Alle inzendingen over GLAZEN OR BLOED OR MENSEN

Alweer een nacht zijn wij samen alleen Mijn hart met rouwrand brandt binnen zijn kader Klopt wel door en soms bloedend vervolgt het mijn weg van soms hopeloos Ons verdriet samen…

Wreed schrijdt de eenhoorn in zijn glazen huis Op de flamingo af, die sneeuwwit rilt. De vogel weet: er is hier iets niet pluis. Dan steekt de eenhoorn toe. Er klinkt een gil.…

als mijn handen diep de grond in gaan, de stenen raken, die door jaren heen hun weg omlaag hebben gezocht het beeld verdringend dat jij daar verborgen onder aarde ligt maar vastgeklampt aan het gezicht dat uit jouw glazen beeld naar mij gericht- een glimlach geeft daar leeft jouw liefde in de grond mijn pijn het bloed dat uit mijn…

Hier leven rode rozen in hun glazen vaas. De tijd is even stil gaan staan. Toch blijft hier ons hart aanwezig, dat rood bloed stromen laat. Er stroomt hier rozensap, dat door groene stengels gaat. Een lampje is spontaan gaan branden in mijn bovenkamer. Gedachten veranderen in openheid. Er schijnt een onwaarschijnlijk licht.…

Ik heb u lief, gij zult gelukkig zijn! Zo fluister ik, alleen, in staag herhalen, En door mijn denken komt met vlagen dwalen Van liefdes volkslied het oeroud refrein. De meisjes zingen 't in de maneschijn Met brede slingers wandlend langs de wegen, Zij roepen 't iedre donkere jongen tegen: Ik heb u lief! gij zult gelukkig zijn! Door de…

III-1 Voor Okke Hij zat gemaklijk op de rand van 't bed, En sprak van school en leuke jongensspelen, En hoe de vreemde talen hem vervelen, En van de vrije Zaterdagse pret. Ik luisterde gelukkig, want het was Of 't leven aan mijn leger kwinkeleerde. Kwellende koorts, die mij verdervend deerde, Verdoofde, tot de felle pijn genas. Toen…

Ik leef niet meer als ik u niet aanschouw. Mijn denken is in leegte weggezonken. ’k Zie ’t licht niet meer, maar ballen vuur en vonken En dan duikt alles in een nacht van rouw. Er is een luide suizing in mijn oor, Waar alle stemmen effen in vervloeien, Tot klanken, schoon als bloemen, open bloeien, En met een schok is ’t dat ‘k u noemen hoor…

Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duisteren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

Hij heeft de hoge tol betaald Om rust te vinden: Zijn jonge leven! O dood, wat draait ge uw zware boom Gewillig open Voor die wanhopig zijn. Hij liep het grote donker in, Zó zeker, Of hij de hel verlichte ramen zag Van vaders woning. Wat achter was Kon hij niet overmeestren. Daarom ging hij ’t staketsel door Als een die vrezen Voorgoed…

Oktober met uw donkerblauwe dagen, Uw koesterende warmte en koelend licht. ’t Hart kan uw heerlijkheid haast niet dragen. Gij zijt té schoon voor ons verweend gezicht. O, tranen kunnen onze ziel niet zuivren, Zij maken ons ellendig en zo zwak, Dat wij voor uw milde weelde huivren, Als uw wit licht in stille kleuren brak. Gij hangt de weke…

O dit wreed genadeloze dringen Van uw schone rouw, paarse seringen, Tot ons denken, tot ons vlotte bloed, Is gelijk een overmacht van minnen, Die 't weerstreven der nerveuze zinnen Sidderend zich onderwerpen doet.…

mijn kind, je nadert nu de stappen der volwassenheid geen bloem die uitgebloeid verdwijnt als jij je haren hangen laat donker wast de maan, maar lichter dan het licht verstaat de zon het, om steeds weer terug te kaatsen eenmaal daar, waar heel jouw man-zijn gaat verlaat je mij om altijd terug te keren naar de basisvorm van jij en ik…

stoelen zijn stokstijf mensen soms houterig recht de rug stijf op de stoel soms gaat er een weekmaker door de kamer een glas rode wijn alles een beetje vloeibaarder meestal na afloop is alles weer stokstijf en veel bezinksel in de glazen…

Een bloedrode streep Diep in mijn huid Er vormen zich druppels Druppels die via mijn hand naar beneden stromen Eerst langzaam, steeds sneller Rood, roder, roodst Bloedrood, mijn bloed De snee is gezet Ik voel de scherpe pijn Mijn huid is stuk Het bloed Het bloed is rood Bloedrood, mijn bloed Paniek, waarom heb ik het gedaan Waarom…

de pen streek neer zonder compassie bloedrood belasterden dodelijk krullende letters het argeloze papier de schijnbloei van mooie woorden kon onwaarachtigheid echter niet verbloemen slechts de achterkant van het gehavende vel draagt het gelijk de pen is leeggebloed in besmeurde handen…

rood verwant mooi bad serieus end hart de aderen missen jou, mijn lief…

Als bloed kruipt waar het niet gaan kan, hoe weet ‘n transfusie waar ie zijn moet dan?…

wij kijken muziek zingt mensen kerken erkennen rood…

Als bloed kruipt, waar het niet gaan kan, zit het daar onder de nagels dan?…

Jij met je zacht teruggetrokken manieren Op de treurige lentedag Je bloed, in waarheid en deugd En wanneer het menselijk hart bloedt Het mooiste van allemaal Overwoekerd met leugens Als een donkerrode perfectie Bloed jij in de schaduw van de dood En vertelt me de woorden Die je vandaag of morgen Niet zeggen zou…

ik schrijf mijn letters in rood dichtbij mijn hart, waar dood en leven één zijn en ik laat de negatieve dag een overgang naar zonlicht maken achteraf kijk ik terug, de zegen van een priesterhand rust op mijn wang, en op mijn rug zijn woorden rust en liefde rond een kleine grot verwijzen naar het lot en niet – naar bange oorden…

patroonheilige... geen gezicht in spiegelbeeld, werkloos in zijn vak, smachtte naar wat mensenbloed in een resto op een snack!…

Het is als dobberen in een onbarmhartige oceaan, wanneer het hart begint te bloeden komen vroeg of laat de haaien aan.…

straal verlichte hemel bij nacht lumineus door mensen aangebracht schijnvertoningen breken het duister gebundeld in kleur en neongefluister glazen steden overstralen de maan nachtdieren wordt de das omgedaan verstoord wankelt ons wakend brein door het nooit meer aardedonker zijn…

hij putte zinnen lepelde als dorstige hond uit de bron van woorden zijn glazen oog gevuld met metaforen de taal gelikt, gesnoven en gedoopt geschreven en gesloopt ligt nu bevroren naast verstorven wijn en geur van dode dichters ruikt hij het bloed dat traagzaam kruipt door holler vaten zijn troebel oog kleeft aan de randen van verstokte…

ik kan geen bloed zien even dacht ik......…

Een ritmisch kloppen op het raam haalde mijn gedachten even van hun plaats af zwevend verplaatsten zij zich richting venster waar de regen het zachte kloppen begeleidde het was een nacht als ooit die andere nacht lang geleden alleen stond ik toen zelf op zag in het raam dat wat ik nooit meer wilde zien twee lege ogen koud en…

jouw adem al jaren weggezonken maakt de zomer, de bloemen koud want niets dan schaduw roept het vluchten, de zware druppels losgelaten weg van ogen, de oude woorden lichaamloos, dwars door wind voorgoed verlaten, het kind in armen de stilte, ver en lusteloos jij geeft niet meer of nooit geweten het praten huiswaarts dichterbij…

Zacht tikken op het raam halen gedachten even van hun plaats zwevend verplaatsen zij zich richting venster waar regen het ritme begeleidt het is een nacht als toen ze staat langzaam op en kijkt in de spiegel hij licht zwart…

in mijn herinnering ben ik altijd klein geweest ook in elke wereld die openbrak wanneer het schuilen zocht naar zachtheid of een lief woord dat deed vermoeden dat ik bestond met het oor tegen een helderblauwe hemel om in geluid van nergens eindigende warmte te kunnen wonen ik tastte dan aan mijn hart aan het kind dat daar stond,…