Alle inzendingen over Doodsstrijd

als hoop zich varen laat spreidt zich de duisternis donderkoppen naderen hij loopt en kijkt bezorgd met de capuchon strak kondigt zich zware regen die hem diep vallen laat in zakkende ondergrond zoekend naar wat houvast zwaaien krampend armen in de ijdele poging falend het evenwicht te houden op de lippen besterft de gil waar de…

Ik lig zwaar en verminkt in een hoek van de nacht, weerloos en blind: ik wacht op de dood die nu eindelijk komen moet. het paradijs is verbrand: ik proef roet, dood, angst en bloed. ik ben bang, ik ben bang voor de dood. ik kan hem niet zien, ik kan hem niet zien, maar ik voel hem achter mij staan. hij is misschien rakelings langs mij gegaan…

Daglicht kwam te vroeg wekte de bewusteloze stilte zette deze om naar versnellende tijd Sterven is weer niet gelukt vannacht ik riep om de knokige armen van de dood krijg er een kille morgen voor terug vol teleurstellende beloftes van een nieuw begin…

Schrijf mij onmiddellijk een gedicht gebood de dood aan een muze man Nog vòòr voor je mij bent gezwicht schrijf het nu dus, nu je het nog kan De poëet zag, dit zou zijn einde zijn en schreef bijgevolg een dag of tien Dat was niet naar de wens van Hein had hij angst om te gaan, misschien De dichter dichtte heel de lange dag alsof gans zijn…

Ze kreeg wat niemand haar had toegewenst Maar hoorde om zich heen hoe steeds meer mensen Elkáár haar ziekte plachten toe te wensen Hun kankerlust bleek dikwijls onbegrensd Haar doodsstrijd kunnen wij slechts memoreren Maar houd Richelle's tweede strijd in ere…

En vat de dood mij bij mijn strot en vangt mijn doodsstrijd aan, sta dan niet kweez'lend rond mijn bed, maar wild een drinklied ingezet. Ik wil niet sterven als een vod, 'k wil rechtop met hem gaan.…

je roept me en ik hol, zoals in oude spelletjes naar het rode doel dat me trouwens altijd onverschillig heeft gelaten het was meer het uitputten onderweg of de dwaze doodsstrijd die de bekende pijn van verlies verlaagde en zo mijn lot aangaf als tijdverdrijf ik lag nooit aan de oppervlakte in welke kleur dan ook maar ik hol…

Dus zond zijn luide zwijgzaamheid mij nog meer oorlog tijdens zijn doodsstrijd toen de morfine om te verzachten verdrongen gruwelen boven brachten. Roepend naar zijn zoon in zijn afscheidstond maar in mij geen bevrijder vond; met honderdduizend doden om zich heen, stierf mijn vader, mijn vader, heel alleen.…

Het zijn de zonen de vaders en de dochters die op te koude aarde sneuvelen voorgoed hun ogen sluiten is op hun lippen een laatste roep om hun moeder in hun doodsstrijd de hunkering naar haar zo warme schoot?…

Men was je al bijna Vergeten, visser aan Het kruis die zojuist De geest gegeven had Nadat je in je doodsstrijd Luid om je Vader geroepen had, En waarom jouw God, jouw Vader, Je toch verlaten had, dobbelden Soldaten om jouw kleding die jij Nu toch niet meer nodig had - Toen uit het niets de wereld Aardedonker werd en een Felle…

Nu je moeder op sterven Ligt bel ik je met de Moed der wanhoop op Jij sterke man die Zo stoer ooit je moeder Verlaten had om nooit meer Bij haar weer te keren Als ik vertel dat 't einde Nadert van haar die jou Het leven gegeven heeft En dat ze in haar doodsstrijd Jouw naam noemde en naar Jou gevraagd heeft zeg jij Rustig in…

geen excuus bestaat er dat mij vrijpleit ik verander hun bestaan in doodsstrijd…

Confrontatie plek een veld zoals zo velen, waar de meters zijn bevochten met een stompe bajonet en leeggeschoten warmgelopen revolver Een vlek op de kaart doordrongen met engelse of duitse kreten smekend om de overheersende angst weg te nemen van het moederziel alleen in zijn doodsstrijd te moeten berusten Zij kijken in hun laatste…

Dromend, vol angstzweet, zie ik de doodsstrijd aan de vervloekte paal van 's mensen Dienaar. De sterke Heiland is geheel kwetsbaar voor kleinzielige wrok, die Hem honend bijt.…

Daar had je gezicht ineens weer die sombere blik van tijdens je wanhopige huilbuien maar ik trapte er niet in versnelde mijn pas en slikte je weg ik heb het recht niet om als psychiater te opereren zou met liefde ook niets oplossen weet ik nu waar je op neerkeek rommel je nu in rond geen enkele vat meer op mij spiegel je mij een doodsstrijd…

waar het water niet omheen kon stromen, die houtblokken leverde voor het vuur van de afwijzing, van de pijn van de kwetsuren, die verscheurde, die brandde, die de tranen deed opwellen, die het hart brak, die het bloed deed stollen in de aderen, die het haar vergrijsde, die de lijnen deed verschijnen in het gezicht, die het graf deed naderen en de doodsstrijd…

maar dat kan toch niet iemand die in de Ridderhof in het wilde weg schiet een verloren ziel kan het leven niet aan en maakt publiekelijk een einde aan zijn bestaan eenzaam in het leven, samen naar de dood is wat hij gedacht moet hebben in zijn nood het verwoesten van vele levens in tien minuten tijd geknal, ongeloof, paniek, angst en doodsstrijd…

Eerst op de foto dan wuivend afscheid nemend van de wereld decadent die stijf van angst (de vrezenden het bangst) het hoofd afwendt Te water gemutst en bebrild Nu gaat het gebeuren Ze hebben het zo gewild Lichamen vallen Armen wielen Is het de doodsstrijd van dolende zielen?…

In de diepste diepten van het heengaan geloof ik mij in moeder aarde’ s schoot Is dit nu ‘t eind van mijn aards bestaan heerst hier slechts de stilte van de dood Na een doodsstrijd kwam de acceptatie werd mijn lichaam ijdel en onder nood Mijn ziel overleefde de snelle crematie o en ik zweef naar t’ eeuwige der dood Van ‘t pikzwarte zweven…

Als Jezus Christus, de zoon van God een dochter was geweest, een meisje, een vrouw met ongetwijfeld de naam Maria Christina dan had het geen verschil gemaakt het levenslijden was even groot geweest ook Zij als een zeer geemancipeerd wezen/persoon wellicht had Zij eerder haar moeder aangeroepen op het moment van haar doodsstrijd een zeer onmenselijke…

Geen benen om te dragen, het lichaam schiet geen wortel uit de klei om de wereld op te beuren, hoop volgt kleine stapjes haar eigen levenspad in de zwartste gaten om hun doodsstrijd te betreuren.…

------------------------------------------------ Gethsemane: tuin ten oosten van Jeruzalem, aan de westhelling van de Olijfberg, waar Jezus volgens de traditie de doodsstrijd doorstond…

De roep van diepe sinistere schaduw zo kortbij de lange doodsstrijd, geheel bedekt geheel vernield, wat er kon zijn in de zwaarste stormen op aarde dapper doodgevochten en beangstigend blijven lange schuimstrepen achter vol intensiteit .. terwijl de ondergang die het zicht beperkte door windstoten en snelheden realiteit is.…

Teder kuste zachte wind het lover en zo warm beminde ‘t briesje mij Mij sloeg haar hartje alsmaar over haar liefde kwam nooit dichterbij Langzaam naderde een waarheid door deze nacht, zo zwart als roet Einde liefde streed de doodsstrijd ‘t einde kwam mij reeds tegemoet Gesproken had deze zachte wind van mijn lieve liefje van voorheen Die…

En die nog leven informeren En horen dan van zware doodsstrijd En denken: ‘Dan zullen we 't wel niet leren, Al hebben we ook nog zoveel tijd.…

er een schietspoel in de alarmbel katapulteert een aap naar de eerste aap tienbenige worsteling voor een stonde de eerste aap laat zich achterover vallen de souffleur wij zijn van die dichtdingen wij draaien een aap op zijn rug en met die instrumenten van ons, sommigen noemen het platweg woorden, maken wij er een spin van in heftige doodsstrijd…

Een houten paal iets hoger dan twee meter daaraan een stevige ruwe dwarsbalk waar een urenlange foltergang met doodsstrijd de grootst denkbare pijn en benauwenis toont is een schandelijk martelwerktuig het maakt door alle eeuwen wereldreizen wekt allerhande schilders en beeldhouwers laat zich kunstzinnig openbaren als een reusachtig kruis…

Aan de doodsstrijd die velen voerden, aan de golven die hen ontvoerden medogenloos hadden zij toegeslagen met een kracht waarin zij niets en niemand ontzagen.…

en resten van niets als sporen van het volmaakte zover het zaad zich als vanzelf kon ontwikkelen de binnentuinse ziel die zeker nog een gat naar de zon vermoedt, bidden de kleppen van het hart in eigen boezemtaal het ritme van mijn leven waar in cadans de liefde komt en gaat en gaapt en baadt in oude bezwangerde stuipen of bij de doodsstrijd…

Eerst plichtmatig de korte litanie en dan het gebed voor ‘als de zieke in doodsstrijd ligt en begint te zieltogen’ : proficiscere, anima christiana, de hoc mundo / breek op, christenziel, uit deze wereld. Het zegt hem als agnost niets maar oom is al een halve eeuw rooms en als neef heb je zo je verplichtingen.…