Alle inzendingen over Het zonlicht zweeg

Ik zweeg, maar Sprak niet de waarheid. En hoopte dat alles bleef zoals het was. Maar ik wist door mijn zwijgen niet Wat mijn boodschap was.…

iemand vulde de kamer met gebeden dichtte de stilte geluiden toe en zweeg met woorden…

stil, zachtjes niet bewegen hier was het dat wij zwegen dit plekje paradijs begin … of einde van de reis…

ze zat daar maar wat stil te wezen telkens ze iets zeggen wou brak er een stukje van haar mond dus zweeg ze en slikte…

Het orkest zweeg Het publiek verveelde zich dood De dirigent nam de tijd voor zijn hoge nood…

het is daar waar jij en god zwegen…

Ik heb noodgedwongen, mijn bloedhond weg gezonden hij zoog me leeg ik niet langer zweeg mijn bloedhond is bloedend heengezonden.…

De stem die ik verloor was een stem die de stilte niet meer kon brengen waar ik sprak en wilde fluisteren naar de schaduwen die mij wilden zijn en niet meer zwegen.…

De dichter zweeg omdat hij zich onvoldoende gehoord voelde of omdat hij even niets meer te zeggen had daar was hij nog niet helemaal uit maar wat is even in dit leven en wie luistert nog naar dromers…

Wanneer licht je tuin verlaat schaduw je huis omsingelt wind tegen je voordeur slaat waar lang niet werd geklingeld Wanneer mist je raam beslaat je aarde is bevroren hagelsteen je pad bestraat waar lang geen weg van sporen Wanneer vorst je gang opgaat je kamers doet bekoelen neerslag bij je binnenslaat…

Zonlicht Weldadige warmte overdadige bloesem verkwistend geschonken. Vruchten in knop. Hoop. Vernieuwing. Toekomst.…

Daar liep jij tegenover mij en ging mij zonder groet voorbij want felle zon in jouw gezicht hield mij verborgen in het licht…

Het straalt als het zonlicht, maar kan slechts bestaan als het ontsluiert wat in de weg kan staan.…

De plezierboten varen in het zonlicht langs elf Friese steden...…

En stralend zonlicht tot de langste dag van het jaar.…

Wij zwegen: die stilte sprak machtig tot ons, - o heerlijke zonnige zomernamiddag, - wij zwegen, als had er een woordje, maar één, de tover verbroken die zweefde om ons heen, o zonnige zomernamiddag. Wij zwegen, maar lieveke, zweeg ook ons hart? O heerlijke zonnige zomernamiddag...…

De bomen zagen het maar zwegen mensen zwegen niemand protesteerde, op een enkeling na, maar die werden ook snel tot zwijgen gebracht. Hier liggen duizenden voetstappen van doodsbange mensen. Luister goed, misschien hoor je het nog? Dit, nooit meer. Hoor je de stemmen in de bomen? Zwijgend gedenken wij.…

De bomen zagen het maar zwegen mensen zwegen niemand protesteerde, op een enkeling na, maar die werden ook snel tot zwijgen gebracht. Hier liggen duizenden voetstappen van doodsbange mensen. Luister goed, misschien hoor je het nog? Dit, nooit meer. Hoor je de stemmen in de bomen? Zwijgend gedenken wij.…

“Kaken toe”, Riep de papegaai Die haaibaai Dus zweeg de kaketoe Hield zijn snavel toe En dacht: “saai, saai!”…

op het moment dat je kwam zwegen de fonteinen toen je weer ging was de zon allang onder een gesprek zonder woorden maar het verlangen neem ik mee voor later…

Hij stopte nooit met praten Geen moment waarop hij zweeg Zijn woorden waren luchtig Zijn stem fragiel en leeg Alsof hij zelf gemaakt was Van blablabladerdeeg.…

Een vertwijfelde dichter uit Heeg bleef maar kneden aan zijn woordendeeg maar het gehaspel bleef een misbaksel zodat hij ten einde raad maar zweeg…

De berk kijkt me aan met een goddelijke blik -- van milde ogen.…

vreemd hoe beiden het toeval deelden zonder woorden gelijktijdig de plaats ontmoetten alsof ze voelden hoe de doodstrijd langzaam binnensloop het lichaam zich klaarmaakte voor de reis van eeuwig zijn er kroop angst in hun gemoed nu ze de verduistering zagen (dit was anders dan de andere dagen) en wolken die het zonlicht verstopten voorspelden…

het was stil vandaag ik droomde maar niet alleen verwarmde me aan de zon in de schaduw van jou we zwegen nutteloze woorden * het was stil vandaag bij jou…

De spiegel zweeg en besloeg van mijn adem Even later liep ik langs het water En ik vroeg : wie is de mooiste ?…

waar we samen krasten in oude notulen van voorbije nachten en vergeten passie nogmaals de dubbele oxer namen foutloos zwegen…

beelden dalen als trage bezinksels neer licht valt door de bomen de poort scheidt het heilige van het profane de schaduw van het haveloze boompje op de tuinmuur het zonlicht dat miljoenen kilometers aflegde om het zielige boompje binnen enkele minuten te bereiken verzink in de verstilde eenvoud de transparante schoonheid van…

zij gleed door de vluchtige spleet die haar met hoeks zonlicht eerbiedig omfloerste naderde in voorzichtig ontsluiten dat drempelloos doorgang gaf van binnen naar buiten zij behingen haar met stukjes zeldzame aarde die nog iets van het fossiele tijdperk in herinnering naar boven haalden…

Gesloten ring van gouden inferno, verblekend achter een pluizige rand, De groeten aan de wolk z’n achterkant, Beloof me dat je terugkomt, Ik ga niet mee maar wacht wel tot je hier weer brandt.…