Alle inzendingen over Fairouz

De verboden wereld daar buiten deed haar dromen. Ze kon aan niets anders meer denken. Het was een obsessie geworden en daar was ze zich van bewust. Ze sloot haar ogen in de nacht en ze sloot ze overdag als de geluiden van de buitenwereld door het venster naar binnen drongen. Dáár was de vrijheid, oh , heerlijke vrijheid. Ze droomde ervan…

Ik ben teruggekomen met lege handen Heb gezocht in vele landen Maar nergens vond ik een plek op de wereld zonder verdriet Echt, die was er gewoonweg niet. Ik had tranen willen drogen en had zulke mooie idealen en hoge verwachtingen. Uiteindelijk heb ik niets van waarde kunnen toevoegen. Niets. In mijn eentje kon ik geen wapens laten zwijgen…

Hoe donker moet het er bij hem van binnen hebben uitgezien ? Met een altijd vriendelijke lach leefde hij in vlagen van duister Zijn weg was zo eenzaam geworden zó alleen. Na de dood van hun kleine tweejarige Lara kon zelfs de liefde van zijn vrouw hem niet meer bereiken. Ach, uiteindelijk kwam hij er wel weer overheen. Het leven gaat door…

Je bent een droom van lang geleden. Die ik stuurde over de bergen. En blies over de oevers van de rivier. Hoe kan men mij ooit begrijpen ? Mensen, ze hebben mij nooit uitgelegd waarom ik zag wat ik heb gezien. Dáár, achter de bergen daar weet ik de warmte En ver weg , nog voorbij de horizon Daar ligt de vrijheid die ik zó liefhad. Mijn…

Fairouz…

Vanaf tien uur is er geen kip meer op straat. “ anders gaat je huis huilen toch ? “ zo zei Oma in Suriname het altijd. Dat geeft je nèt dat beetje tijd om je voor te bereiden. Kun je gelijk een “ wasi “ doen, want het is goed om schoon, het nieuwe jaar te begroeten. De bosnegers gebruikten vroeger al speciale kruiden. Die laten ze weken , daarna…

Hij trilde van verlangen Zo lang had hij gewacht Hij kon niet meer Ze was ten slotte de zijne Doe je jas uit : zijn stem klonk schor. Ze wist dat ze er deze keer niet onderuit kwam Krampachtig dacht ze aan haar geliefde. Haar gezicht verraadde haar gevoel niet . Het kleine meisje zwaaide Ze onderging haar lot , hij was immers…

Wie ben jij ? waarom dit lijden ? geef me je naam.. je hoeft je niet te haasten tijd is al wat we hebben spring er zorgvuldig mee om, want haast brengt je ook niet sneller naar de toekomst ons volk is er een van kleur, je ziet het en je proeft het draag de goden in je en ze blijven ver van deze aarde loop met me mee naar het volgende…

Hij noemde het liefde. Je zit in mijn bloed….dat zei ze toch Je zit onder mijn huid en ze fluisterde de woorden zacht in zijn oor En hij dacht dat ze over liefde sprak. Hij las haar elke wens van haar prachtige ogen…hij verafgoodde haar. Nooit hoorde hij haar zeggen : Ik hou van je Hoe vaak hij het ook tegen háár zei. Dat vond ze rare…

Terwijl bisschoppen stil zwegen En dat vast waren blijven doen Had het aan hen gelegen, Alles onder het Katholieke kleed Zoveel kinderleed. Daar in Ierland hadden ze eerst al de beroemde de wasserijen. Waar jonge meisjes moesten werken bidden en vooral zwijgen. En mijnheer pastoor had de kinderen lief ….oh, zo lief. Meisjes en jongens…

Ze luisterde naar het gelach van de kinderen op straat…ze hadden zoveel plezier en zij ? zij zat hier, haar ernstig gezichtje opgeheven naar de warme zon. op de drempel van hun huis Niet met de kinderen spelen Naomi hoorde ze in gedachten haar moeder zeggen. Dan hoef je ook niets te vertellen of uit te leggen En dat wilde het kind ook niet…

Als stille getuigen stonden de bloemen en verjaardagkaarten op de tafel Och, het was een drukke dag geweest maar het had niet gevoeld als een feest Vorig jaar toen haar man nog leefde en hij haar koffie en een ontbijtje bracht. En zijn warme lippen in een liefdevolle zoen….maar ja, dat was verleden , dat was toen. Och ze kwam de dagen…

Ngozi rent en rent een steen treft hem nog. hij weet de dorpelingen achter zich waaronder zijn ouders. Tranen lopen over zijn gezicht….hij rent voor zijn leven Eindelijk als hij ze ver achter zich weet gaat hij langzamer lopen. Alles doet hem pijn…en dan ziet hij hij het meisje. ze zit zacht neuriënd zomaar in het zand. En hij herkent…

Hassan Die gewogen en te licht bevonden werd zijn leven wilde hij met haar delen Ze vond hem leuk, oh ze vond hem méér dan leuk. Hassan, ik voel je pijn. Men wilde geen Hassan in haar familie Ik wenste met heel mijn hart dat het anders voor jullie had mogen zijn. Zij was niet sterk genoeg om voor jou te kiezen…ze wilde in geen geval…

De enige liefde in ons gezin kwam van mijn moeder. Als ik mijn ogen sluit hoor ik haar zachte bescheiden stem aan mijn oor die fluisterde… Mijn kinderen , jullie zijn het licht van mijn ogen en jij mijn zoon, bent de sultan van mijn hart. Na drie dochters waar vader mijn moeder persoonlijk verantwoordelijk voor…

Syen ( schande ) Ik heb nadrukkelijk de reacties gevolgd op de Waterkant. Surinamers, ver van huis en haard elkaar feliciterend… want “brada” Desi Bouterse het was hem dan toch maar gelukt. De Nederlanders lekker afgezeken en het leek wel of ze daarop lang hadden gewacht Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt ? vergeten lijken wel de december…

De vrouw wist heus wel dat men haar benijdde Dat kwam omdat ze zo mooi was en dat stak ze niet onder stoelen of banken. Waarom zou ze ook ? De man die ze elke avond onder de blauwe maan ontmoette vond ook dat ze mooi was en ach, de afgunst kwam meestal van de vrouwen. Omdat zij tevreden met zich zelf was Er was geen kunst aan hoorde…

Ze schommelde heen en weer in de oude schommelstoel…heen en weer. De hond lag naast haar. ze had haar winkeltje gesloten en keek over het meer. De kleine drijvende huisjes leken op eilandjes ieder met zijn eigen kleur. De mooie jonge vrouw glimlachte om haar gedachten…een van de huurders riep over het water naar haar…ze liet hem wachten.…

Ze wist al vroeg dat haar dochter altijd haar zin wilde…stampend en gillend als het moest. Haar man en zij waren zo blij met hun kleine meid…ze kreeg alle liefde en hun tijd Geniet van je jeugd : zei Moeder die wist hoe snel onbezorgde jaren voorbij vlogen. Probeer niet te rennen voor je kunt lopen Niet te vrijen voor je weet te kussen…

toen ik klein was wilde ik kunnen schilderen elke droom en elke wens schilderde ik mezelf. maar talent ontbrak en ik zocht iets anders ik hield ook wel van drama en vond het toneel kleine rolletjes op school, ook dat werd niets misschien kon ik gaan schrijven, hoe moeilijk kon dat zijn? vol vertrouwen leerde ik de kunst van het verhalen maar…

meisje met je mooie haren waarom huil je ? weet je niet dat wat je ook tegenkomt in het leven eens voorbij zal gaan ? dus huil niet meisje met je mooie haren na de winter komt steeds weer het voorjaar het leven trekt in al zijn facetten voorbij…aan een ieder van ons en al zullen je tranen de hemel bereiken dan nog…. meisje met je…

ze noemen ons kinderen van de nacht als de zon ondergaat komen wij tot leven overdag is het overleven in ons werk van negen tot vijf we behoren tot de nacht omdat het leven dan lacht in de koele avondlucht ademen we vrijer we kunnen nauwelijks wachten tot de schaduw van het duister het licht bedekt onze dromen en verlangens schijnen uit…

ooit had ik zoveel vragen en ik ken nog wel van die dagen maar nu heb ik jullie en jullie onbezorgde lach, mijn prinsen, gelukkig en blij en als men mij zou vragen wie schildert de regenbogen zo vol kleur… het antwoord is dan snel bedacht jullie zijn een wonder, allemaal net als de regenbogen vol kleur jullie guitige gezichtjes vol vertrouwen…

het is jaren geleden dat ze me vertelde van de duisternis die in haar huisde de littekens ziet alleen zij ´s morgens in de spiegel de angst die ze kende bestaat nog steeds al is het nu meer een volgzaam beest….therapie daar geloofde ze niet in en de jaren gaan nu bij haar tellen dus dat heeft ook nauwelijks nog zin haar leven zou er niet…

ze was trots op haar daad en lachte stralend toen ze wist dat, met haar hulp, zeker drie kinderen waren gedood fier als een pauw was ze toen ze hoorde dat het er acht waren ze lachte, als kreeg ze haar diploma en spijt? nee, dat had ze zeker niet dode kinderen lagen te kijk op de straat en die knappe vrouw, die dit alles bedacht ging daarna…

je streelt me, mechanisch, met ijskoude handen en ik huiver door de onpersoonlijke lach die op je gezicht lijkt te zijn geëtst en ik vraag me af, heb je alweer genoeg van mij? het is niet dat je niet eerlijk tegen me was, je hebt me gewaarschuwd, maar ik voelde de afstand in je zoen zopas je lach lijkt wel geschilderd op je gezicht zichtbaar…

Zijn plagende ogen, ik sla de mijne verlegen neer. zijn sensuele mond die me doet verlangen naar een zoen en misschien naar nog wel veel meer En als hij me eindelijk zoent zie ik vanaf dat moment het leven door een roze bril hij spreekt van liefde maar ook over alledaagse dingen …ik denk dat ik van hem hou hij heeft een plekje in mijn hart…

ze draagt een oude grijze mantel haar haren ongekamd, de jaren van oude jongens krentenbrood reeds lang voorbij de tijd is niet vriendelijk geweest voor haar oud is ze … voelt zich ook zo al doet ze voor de schijn als was haar leven één groot feest ze kent de geur van nietszeggende liefdes van oude dromen nooit uitgekomen andermans verdriet…

twee zomers heb ik het uitgehouden de zon scheen er niet als thuis de maan bood geen troost ik besloot terug te gaan tranen rollen over mijn wangen ik kan ons huis niet vinden dit is toch echt de goede straat ruïnes en rook is al wat ik tref nergens bloeien nog rozen…

onze blikken kruisten elkaar, slechts een moment je ging aan mij voorbij zonder enige vorm van herkenning. je voetstappen versnelden…..het regende je lange krullende haren onder een paraplu alsof ik je ooit lastig zou vallen, het idee gewoon te absurd…bloedt je geweten niet? het verleden zo gemakkelijk aan de kant gezet er was een tijd…