Alle inzendingen over Gepantserde

Hij kan niet meer janken of kermen kreeg voor altijd eelt op zijn ziel dat was om zichzelf te beschermen z'n jeugdjaren waren niet al te stabiel. Nu hij op middelbare leeftijd zit lijkt hij gevoelloos, star en stug beziet het leven tè zwart-wit ik vraag beleefd, geef zijn ziel terug.…

achter tralies van verlangen schurkt schijnbare berusting worden de gekwetste dagen afgestreept op blinde muren alleen dromen reizen verder ongehinderd door obstakels voorbij het gepantserd glazen uitzicht op de binnenplaats goddank laat vrijheid van denken en dromen zich door niets weerhouden…

gewoongeraakt aan het schofferen van mensen zijn wij gepantserd gebruiken we meer dan woorden als wapens tot verweer kromgegroeid van steevast tegen de wind inlopen zien wij de aarde snel dichterbij komen ik noem het de zwaartekracht van het leven van alle dag waar wij het nog levende bewijs van zijn…

hij keek mij aan fijn en groen gepantserd trots vroeg de sprinkhaan: "als jij een foto neemt, wat krijg ik dan in ruil?" Wel, zei ik: "ik bewerk je foto, publiceer ze op het internet en verzin een verhaaltje." ach, zo! toen vroeg ik: "als jij een foto neemt van mij, wat krijg ik dan in ruil?…

zinnen af voelde de klanken met ijzige blik smeed toen de woorden keihard in je gezicht hij brak dat wat hij wilde zonder een toon wanklank was wat je hoorde je verstilde en zag uitgemeten zijn hoon je bent niet verslagen hebt alles verdragen het viel van je af in het breken ben je veranderd het onthouden van liefde heeft je gepantserd…

Vuisten tot bloedens toe stuk geslagen op gepantserd glas tranen gehuild met droge ogen schreeuwend zonder geluid struikelend over keien die rotsblokken bleken licht wordt schemer schemer tot schaduw schaduw tot angst wat blijft over voelende handen in wanhoop zoekend het kan erger fluistert de wind en ik prop mijn oren…

in het onderhuis stapelt hij het onuitsprekelijke onder een stekelige prikkelbare huid gepantserd achter het bureau vullen lange rijen fantomen zijn hermetisch gesloten hoofd het kind barst van verlangen papa!…

haren voor de ogen buitenwereld dichtgeplakt gesluierd onvermogen ’t koffer vol verlangen al gepakt een sluik gordijn van koperdraad je eigen koudeoorlogstaal gepantserd schromen over straat wattendot in roestvrij staal wanneer zal de bloem ontwaken die sluimert onder glimmend ijs wanneer de rozenknop ooit blaken wanneer zaad in plaats…

Huid zo transparant De ziel ademt naar buiten De wereld een entree Naar mijn gevoel De pijn schuurt Draait in mijn buik Wurgt mijn hart En klopt verder De mooiste noot Gehoord door Hongerige oren Snaren mijn ik Zonder halt Versmelten met Eén zijn en voluit Het leven absorberen Gepantserd door ervaring Geleerd een laag te…

Haar gepantserde blik duldt niet. Ze verzet zich standvastig laat zich niet manoeuvreren manipuleren. Marchandeer met een levenloze steen. Breek daar je broze ego op. Maar laat haar, in mijn naam, haar vrijheid.…

achter schuttingen hoor je de verhalen hun eindeloze rondjes draaien: dat moet - mag niet - hoort zo in ordelijke aangeharkte tuinen bezweert men het kwade de mond van een onwaarschijnlijke eenling geluidloos gesnoeid daar gaat Kubra zo langzaam komt ze vooruit borsten buik en billen krachtig gepantserd in een kuras men sist schampert…

Poëzie, wrede machine Stem zonder stem, boom Zonder schaduw: gigantische Tor, schorpioen poëzie Gepantserde robot van taal— Leer ons met schavende woorden Het woekerend vlees van de botten schillen Leer ons met nijpende woorden De vingers van ’t blatend gevoel afknellen Leer ons met strakke suizende woorden De stemmige zielsbarrière doorbreken…

Ik ben gepantserd, zij leevren hun huid Naakt, dapper, aan de schunnige dood uit, Ik aarzel en zij weigren niet te sterven. Zij spitsen de oren als een hoorn weerschalt. Zij schreeuwen als de zege mij toevalt, diep dankbaar dat ze een liefkozing verwerven.…

Ooit was ik in een vorig leven commandant van het gepantserde ramtorenschip De Buffel. Ontelbare keren stond ik er op het dek meedogenloos bevelen schreeuwend naar de bemanning om een vijandelijk schip onder de waterlijk goed lek te stoten.…

tot onophoudelijk bloeien bereid raak ik verstild, word ter plekke geplaatst achter in de rij der verscheidenheid zal je mij dan nog zien als ik verdwaal in de tuin van de verschraalde mildheid ook mijn denken wordt vertroebeld door ontkende geluiden mijn ziel door hartstocht naar het aardse bezoedeld of afgedekt door vergrijsde gepantserde…

Als een ridder staalde ik mezelf gepantserde vleugels bad ik devoot jouw harnas te zijn. Maar ik kon niet aan alles tippen wat jij voor mij had uitgedacht wezenloos uittrok aan mijn lijf. Toen ik de verbeelding voorbij was trof je mij zonder luister bezield verdwaald in ongericht gedraal.…

waar ergens in ons feilbaar denken bevindt zich de waarachtigheid de onaantastbare gepantserde kern waar vuile dingen niet doordringen waar een schimpend woord op afketst en snijdende zinnen afbrokkelen waar boze blikken smelten druipend omkeren naar zichzelf waar gloeiende toorn zijn driftig gemoed verliest en zo tot inkeer…

De koers zou na vanavond exploderen Beleggers waren dronken van geluk Want onverwoestbaar was de Cybertruck Die Tesla’s Elon Musk ging presenteren Het werd een overdonderend begin Hij smeet subiet zijn eigen glazen in…

Weggeredeneerd gevoel Zo in deze greep Grijpt het aan Roept op tot Beschermend koesteren Los laten is Wederkeren naar Vertrouwde afstand Van de rede Het vraagt moed Te willen omhullen En omhuld te worden Tot de kern te geraken Denkt zij te weten Wat er huist Binnenin de schulp Veilig en verstopt Meer aandringen Is meer sluiten Gepantserd…

Toen blies uw adem, en de zee sloeg stijf, En open stond de donkre muil der aarde En slikte het alom gepantserd lijf, Des jagers die uw adem achtervaarde. O Heer wie blonk als gij in strijdbaarheid, O Heer wie ging als gij door de aonen Gij zwevende, die voor ons heeft bereid De uittocht door het land der Faraonen.…

spijt, spijt, spijt lieve ouders, ik kan jullie niets geven ook ik weet geen oplossing voor het leven wat is gebeurd is geschreven in mijn hart ik ben volwassen nu, gepantserd, gehard als dat volwassenheid mag heten…

Voor hen die heel de mensheid niet vertrouwden: Een roversduo is in Haarlem-Noord Door wat passanten bij hun werk gestoord En, tot de kit kwam, in bedwang gehouden Geef toe: zo'n plots ontstaande burgerwacht Zegt van de mens meer dan je had gedacht…

Hij zwiepte een gepantserde staart tegen de stroomdraden. Maar de schok scheen hem slechts te harden. Zijn muil droop hoog boven de smog Van gestremd verkeer Geschubde vleugels klapten open. De stad en haar wijde, uitdijende ring was een speeltuin. Hij liet zijn keel smeulen. Sintels dwarrelden op beton.…

Gepantserde stad Zo komt het over Met al dat staal en glas De ‘vernieuwende’ architectuur We staan hoog tegenwoordig Op de goeie lijstjes Hollywoodsterren die ons aanprijzen Hippe stad hoor We gaan Amsterdam achterna Het wordt nog eens wat Oud Rotterdam was keiharde humor op de man Maar met zelfspot Niet verfijnd Soms grof Maar werkend…

Ik zeg niet langer dat ik van je hou: je zal het voelen, daartegen is je stilte niet gepantserd. Eerst reageer je boos, natuurlijk en toont verkrampt verzet, je bouwt een snelle wal van lege woorden. Maar lichaamstaal spreekt sterker dan verbaal verzet, en kent geen redelijke leugen. Reeds komt de delicate alchemie op gang.…

Hard gebakken carbon zo buigzaam als gewapend beton riemen, strak en stijf dat alles vergt een gepantserd lijf. De riemen dalen naar het water het blad zoekt en zuigt aan het vocht maar niet te lang want daar komt alweer de volgende tater, op naar de volgende bocht.…