Alle inzendingen over Evenmin raken klanke

Ik lees jouw naam naast de kuil eerder op de dag gegraven, ruimte kent hier geen tijd, uitzicht evenmin draai mijn gezicht naar donkere wolken en vang luchtig het enige licht dat jou nooit meer zal raken narcissen lijken te grijnzen, harteloos loopt geel over in wit, kou trekt op langs duistere klanken ijzig…

Leuker kunnen ze ’t niet maken, veiliger evenmin, als je niet compleet de weg kwijt wilt raken + je identiteit log dan niet in op een overheidssite.…

Elk jaar raak ik door ’t zelfde uit mijn doen Kijk: wodka rijmt echt niet op chocola En halma evenmin op DNA Een klapzoen kan niet samen met kapoen ’t Is schrikkelrijm waarvoor ik mij diep schaam Zet bij zulk broddelwerk dus nooit mijn naam! Teleurgestelde groet, Sint (sic!) Nicolaas…

De aarde warmt op, da's een feit: In de vrieskou, zonder woorden, raken wij elkaar aldus kwijt, snakkend naar warmere oorden.…

op een harp speel ik zacht over liefde en vertrouwen elke snaar raak ik aan om tot een geheel te komen zuivere klanken vormen een lied over ons leven en het bestaan ik raak je snaar met lage tonen woorden spreken met hese stem…

Vandaag zou je verjaardag zijn een kaartje sturen hoefde niet feliciteren evenmin. Vandaag zou je jarig zijn, een feest is er niet, jij evenmin wat rest is een stil verdriet. Ik mis je zo…

speels beschildert het witte linnen met kleuren die kwasten dragen gemengd als woorden in een regel combineren kleuren op het palet passie laat kleuren extra spreken die door wat alcohol ontstaat een levendig en kleurrijk spel maakt van wit linnen, diepe zinnen…

Jij hebt me weten te raken mijn gevoelens zijn compleet jij maakt me echt gelukkig zoals geen ander dat ooit deed Jij hebt me weten te raken bent mijn leven binnen gestapt in mijn hart vlinders gevangen die uit hun cocon waren ontsnapt Jij hebt me weten te raken bent voor mij van betekenis jou draag ik altijd met me mee wat de afstand…

Ik voelde me van binnen leeg Toen kwam jij en bracht iets te weeg Ik kan het gewoonweg niet verklaren Alle twijfels liet ik toen varen Zoals jij mij weet te raken Ik zou het wel willen uitschreeuwen van de daken Jij bezorgt mij dat heerlijke gevoel Ik denk dat jij wel door hebt wat ik bedoel Die klik tussen ons valt niet te ontkennen…

Hij laadt het allerlaatste vuur hersenen willen stenen vreten schiet nog éénmaal op de muur ziet gezichten zonder geweten hij zoekt zijn allerlaatste doel wortels moeten uitgeroeid gesleten groeven krijgen smoel ondergronds wordt nog gesnoeid versleten laarzen raken geronnen bloed een kind speelt duveltje met verlos gebroken mannen dragen…

Hoever kunnen we nog gaan om elkaar met woorden te raken waarin alles al is gezegd waarmee we niets kunnen of willen doen uit zelfbescherming of uit angst voor diepgang en intimiteit omdat we misschien vrezen het zwarte gat in ons binnenste te ontdekken als we teveel nabijheid toestaan?…

elk gedicht is gericht op wat men er van vindt en dan kan het zomaar raak zijn…

zwijgen willen warme billen sussen raken pak en laken wissen draaien handen zwaaien stoppen haasten het allerlaatste…

Dat woord in de woestijn waar de zandkorrel in de meerderheid is in de lucht waar door ijlheid klank niet weerkaatst het woord dat met water in de maalstroom verdwaald kan raken in het nieuws waar het alledaagse het eigenlijke vervaagt dat woord in het gehoor tussen alle klanken kan levens verankeren.…

Jouw muziek grijpt me neemt me mee, opgaand in de klanken gedragen door akkoorden waan ik me veilig en geef me langzaam over aan de tonen die me raken tot in het diepst van mijn ziel…

Al heb ik je nooit gezien en jij mij evenmin, vriendschap is puur en eerlijk breng daar maar iets tegenin! Dank voor je vriendschap wees je bewust van de mijne!…

gouden klanken zoemen spetteren en raken mijn oude hart vol tranen zilveren druppels vallen op gouden spinrag trillend en wenend stemmen bronzen door blauwe nachten…

Tot ze met hun snoet 't asfalt raken, dan hoef je geen moeder meer te zijn. Dan is er sprake van maar één ding, 't kleintje, dat heeft pijn! Daar hoef je niet voor geleerd te hebben, 't volgen van een cursus evenmin, je bent moeder tot 't einde, breng daar maar eens iets tegenin!…

Kwijt raak ik het niet vrij kom ik er niet van soms verscheurt het me onttrekken kan ik me niet plaatsen kan ik het evenmin het achtervolgt me dagelijks riep ik het over me af verdiende ik dit gedrag fouten zou ik erkennen nalatigheden worden aangedikt verwijten kan ik niet vermoeden wil ik mij wel verdiepen de waarheid te achterhalen…

schieten tekort, maar raak waren de klappen Wij dronken ons Lazarus, op jouw zieleheil!…

zoals de vogel in de morgen mij uittilt boven alledag verwarmt jouw toon mijn hart meer nog dan klank en kleur de woorden die ik met je deel raken dieper dan de huid want zoveel meer dan taal zijn zij vooral muziek…

de dood niet het leven evenmin het antwoord zit er tussenin slotakkoord…

levend wezen lopen over een rechte lijn evenmin in één beweging de wesp aan de vleugel onderscheppen uit de lucht dàt is het echte wonder JA!…

Zullen klanken die schelp raken waar horen niet meer luistert naar het gesprokene de hel ruilt zij voor een hemel waar eenzaamheid geen stoel meer krijgt alle plaatsen bezet sluit zij gordijnen en spreekt niet meer de taal van leven…

ik ben er voor jou ook al raak ik je ver in het samen zijn, her en der al zou ik aardse klanken spellen en jij van achter afwezigheid denkt ik kan slechts fragmenten tellen liefde kent een ritme gelijk mijn hart jou met zijn slagen wenkt…

Flarden tot rozen Binden in de lente liefst Met sprankels kleuren…

Zoals je me aanraakt maar even mijn wang beroert vingertoppen op mijn huid, zo zweeft soms een klank tegen me aan vervolgt zijn baan of blijft me bij. Ik laat ze zo. Niets wordt tot woord. Zo zijn ze het mooist.…

Ik hou van de weemoed in een lied als van mijn lichaam dat zich buigt over het jouwe en met fronzend reiken zich verzucht…

er is zuchten van gene zijde ze stuurt klanken die ik nog nimmer hoorde vrije taal naar eigen hand ze legt haar bloot in duistere onbekende driften evolutie kent geen stilstand in de trein van creativiteit scheppend in kansen laat zij de wereld vollopen in wijsheid van krachten zo zal het zijn……

De klanken van de zomer, zoemen voorbij mijn raam De lichte tonen beroeren het gras De muzieknoten van de herfst zijn in aantocht Te horen aan de blaadjes die vallen De zware galmen van de winter, komen er achteraan Maar voor we ’t weten, zal de symfonie van de lente Weer hoog in de top veertig staan.…