Alle inzendingen over GRIJS OR LEVEN

ze zaten op een bankje in het park oud grijs en getekend door het leven zij keek naar links hij naar rechts toen hun blikken elkaar kruisten was het liefde voor de eeuwigheid…

Zij pakt mijn hand en draait haar hoofdje opzij het lijkt wel of ze het leven lachend wil roepen maar haar mondje, heel even geopend, sluit geen woord meer buiten, het krijt, kleurrijk verscholen in haar handjes, verkruimelt zacht de kleuren die de stoeptekening glashelder op zouden moeten fleuren maar de tegels blijven grijs, angstig grijs…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

ergens halverwege tussen grijs en groen waar stinkend roet nog steeds de rauwe zelfkant van eerder leven tekent ben ik als geducht opgegroeid…

Als het leven pijn doet en wolken alleen grijs lijken te zijn als alle geluiden om je heen aanzwellen tot een monotone klaagzang weet dan dat, ergens in die menigte ik er altijd voor je zal zijn…

Grijs bleef altijd maar grijs tot de trein daar eindelijk was toen streepte grijs zwart Hij kwam, zag maar kreeg een valse start Geen mens die hem kon helpen.…

Slaperdijk, schapendijk aan het wad, er gebeurt niet veel Grijs op grijs de trage adem van dag en nacht, flarden hartslagloos geruis en golven krijsende meeuwen, zilver- schittering over de zee het slijmspoor van een slak Nergens bloed, alleen wat veren schelpen van vroeger leven en stille zuchten uit het heelal Zonder dijk zou…

Wil je heel je leven Lopen in het warme licht Samen met je vriendje Als in een mooi gedicht Je nooit meer echt vervelen Verliefd zijn ieder jaar Grijs met mij gaan worden Haar na haar…

(met dank aan Scientias voor de foto) __________________________________ Op een zomerdag zeg ik je alleen maar dit Zeg mij geen gedag ...de herinnering leeft in de binnenzee langs de savannegroene rivier waar het universum antwoordt met de stem van het leven... Zing van de man Leef!…

zij heeft de dag bekeken het grijs met dat van andere dagen vergeleken spectaculair waren de verschillen niet totdat je op het eigen beeld stootte waar het grijs een ander leven speelt in de wondere wereld van kleur korte plukjes met oplichtend contrast alsof de zon er nog even vat op had tussen zwart en licht bruine herfsttinten…

verder dan grijs in de tijd uitgestreken blijkt mijn bestaan heel oppervlakkig te wezen of is grijs al de kleur van vergaan…

Zou jij ernaar willen streven De jaren van ellende met jou Die toch al zijn afgeschreven Indien mogelijk Aan mij terug te geven Dan had ik door jouw genereuze gebaar Nu minder grijs haar En gelukkig meer tijd om van te leven…

wanneer de dag ten einde is en verandert in de nacht dan weet ik dat ik je weer mis jij die zoveel vreugde bracht telkens als ik denk aan jou en de eenzaamheid me kwelt wordt mijn wereld grijs en grauw ben ik alleen en uitgeteld vaak droom ik dat de lange wegen die liggen tussen jou en mij onder luid geweld van regen verdwijnen…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op in het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergangkelijkheid.…

Dikke donkerheid en laag grijs Niet zoet, niet bitter Waar is de melancholie? De foltering van pijn? Het is het niets, dat brengt me van de wijs Altijd nacht en de maan mijn gezel Zonder lach, licht en vreugde Wie gelooft mij als ik dit vertel?…

Grijsbreier, snel uitgebreid, Lacht zich geen kabelsteekfrivoliteit. Jacquardpatroon speelt nimmer de baas, Hooguit visgraat, Uitgevoerd in zwart en wit, Toelaatbare grens benaderd. Inslag weert aangeslagen Rood, blauw en geel, Breit zich grijsreeks Een kleurloze trui.…

Voor mij heeft liefde geen kleur ik hou van jou in zwart/wit ik hou van je grijze haren en je kin waar een kuiltje inzit Maar als je het heel graag zou willen schilder ik voor jou een mooi gedicht in een lijstje met goud omrand en geniet dan van jouw blozend gezicht Onze liefde heeft geen kleuren nodig geen palet en ook geen penselen we…

We lopen door de duinen heen, het is lang geleden, dezelfde lucht, dezelfde golven, dezelfde halmen, knikkende zeepaardjes in de wind, daarbuiten de zee waant zich alleen, dezelfde kinderen hand in hand, maar anders, wikkend en gewogen op het inwaarts land, blootgesteld aan kritisch zand, daarboven de zeewolven, grijs van de tijd…

Grijs en gebogen, Gerimpeld en oud. Zie laat haar praten, Een schatkamer vól goud!…

de tijd vergrijst mijn haren in een jachtig bestaan ik probeer wel te slenteren maar kan niet blijven staan de kleur van het leven schenkt mij maar even een net gekleurde kop met een volle bos erop ik veins mijn evenbeeld in getemperd licht die het spiegelbeeld in valse hoop verlicht…

Hoezeer ze steeds vervreemdt en gaat van mij Een bizar ritueel, een dans met haar dood Zoals ze lacht, van haar word ik weer blij Een kille blik, een schreeuw, de keel is rood Een park, een vijver, een eendenkooi blauw Ik was de lucht door haar vergrijsde haren We liepen hand in hand, haar ogen grauw Ze keek me aan, dacht aan wilde jaren…

De avond is grauw, grijs en nat de wegen lopen leeg voortschokkend als met een paardenkar rijd ik zuidwaarts Toch blijft een hitte hangen in mij een warmte die me verschroeit die zo afsteekt tegen die kille nacht dat ik de slaap moeilijk vat licht priemt door mijn gordijn..…

nee, Geef mij dan liever het grote grijs Dat vele male interessanter is dan Al die schreeuwerige kleuren Waarover stoere macho's zinloos zeuren…

Wit op de straten Grijs eroverheen Probeer ik dit te verlaten Ik, mijzelf, alleen Verspreiden doet het snel Als paren gaan zij door Struikel ik in een kuil Zoals ik hoor Het wit is overal Waar je het ook ziet Maar waar ik het vinden zal Ligt liefde niet in het verschiet Ik schrijf mijn initialen Met grijs op wit Mijn eenzaamheid…

vibratie leidt schaduwen steeds zwakker klinken, de naald voorbij het nulpunt van het geweten lokt, we slijpen het geluid langs de voorgeschreven groeven, uiteindelijk is dat er maar een, z’n arm kruipt als een trage spin naar zijn buit tot aan het gaatje van de oneliners, waar z'n adem stokt, populisme vertaald als gruis en herhaald en grijs…

en zij samen grijs geworden zaten samen op een bank en keken naar hun zee hun lucht was zilverblauw zilvergrijs glinsterden hun golven…

De gang is grijs Zoals de gezichten Afwachtend starend Naar blauwe deuren Grijs het linoleum tot Barstens toe gedweild Langs de gekleurde lijn Deuren openklappend Rolstoelen vanzelf Men komt en gaat Zwijgend gevangen In eigen gedachten Dood of leven Vraagt geen stem Alleen het kind Kan dwars door Zware stilte springen Breekt de…

Wanneer je mijn weekend kleurt met liefde en met alles wat je mij kunt geven, staat doordeweeks het licht op grijs en verdwijnt je kleur weer uit mijn leven. Dan zijn je woorden mijn pallet en schilder ik op doek de kleuren van je liefde waar ik zo wanhopig naar zoek.…

Het leven is mooi, Het leven is een hel, Het leven hangt af van vandaag... Het uiterste houdt mij in stand, Of alles, of niks..Of dat, of dit.. Niet grijs, maar alles zwart of wit.. Van goed naar slecht, van slecht naar goed.. Ik lach, ik huil, ik haat, en snij.. Ik snij, en voel.. Ik leef, ik bloed....…