Alle inzendingen over Gerrit Kouwenaar

De polen aan de horizon Zijn zenit en nadir Oneindige vlakte met Tijgers en permafrost Gedevalueerd milieu ten Faveure van economische Groei, terwijl de Steppe dooit Met de verte dichtbij* Nabijer dan ooit *Vrij naar een dichtregel van Gerrit Kouwenaar…

voor Gerrit Kouwenaar zoveel grijzer dan het wit is een streep ontdekken op een spierwitte muur was het moedwil of een ongeluk wellicht voor de dichter blijft het gissen en er is niemand die de waarheid kent de streep bleef grijzer dan al het wit en vooralsnog de oorzaak onbekend Lejo…

voor Gerrit Kouwenaar stoelen van woorden bieden plaats aan vermoeiden in de luwte neergestreken krijgt het zitten zijn beslag we schuiven aan met z'n allen aan tafels van vertier hier wordt straks wellicht een drankje gedronken en luchtig geconverseerd over het één en ander morgen wanneer tafels en stoelen zijn verlaten getuigen…

Kouwenaar (1923)…

Kouwenaar…

(voor Gerrit Kouwenaar) De koekoeksklok blijft dicht, er is werkelijk niemand die de besneeuwde harten wil verwarmen,hoe alert de koffie-ogen ook spieden, zich naar binnen draaien als opgeblazen carnavalsballonnen, prikkeldraad, onder de ijzeren wals gillen de eenzame, ineengedoken lieveheersbeestjes om de genade die uitblijft en er zijn…

Kouwenaar…

Voor Gerrit Kouwenaar Tussen aankomen en weggaan tussen spreken en zwijgen op plaatsen waar je uit de auto kunt om je benen te strekken in boomgaarden en in kamers waar je ziet dat de dingen voorbijgaan nu ze zich in je hoofd komen nestelen nu het denken nergens toe hoeft te leiden terwijl het licht verwijlt in je omgeving en de bomen…

Gerrit Komrij en Willem van Iependaal Margreet Schouwenaar en C.O.…

Kouwenaar ------------------------------------------------------------- uit: 'Tot het ons loslaat' - in Verzamelde Gedichten 2006.…

Voor Gerrit Kouwenaar Ik ging naar Gerrit om het paradijs te zien. Ik dronk er koffie en at er appeltaart met het zicht op dieren en bloemen. Bedaard luisterde ik, en zag. Na een minuut of tien begon buiten een merel luid te zingen.…

Kouwenaar verscheen in 2003 de bundel 'Totaal witte kamer', waar dit gedicht in voorkomt.…

Kouwenaar (1923)…

mag moet wil zal zullen willen moeten mogen men zal men wil men moet men mag…

Hij had zich van de vormen losgezongen Met Elburg, Schierbeek, Campert, Lucebert Vijf 5 tigers met ongekende flair die ook de inhoud met veel lef bedwongen Wat jammer nou dat deze loftrompet De vaste vorm heeft van een snelsonnet!…

OUDJAAR 2012 Het helse kabaal Achter ons gelaten Pijlen die zinloos de Hemel hebben bestormd - Als uiteind'lijk al het Nutteloze rumoer verdwenen is, En het ogenblik van de Stilte aangebroken is, Die zo weldadig over ons Gevallen is - stilte, Vallende stilte die zwanger Is van tijd die open staat Voor een ieder die wacht…

laten we nog eenmaal de tijd verliezen nog eenmaal verlangen, jij, ik dit zal geen tijd sparen, maar nog eenmaal de tijd verliezen, nu, nooit meer later en dat wij dan bijna het volmaakte voelen alsof het gedrukt staat, meer echt dan waar dus nog eenmaal zonder tijd, het voor altijd totale zoals wij verlangden, verlangen, blijven verlangen…

Vergeet je wel eens je vaders klok op te winden? Ja, ik vergeet wel eens mijn vaders tijd te vergeten draag je wel eens een strohoed een ooglap een vadermoorder? nee, ik draag een gedicht op, een zomer van bladgoud schrijf je wel eens de laatste lippen om te verwoorden? ja, ik ontcijfer een kus van bemodderde rozen loop je wel eens door…

Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen…

Schrijf de winter staat stil, lees een dag zonder dood spel de sneeuw als een kind, smelt de tijd als een klok die zich spiegelt in ijs het is ijskoud vandaag, dus vertaal wat men schrijft in een klok die niet loopt, in het vlees dat bestaat als sneeuw voor de zon en schrijf hoe haar lichaam bestond en zich boog gelenigd in vlees en keek…

Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken nog eenmaal de totaal witte kamer, jij, ik dit zal geen tijd sparen, maar nog eenmaal de kamer wit maken, nu, nooit meer later en dat wij dan bijna het volmaakte napraten alsof het gedrukt staat, witter dan leesbaar dus nog eenmaal die kamer, de voor altijd totale zoals wij er lagen, liggen, liggen…

Ontdek het moment, het is leeg, het ligt niet ver van de weg, de heg eromheen staat voor niets, dus weiger zijn rijm, breek bot weg de volgzame reis af, kraak leegstand, bezet leg steen in het uitzicht, maak kunstlicht, verteer hoe men vroeger zich uitvrat, besta het bederf onteigen het eten, bezit het vergeten, her inner geen uitweg, wees…

De sterfelijkheid houdt aan, deze morgen ontwaakte er een in mijn slaap, en vanavond vraagt het nuchtere glas om genade, men ademt zich uit als een inzicht, men is, ik herhaal me spel hoe men zich weervindt in dit haast vervleesde voortdurend kortstondige zelvige grondstuk, lijf lijk als weefsel, ik zijnde, wijn wikkend, zeker de nachten…

De taal behoort aan de vogels ík ben te mens om te vliegen ik sta als een huis op de wereld gebouwd en dik uit aarde ik ben ongeveer degene die schuilgaat binnen de muren en uitvloeit achter de ramen van de blauwe achterkamer het geurt er naar mest en naar liefde er staat een plant in een kooi de taal behoort aan de vogels de mens schuilt…

Toen wij nog jong waren en de wereld nog oud was en wij in een ver land op hoge bergen stonden en in het dal diep beneden een lange roerloze roestige trein zagen, onbestaanbaar alleen in het oog van een hevige leegte, riep jij terwijl je de hemel een kushand toewierp ik ben een reisgids kinderen leer mij lezen en 's avonds op het plein…

Ik heb nooit naar iets anders getracht dan dit: het zacht maken van stenen het vuur maken uit water het regen maken uit dorst ondertussen beet de kou mij was de zon een dag vol wespen was het brood zout of zoet en de nacht zwart naar behoren of wit van onwetendheid soms verwarde ik mij met mijn schaduw zoals men het woord met het woord…

Van minder een stoel getimmerd, men gaat zitten onder een verbazingwekkend roerloze zon terwijl de dorpskinderen de vrede bezingen op hun blinkende brommers, terwijl de hemel ondiep is als water onder een roeiboot, terwijl men woorden laat drijven en zinken hoort men zich roepen, bloed valt uit de bomen men herkent zich, staat op om te…

Soms is men zo oud dat men zijn bezit niet meer bezit verhuizers komen met vervoermiddelen nemen de stoel de tafel de tuinpaden het kinderportret het album met namen de vogel en de kat men koopt nog één keer persoonlijk tabak, deelt vergeefs mede wat men denkt van het kabinet en de eeuwig dreigende oorlog, alleen het gratis glas van het…

Dit meldt men op doorreis men is halverwege het licht is gespleten men ligt tussen drinken en eten het glas speelt de meerdere het eten vast nog een meter men is hier geheel gisteren vertrokken zal men morgen als het luchtkasteel meezit als van ouds arriveren - -------------------------------- uit: 'Vallende stilte', 2008.…

Als men terugkomt is men een ander denkt men terwijl men het huis sluit het licht ingepakt de zomer verzegelt het tuinhek prijst om zijn ijzer deze slak op de drempel zal er nog zijn de ijskast zal blaffen de hitte blaten de hond zal zuchten en zijn sterven hervatten als men terugkomt denkt men ------------------------------------- uit:…