Alle inzendingen over De breuk

Dichtbij deze levenswond ervaar ik pijnsensaties breuken maken cirkels rond in kansloze relaties dat mijn zo vertrouwde leed in vervreemding uit mij slijt heeft mijn hart totaal ontkleed oog in oog met diepe spijt in de kraters van mijn ziel zal ik de vrouw ontmoeten die met haar Achilleshiel ons liefdevol laat boeten.…

in weerlicht slaat de hemel breuken in het graf opent zwavelzurige verdoemenis die onverlaten wacht ongekende kracht dondert over een verlaten aarde storm en hagel trekken woeste sporen in aangerichte schade stilte vol geladenheid de dodelijke spanning zijn wij nog niet kwijt…

Voor Kelly en Lee niet zoveel poespas Hun mooiste dag gewoon zonder kleren Hoed en boeket om te camoufleren Dat het begin maart toch wel wat koud was En komt er een breuk dan volgt er geen leed Want er wordt gewoon niemand uitgekleed ...Kelly Clinton en Lee Wiggers traden naakt in het huwelijk...…

we tellen noch noemen de breuken de malen dat Magere Hein met zijn messcherpe invitatie zwaait we delen ongebroken een tere traan van de lenteregen op prilgroen voorjaarsblad we weten wat we gisteren wilden weten de onmeetbare tinteling van droef verlangen…

lente heeft de boom getuigd met schitterend blad breed vertakt staat zij te pronken een monument van kracht toch is de stam al licht gebogen als dank door vriend de wind buigen als een kind gaat beter in de jeugd als souplesse het nog wint er zijn geen breuken vastgesteld jij wordt weer mijn zomer held…

eens dat vertrouwen geschonden krijgt die vriendschap een formidabele deuk die is dan nog moeilijk te herstellen ik hoef je zeker niet vertellen dat dit uiteindelijk leidt tot een breuk.…

Kinderen vallen licht, zij weten niets van breuken van prikkeldraad, een haveloze mensenzee. De vuisten die verwoed op onze deuren beuken uit angst voor weer een oorlogswee. Kinderen vluchten niet, ze worden meegenomen. Belanden in een mallemolen, één van leven of de dood.…

De strijd is gestreden Een strijd zonder winnaar Een breuk zonder aanwijsbare reden In gelukkige tijden ondenkbaar De strijd is gestreden Het is nu eindelijk welletjes Tijd om de horizon te verbreden Een einde aan psychologische spelletjes De strijd is gestreden Het afscheid kort en emotieloos De tranen reeds verspeeld in het verleden…

een woord is een vroege ochtend zonder breuk of smet soms een teken in de lucht een woordeloze rit naar zee zachte vogel boven een uitvarend schip de vermiste naam voor verdriet barst het als een beladen ster komt het niet op tijd tegemoet een woord is een woord tot jij het vult soms met betekenis…

ik ben een strenge vorst als een striemende hagel scherpe kantjes op een harde schaal leef gehard met graniet voorkomen wacht gewoon tot ik compleet verstaal van dag tot dag gisteren verliep met de wijzers voorbij verleden vergeelt toch, soms, misschien bij wijze van is er de roestige drang naar zalf die breuken heelt…

er valt een scherf op de grond gesprongen van een bord dat ooit met liefde werd gedeeld gebarsten was het schild al langer maar de immer parate kleefpasta wist steeds weer breuken te lijmen nu schoonmama is vertrokken poets ik alle grijsgedraaide platen en strijk de kukident in de groeven gelukkig zat er geen muziek meer in de liefde…

Wat is het een bibberen en glijden op straat, alleen de kinderen zijn nog blij want die weten nog niet hoe vallen wel gaat of ze staan weer op zonder breuken of builen; Lang leve de winter voor 't uitzicht maar laat voor de rest ons toch binnen maar schuilen.…

je spint de stukjes wol die jij hebt vergaard langzaam draait de draad in kleuren van de dag jouw hand bepaalt de dikte in het strelen een enkele breuk is snel te helen zonder druppels bloed je zet de klossen op een rij klaar voor het weefgetouw maar als ik door jouw handen ga zet je mij altijd vooraan…

zij voelde rond en warm oneindig lief in universele streling zonder oponthoud door breuk vouw of kreuk overzichtelijk tot in lengte van dagen omdat tijd geen deel uitmaakte van maar in rond besloten was zonder begin en einde door ons niet te evenaren omdat wij met ons lichaam helaas niet altijd zo goed konden rondkomen werden…

Het verbinden van breuken en scheuren. Het lijmen van paren, gezinnen, volk en mensenscharen het slijpen en schuren, uitdeuken van roestend en protserig blik symbolen van kort en snel van uitvlucht, klacht en overspel van zelden jij of U, maar altijd ik. Bij geschonden taal en verloren spraak dan loopt het spaak, te veel, te vaak.…

. -------------------------------------------------- uit: 'Van eenheid de breuk' 1991.…

Moeder heeft mij uitgerekend om uit haar talud te varen levend boegbeeld, ik lijk sprekend, elke dag en alle jaren meer dan op mezelf te lijken kan haar ziel niet overstijgen moeders ogen kunnen kijken in de erkers van mijn eigen dreigt het leven soms met breuken pijnen in barre barensnood fluister ik haar toverspreuken als druppels water…

in de vooruitgeworpen schaduw van het afscheid zien we de grillige sporen die het leven trok het ondoordringbaar wit op de egale muur de breuken in de spiegel tegenover het bed op de flonkerende gordijnen van groen de roerloze pauwenogen van gestrande paradijsvogels de verkreukelde lijven die in tweezaamheid reizen onder de zachte…

Ik haat ijverige schrijvertjes die goochelen met cijfertjes vermenigvuldigen en keren pennenlikkend masturberen plussen en minnen delen mij in kwadraat bestelen Uitgerekend door een breuk geveld kom ik afgemat en uitgeteld gevierendeeld en dwarsgelegen mezelf in tweevoud tegen Verdomme, ik zal die schrijvertjes van dubbel en dwarse cijfertjes…

alsof een onbevoegde de wereld ontgrendelde uit een eerste beweging lome lijnen laat oplossen uit een breuk van oude huiden en haar kleuren laat stollen als een ware illusie in de nieuwe dageraad waarin ik mijzelf zag gestrikt in een verkleedpartij in de grillen van leven ik vergat de sprookjes © Klaes 21-03-08…

ik heb stenen geraapt tot heden de wegen gemaakt de toekomst ingevuld met overleg en geduld mijn keuzes gedaan tot vandaag ineens is daar dat gapende gat de diepe kloof zonder pad met de brandende vraag hoe overleef ik de breuk als er geen morgen bestaat gids me mag ik jouw hand alleen perspectief geeft mij nog hoop op een tweede…

Ik had het altijd nog eens willen doen, In elastiek had ik een blind vertrouwen, Met cijfers was dat goed te onderbouwen, De kans op breuk is één op de miljoen. Maar bungeejumpen heb ik nu geschrapt, Sinds kort is er bij mij óók iets geknapt.…

Met duisternis de ochtend begint Zelfs met ogen open Geen verlossing Geen bevrijding De nacht eindigt het leven begint Bedrog Interpretatie Nu speelt dat geen rol De indelingen vervallen Grenzen gaan open Verdwijnen De breuken in het denken gedicht Het is een inspirerend organisch geheel Dankzij jou De nacht is geëindigd Het leven begint…

. --------------------------------- uit: 'Van eenheid de breuk', 1991.…

Langs wanden van ’t verleden Klim ik door ’t heden heen Naar een toekomst van gedroomde Beelden van hoop en bidden Vrij van afkeer of aversie Beklim de toren van toen Die slechts angst en onwil kent Legde op mijn doen geen zegen Zie in spiegelglas van ’t heden De breuken en barsten Door gedachten, woorden En daden die elkaar bestreden…

het scheurde niet helemaal plotseling maar wat verbonden was heeft zich een eigen plaats toegeëigend verkent voorzichtig haar nieuwe plaats gehavend met wat pijnlijke rafels resterend uit breuk er is geen achteromkijken kleinigheden overdrijven wel liefdevol over de zere plekken wrijven in hernieuwde dialoog een noodzakelijk…

volmaaktheid bestaat niet en laten we daar maar blij om zijn blij met elk deukje of schrammetje een ieder z'n eigen schadegevalletje met het litteken als herinnering aan een pijntje van gisteren we lopen uiteindelijk allemaal wel iets op een scheur breuk wond of wellicht een gebroken hart maar het geneest na verloop van tijd en je…

nog is het glas niet gebroken maar de breuk spiraalt grillig omhoog jij hebt kunst uit je mond doen ontvlammen in vorm veelkleurig neergezet het groeiproces bleek te gespannen toen is de kiem voor een barst al gelegd we keken en beefden hoorden het scherpe geluid van verscherven hoog boven ons uit de top was gelukkig onbeschadigd…

mijn steen is gebroken door de tijd van voorheen in zon en door wind heeft vocht mij sijpelend gewroken water is mooier dan ijs in de hand van ontdooier je wacht tot de nacht en mijn breuk is dan je voltooier in heldere maan oogt de kou, zij vriest in seconden de monden die zeggen dat ik van je houd gespleten ontwaak ik en ruim…

er zitten breuken in de aarde hun lijnen zijn de bekende gevaargebieden waarvan de korst naast warmte ook gassen en invloedssferen lekken die een pittig gevoel van desoriëntatie geven dat je meeneemt als schaduw en vervaging in de neerslag van een andere vreemde realiteit altijd is er even in confrontatie de strijd van eigen…