zwijgen en een onvoltooide brief, vond een weg in dromen die je niet kon beschrijven het graf was stil met de bloemen een kind van jouw liefde zong een lied zo blij was je in het liefdeshart gekomen dat je oude schoenen in de sneeuw konden lopen zonder zelfs het minste spoor van verdriet in een andere taal…

geraffineerd en veinsde genegenheid als hij zijn hang naar macht de liefde had verklaard Hij stapte over weerstand als over lijken en eiste het eeuwig leven omdat hij niet verder kijken kon dan zijn verwrongen wil Hij vormde de spil waar dode kinderen om draaiden, gedwongen offers die een blauwe zee roder kleurden dan de dorre rozen op zijn graf…

verdriet vandaag was ik aan je graf maar je was er niet en toen ik je mijn bloemen gaf voelde ik al het verdriet van de velen wier leven met het jouwe was verweven ik voelde al die levensdraden die werden afgesneden kon al het verlangen raden die nog éénmaal aan elkaar te smeden maar je was er niet wij waren er alleen met ons verdriet…

Tijdens een winterstille februarinacht verbleef ik in de liefdesdroom van jouw door tederheid ontwikkelde oase je sprak over genegenheid alsof je de nevel uit een zoete droom beschreef ik voorvoelde dat mijn hersenschimmen soms verdwaalden ergens boven jouw graf omringde de mistdroom de hortensia alles wat de liefde aan stilte…

De bloemen nooit in onsterfelijke bloei tussen het malse gras op jouw graf onze vriendschap is niet overleden als een vlinder of veulen in draf hier geuren seringen in ‘t serene zwijgen onder sombere wolken lopen kleine insecten op zoek naar verpozen ik overdenk mijn defecten die zonnestralen bedreigen nu de dood jou heeft…

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

Geluidloos neemt de herfstnacht alle gedachten mee naar toen het begon met jouw fluisterstem, daar bij het graf van jouw vader vertelde je eindelijk wat jou was overkomen in jouw jeugd er vlogen kraaien boven bomen die onder herfstlicht op het kerkhof stonden er huppelde een verdwaald konijn op het goed onderhouden graf van de…

Het zomergraf heeft de mooiste stilte geluidloosheid van de zinnen van het sterven de zon doet zich poëtisch voor maar jij vertolkt complete onzin alles is in juli zomers met bloeiende velden van vergeten verledens je bent een dag uit een verhaal jouw geest bezoekt het heden ik heb je weer lief maar het weerzien is te pijnlijk…

Ik prijs me gelukkig dat ik leef, stilstaand bij ons aller graf. Ik besef, dat we eeuwig blijven verbonden. Ik besef, dat we zonder elkaar niet kunnen bestaan. De tranen staan brandend in mijn ogen. Nu. Hier. In het Bos van Zeist.…

In jouw sterven ligt het ontwaken van de ochtend in winterbrons en zomergoud, een dageraad van eeuwigheid en peinzend denken aan een land met bergen bij de oceaan in een bibliotheek vol met gedichten klinkt jouw naam in waakzaam zwijgen en niemand die het rijmwoord vindt in een droom van diep verleden bij de rivier ver naar beneden in…

geraffineerd en veinsde genegenheid als hij zijn hang naar macht de liefde had verklaard Hij stapte over weerstand als over lijken en eiste het eeuwig leven omdat hij niet verder kijken kon dan zijn verwrongen wil Hij vormde de spil waar dode kinderen om draaiden, gedwongen offers die een blauwe zee roder kleurden dan de dorre rozen op zijn graf…

In het grafschrift van mijn vader dansen vlinders met dronken katers drinken zigeuners rode wijn met zeelieden op drift zwijgende zeilboten geen zuchtje wind en in het intieme onbestemde klinken violen als wilde dieren in laatste noten nacht muziek.…

Voilà, mon cher, hier is het dus, mais oui Vlak onder het gewelf ligt iets, mais qui? Is het een hij of zij op nummer honderd? Gereserveerd? Niet dat het me verwondert Zo'n kuil met baldakijn en oleander Graaft niemand voor zichzelf, maar voor een ander…

Volgaarne zou ik met u in gesprek willen geraken zou een der vorigen willen zijn, gehoord en gelezen hebbende uw onherleidbare, labyrinthische gedachtenoverwoekerende spinsels uwer synoptisch doch in de spelonken onontwarbaar gordiaanse brein alwaar zich simultanerwijs kaleidoscopisch verschuivend voorouderlijke taferelen afspelen…

Wij staan hier aan het graf - stemming wat onwennig omdat de dood nooit je vriend wordt Wij staan hier aan het graf stemmig en al wat zekerder want de dood hoort bij het leven Wij staan hier aan het graf van onze vader en moeder weer door de dood verenigd. --------------------------------------------- Toelichting: op de postume 98ste…

Bij een zeeslag is de zee een geopend graf Altijd groot genoeg!…

ik heb een gedicht gelopen in de sneeuw bij jouw graf zo vers…

de perfecte moord het ondermijnde gezag ik zwijg als het graf…