Alle inzendingen over Graf OR Stilte OR Leven

hier kom je nooit in jouw stille graf onder zwijgende rozen.…

graf in zwijgen zonder horizon.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Stilte, intense stilte mensen in een kring rondom de kist bij het pas gedolven graf. Laatste rustplaats van een mens, omringd door dierbaren en allen die ze liefhad. In deze stilte zingt plots de merel zijn mooiste lied, als een laatste groet aan haar.…

Hier heerst nu de ruige brandnetel vrij en blij in nieuwe wildernis natuur op de begraafplaats laatste ode aan jouw zinnespel natuur op het graf jouw stilte heeft gezelschap.…

zingen Doe ‘t thans maar, wenste zij geef ‘t maar bij mijn leven af Maak mij vandaag maar blij zet geen bloemen op het graf…

Ik beadem droef de stilte op jouw graf met de hortensia die blijft zwijgen over regen door mijn vrienden onherkenbaar loop ik langs oeverloze gewoontes van de rivier met haar onstuimigheid licht met ongekende duisternis passeer je in de schaduw vol empathie voor het leven in geestelijke ruimte alsof afstand naar werkelijkheid bestaat…

Ik ben de lippen die je kust, Ik ben de stilte in de rust. Ik ben de vlinder in zijn vlucht, Ik ben adem in je zucht. Laat bij mijn graf geen traan om mij, Ik ging niet dood. Ik ben nu vrij.…

Gladgestreken aarde met alleen een steen en een hart eromheen onuitwisbaar waar in stilte en in rust de zon jouw graf zacht kust waar het lijden niet meer is slechts herinnering en gemis…

Ik had jaren geleden kunnen besluiten Niet meer te komen naar jouw graf Onder het mom van: Jouw tijd is over Het boek gesloten Een leven af Ik had geen moeite hoeven nemen Om nu en dan eens langs te gaan Jouw graf, jouw graf te laten Niet meer eenzaam daar te staan Ik had jouw verjaardag kunnen vergeten Zoals dat soms vergeten wordt…

De wijn smaakt te sterk en is niet soepel, het leven is een fles met duistere inhoud en je drinkt hem leeg tot op de bodem. Het graf wacht daar, ja, tijd genoeg om uit te rusten, bij te komen van de ratrace, de klappen en de kleerscheuren die je op- liep kunnen nu ook gaan helen en daarom is de dood je soms verontrustend aangenaam.…

Bij de stilte van het graf Koester ik mijn hoop Op eeuwige liefde Jouw zoon, mijn prins Lijkt nu net zo ver bij mij vandaan Als jij Zal ik hem ooit kwijtraken Zoals hij jou is kwijtgeraakt? Of zal hij Ook de tweede belangrijkste vrouw in zijn leven Af moeten staan Aan het eeuwige licht?…

Sta niet huilend voor mijn graf, Ik ben er niet, ik slaap er niet. Ik ben de zucht in duizend winden, Ik ben de zachte sneeuw die valt. Ik ben de zoete herfstregen Ik ben de rijpe tarwe in de velden. Ik ben de stilte van de ochtend, Ik ben in de gracieuze vlucht van buitelende vogels, Ik ben de glans van de sterren in de nacht.…

stilte zei de man hij rust condoleances over en weer gesnotter door helende woorden gesust hij ging zo plots zonder enig verweer starend in zijn graf werd ik me ervan bewust wat een ander me ook gaf jij gaf me meer…

Roepend naar het graf waar het brave bloed klopt tegen zij – en onderkant. Waar de nacht zich roert, in stilte van de waterkan, in dromen onberoerd. Franjes maanlichten, als wormen zich boren door stilten van kastanjes Verlaten is het hier, geen gelaten kinderziel in de schuilhut van het bos.…

grond bang om zich in jouw zinloze bloed te mengen De doodskaders zijn allang weggevlucht om nog meer slachtoffers te brengen Zwijgend verlaten de mensen je graf in een pijnlijke stilte van woede en verdriet Morgen zal er weer een slachtoffer zijn Of staat er dan iemand op die "zinloos" te hulp schiet…?…

Als ik verlang naar jouw liefde en jouw leven, dan is het een gegeven dat ik lijd en dat de dood me pas bevrijdt.…

schouder aan schouder geweerschoten knallen stilte wijkt in een veren naar licht dat niet meer is tolt in het lichaam ze wankelen vallen na zoveel tijd is geborgenheid verweesd door jaartallen in een grafsteen gesneden waar rozen lang zwerven graf naast graf liggen ze te sterven het verleden is niet geheeld een verheven bestemming heeft…

Verdien de stilte, die als de nacht - als een zwart zijden mantel - schrijdend en schreiend over het eigen graf neerstrijkt De doden hebben ogen in lichtjaren met de halo van een hangende hemel in een zwevende hel Verjaag er ongenode gasten die de einder zoeken en daar hun polsen leegschudden verveeld de kelk des doods half leeg…

lege kamers scheefgezakt tegen de ogen van de nacht stilte en een geschuif van voeten over haar graf sterf met de stervenden draai de doden tot ze opspringen en dat kale pad waarheen het ook leidt met raven zullen begroeten je doorkraste de ramen…

De dood heeft je meegenomen niet naar de zee of naar een graf maar naar de droeve stilte van een bos daar ben je uiteengevallen je bestaat niet meer de resten zijn vergaan maar de herinneringen zijn sterker dan ooit het lijkt of je weer danst weer naar me lacht mijn haren streelt zo eenzaam in dit spiegelspel.…

vingers een zalig gevoel wat je mij gaf Nu kus ik je koude handen in het afscheid naar het graf……

De wind ruist door de bomen Als ik wandel door de graven Een ijzige kilte omkleeft mij Vele lichamen zijn hier begraven Geslachten die mij zijn voorgegaan Liggen hier in een serene stilte Het leven hebben zij doorgegeven Nu begraven in een zwarte kilte De wind ruist door de bomen Als ik wandel in het verleden Op de stenen lees ik hun namen…

Ik wil dit toch nog even kwijt voor we het graf dichtgooien Ik vond hem eigenlijk altijd bij leven al een dooie...…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

Het open graf staat als een monument dat leven tot z'n recht laat komen, al wacht onder dit firmament de vijand die zijn tijden kent met open armen het moment; de afbraak van de aardse tent, het open graf staat als een monument dat leven tot z'n recht laat komen, Gods kinderen uit stof genomen: in Christus staan zij op in één moment, de…

Maar tussen wieg en graf, zullen we verdriet ervaren. Angst en pijn zal een deel, van onze blijdschap zijn. Tussen wieg en graf, moeten we leren leven. Tussen wieg en graf, moeten we leren geven. Tussen wieg en graf, en zullen velen vragen, waarom ze hebben gehaat, en wie hen liefde gaf.…

Jim ik stapte in bij Port d'Orléans Alles was anders ik was ouder geworden met jouw woorden onder m'n schouders verbergen nog steeds vleugels in wording Le père Lachaise een zonnige dag tot de volgende regen valt Lieve Jimmi rust zacht…