Alle inzendingen over De gure wind

Guur valt de herfst in, maar met de Zomer naast mij is winter ver weg.…

Ik houd van het wilde gewentel der zee; Zij danst met de kiel, en mijn hart dat danst mee: De kiel is met wakkere zeelui bemand - En 'k droom van haar glorie, de roem van mijn land. Ik houd van het dreunend gedaver der zee; De zee zingt van strijd en mijn hart dat zingt mee: Zij dondert haar loeiend hoera naar het strand - En 'k droom…

De winter is koud, nat en guur Warm is het bij het knappend vuur De wind giert om het huis Het is knus in huis bij de buis. Straks wordt het weer voorjaar Daar is het verlangen naar De natuur gaat dan ontwaken De eendjes gaan weer kwaken.…

het is een sombere dag vandaag aan 't strand de zee is ruw, het is guur en nat ze loopt met blote voeten op het schelpenzand blonde haren wapperen in de stormachtige wind koude zeewater prikkelt haar voeten blik gericht op de einder smoort in 't grauw gooit schelpjes naar de woeste golven kijkt vervolgens blij en verheugd…

deze gure werkdag lustig tegemoet- en weglacht…

Als een rookgordijn wordt opgeworpen Om aftakeling te verhullen Als takken verder spelen in mineur Kaal en troosteloos in de wind Als de schrale zon een schaduw wordt Een schim van lang vergane glorie Wanneer gure regen mijn gezicht teistert Bergen blaren de weg onzichtbaar maken Wanneer fluitende wind in mijn oren blaast me influistert dat…

zacht wiegen watergordijnen hun nattigheid tegen de straat guur slaat de wind opspattend water tegen een troosteloze muur weg is de zomerse scene met een zonovergoten hangplek vol schaarse kledij daar was toen geen corona in al zijn varianten met contactbeperkingen bij ze hebben het hart uit het vrijen gehaald van de anderhalve…

De wind waait gele bladeren, uit herfstgeworden bomen. Vermoeide takken breken af. Een gure storm steekt op, en blaast hersenspinsels uit mijn oude kop. Versleten gedachten zijn het, die ik niet meer nodig heb. De lente staat alweer klaar, in winterharde knoppen. Wilskrachtig veer ik op, de zomer tegemoet.…

De eenzaamheid spreekt uit mijn ogen Hoewel mijn mond erover zwijgt de opgewektheid is gelogen erachter schuilt de bitterheid. Ik woon nog samen in hetzelfde huis waar onbegrip heerst er is geen plaats meer voor liefde er resten nog kilte en spijt de onmacht waar wij elkaar steeds weer grieven. Hoelang kan een mens gedwongen eenzaamheid…

Héél véél kon ik alleen geen mens die dat betwistte-maar toen ik dacht, dat ik alles kon (dus niemand nodig had) bleek dat ik mij vergiste, want-weet je wat ik niet kon? mezelf kon ik niet omarmen Nu ik dit opschrijf, schrik ik ervan: zijn mijn woorden- is mijn houding camouflage voor mijn angst? ben ik bang dat ik toch niet alles kan? en…

Waar heeft ze dit geleerd, zo vredig mee te deinen op een zuchtje wind? Wie heeft haar wijsgemaakt dat leven zo eenvoudig is? Ze ligt erbij als hoorde ze muziek. Rust maakt geen haast, geeft enkel wat zij neemt. Waar heeft ze dit geleerd, zo stil haar lijf alleen te laten op een bed? Een wimper trilt, een hart tikt in haar slaap.…

Tegen de angst. Al wat ik schrijf weerstaat mijn wanhoop, elke zin waaraan ik ademloos begin jaagt mij de stuipen van het lijf. Want op papier ben ik niet bang. Hier gelden vastgestelde wetten die mij uit razernij ontzetten en redden van de ondergang. Kunst zet het leven naar zijn hand, brengt het terug tot dunne lijnen die zich, tegen…

Hij gaf geen krimp. Hij had de tijd steeds aan de lijn. Hij ging zijn gang onaangedaan en zonder onderscheid werd toegewijd zijn leven lang al wat hem overkwam bewaard. Niets ging verloren. Hij vergat zorgvuldig alles wat in kaart gebracht een codenummer had. Zo vond zijn leven plaats. Totdat hij, dwalend langs de schappen zich met zijn…

Hazenschedel. Zonder oren. Tot het bot teruggebrachte waakzaamheid. Onvindbaar verstopt aan een slootkant. Herinneringetje van zilver. Kristallen druppel hemel. Logeerliefde. In het zwembad van mijn pink gegleden. Eeuwen ongezien onder het tuinpad: munr.Zeelandia. 1872. Luctorleeuw. Verloren bij een weddenschap. Lorgnet. Messing. ovale…

Je bent er nog. In deze zachte vreemde heb je op mij gewacht. De deur staat aan. Mijn lippen raken je. Ik neem de stille bewijzen waar van je bestaan. En naar de dood getekend door de jaren hervinden wij met onze ogen dicht het leven in eenvoudige gebaren. De eerste merel zingt het donker licht. De wandeling, de brug. Knotwilgen duiken…

Hij groet zijn hand: klein glas. De trage kamer groet hij, het vertrek van zitkuil, eethoek, suite, tot hij ze niet meer ziet. Hij sluit de ogen, wacht. Hij groet de zachte nacht, die langzaam, langzaam, hem de laatste tonen van gedachten horen doet. De leegte groet hij, toevluchtsoord. De oude kat, de zwarte, streelt zich met de hand…

Ik zie haar nog zitten: een simpele bank met een simpele vrouw met twee simpele handen omhoog naar de lucht, voor het rood van de tuin in de zon, als een meisje zo rank, als een kind zo verwachtingsvol, ondanks haar jaren. Ze neuriede zacht en ze lachte daarbij in geboeide vervoering. Ze keek niet naar mij, ze keek naar haar handen. Die maakten…

Hier is het morgen. We schrijven een datum, kijken het raam uit, smeren een snee brood en vrezen het ergste zonder dat het ons bedreigt. Een ochtend aan de rand van een gelaten stadje op de oever van stromend water. Een kerkklok, een scheepshoorn: het is tijd. Altijd. Dit roepen beweegt ons, drijft ons onstuitbaar voort, hoe stil het grijze licht…

Nooit een orka gezien in de dorpsvaart, nooit een zebra in een weiland ontmoet, geen kokospalm in de boomgaard, maar wereld was er in overvloed. Boer Bethlehem had een Duitse herder, in de stal stond een Belgisch paard. Het Guinese biggetje zonder staart woonde op Elba, een steenworp verder, waar een meisje Engelse ziekte had. Haar grootmoeder…

Schrijf je nog wel eens jongen?, vroeg mijn moeder mij. Je maakte van die mooie verzen vroeger en verhalen. Ik vraag mij af: in wat voor wereld leven wij. Moet je nog thee? Ik bedoel: dat banale, ze schrijven over dingen waar geen woorden voor zijn. Ze keek omhoog. Begrijp jij hoe men zich zo kan verlagen, zich zo door de maalstroom van deze…

Ze kuste m'n hoofd, wangen en kin 't was de wind, die: de tranen opving.…

koud en kil eenzaam en stil Vlokje zweeft bibbert en beeft zachtjes naar benee een vlokje zweeft mee nóg een vriendje er bij samen zijn wij blij en sterk als een storm een echte sneeuwstorm guur de wind bang elk kind aarde prachtzicht lieflijk, zacht licht een kaarsje brandt Vlokje landt op een witte deken warmte geven Kind…

vlokken zweven traag voorbij weven een gordijn uit stilte aarde ligt er winters bij slapend in het wit van kilte wind is guur en strakke lucht belooft weer vorst van lange duur sloten gaan bevriezen vogels moeten wakken kiezen om te overleven een sneeuwpop met de bezem in de hand is koning van dit land kooltjes zijn…

vlokken zweven traag voorbij, weven een gordijn uit stilte de aarde ligt er winters bij, slapend in het wit van kilte de wind is guur en strakke lucht belooft weer vorst van lange duur sloten gaan bevriezen vogels moeten wakken kiezen om te overleven een sneeuwpop met de bezem in de hand is koning van dit land kooltjes zijn…

onder een warme zon kabbelen herinneringen als golven tegen het wit gele zand dat vele jaren verblijf is geweest voor vakanties zonder eind in het zeldzaam winterse van vandaag de dag is de warmte nog voelbaar als wij de dromen van het verre strand lezen die opvlammen in het openhaardvuur guur tocht nog de koude wind en we…

Oostenwind maakt de dagen guur en koud zij schrijft met ijzige vingers ik ben koning winter`s heraut.…

guur weer en in nevelen gehuld de ministeries o thalassa een straaltje zon kietelt je wiegende huid…

Daardoor is het guur en nat, niet iedereen kan daar tegen. Ik heb ook een hekel aan de wind, zei het verongelijkte winterkind, Het is dan buiten vreselijk koud en het is maar heel kort licht. De mensen blijven binnen en doen de gordijnen dicht.…

zacht kleurt zon met leven uit de bron mijn nog lichte huid gewoon een plaatsje op het strand met zee en golven bij de hand geen overlast van een druk terras maar stilte puur natuur vanzelfsprekend wel een schermpje de wind is nog wat guur de scene inviteert tot spelen van het schelp en waterspel de stroming snel het zand…

ik heb de stukjes lente gekoesterd die wij samen hebben ontdekt op onze geheime plek wat luwte en een paar straaltjes zon een enkele nachtvorst op de rulle snel drogende ondergrond heerlijk om jou dadelijk weer te zien met een handvol duin en glinsterend zee-natuur wind schrijnend koud en venijnig guur maar in je gezicht…