Alle inzendingen over Hoedje OR kast

uit piëteit voor Vincent heb ik in St.Remy een strooien hoedje gekocht en opgezet dagdroomde ik bij de fontein op een schaduwrijk plekje onder de platanen... het provencaalse zonnetje deed de rest en wiegde mij langzaam weg van de werkelijkheid tot ik wreed gewekt werd door de tijd van vandaag…

Het hoedje van Katoo, het is van puur natuur; ik zie het graag, het kind is nog vol vuur en aandacht voor de wereld; het blaakt van levenslust en drinkt vertrouwen uit de bron die nimmer droogt, want leven is gegeven. Een kind kan dankbaar zijn en ongestoord het nu-moment beleven. Waar is mijn eigen kinderhart gebleven?…

toch echt aan tafel zocht steun bij dokter keek hem zwoel aan vond een gewillig oor of hij het nu goed begreep of niet zijn hand ging er in ieder geval voor trok haar mee de hal in betastte haar zoals een dokter dat doet zij nam toen ook maar een flinke slok maande hijgend tot spoed vlug vlug sprak zij met hese stem ogen wild trok hem in een kast…

, ter nagedachtenis werden kleine planeetjes als tranen, kinderen op geboortegrond als eendjes overdag op het watervlak die ik tastbaar tekende achtergelaten in de nacht van de kast * afbeelding : Art Dekat ©…

Angst voor de kast met de kromme sleutel Mamma is boos op haar ze hoort het slot knarsen De opgetrokken knietjes verbergen haar hoofd ogen stijf toegeknepen Nee, ze wil niet kijken naar het griezelig lege zwart Haar blote voetjes vangen de kilte van de vloer Stil is ze, muisstil Het kind in de kast Jaren later, angstzweet dampend op haar…

wisseldeken nog immer waait hij over nachten en jaren heen met schimmen, zo dichtbij als gister aldoor slijpen zij dromen in halfzijdigen wrijven tussen hart en steen eens als de adem zich vernedert zal wellicht bevrijding komen de kinderen, soms niet meer dan een wimper van waarheid van een oorlog die donker blijft in een waterloze kast…

Zij ligt op haar bed , een verstilde pop naast haar met de ogen half gesloten, een wilde roos is op het netvlies geboren, magisch beeld tussen het alles en het niets een zacht gezicht verschiet van tint als ik in haar donkere ogen kijk als zij in haar droom de pijn verliet de milde adem vliegt uit op een onverwachte morgen waarin…

Niet dat ik als een dief in de nacht wegga bij jou, er zal altijd blijven mijn uitgestoken hand, tot de kast misschien eens opengaat en dan … wow!…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Als een woonkeuken een keuken is om te wonen, waarom wonen we dan in kásten van huizen? Want een kást van een huis is een soort van kasteel en daarvan zie ik er in mijn flatje niet zoveel.…

Alsof wij meegaan in die waan van dat omgekeerde bestaan, waarin zij met een mooi hoedje pogen met ons door het leven te gaan. Ik ben immers nimmer bedrogen met de focus op d'ogen, dus trek dat pak normaal aan!…

Het rode hoedje danst op haar blonde krullenkop twee fraaie blauwe kijkers nemen de wereld op klein nieuwsgierig aagje op ontdekkingstocht volgt de bonte kippen die scharrelen op het hof ze proest om hun gekakel haar schaterlach weerklinkt geen symfonie klinkt mooier dan de vreugde van dit kind…

Vanonder zijn geslepen hoedje glinsteren ogen en druppels droppen het zakje pinda's gebrand in de schoot van de bikinidame. Voor een habbekrats zelf geroosterd. Vanmiddag vaart hij over naar Saint-Tropez. Zo zwaar vandaag!…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Halflege kasten Onder het bed geen schoenen Je bent er niet meer…

alles uit de kast getrokken om goden te mishagen buiten hun blikveld…

En spuugt alleen het hoedje van de dame die naar een schuilplaats zocht weer op het droge.…

De muren zijn nog steeds hetzelfde alleen de kasten zijn verschoven de tassen in de keuken staan gesloten de flessen raken langzaam leeg zijn geest is wel eens anders geweest maar in zijn omhulsel blijft hij bij de les en hij verschuift zijn schilderijen hij schildert de kasten en de tassen en hij hangt gordijnen voor de muren.…

In oma haar kast reizen tijd en bestek in dezelfde wagon!…

Wanneer ik bij mijn moeders ouders kwam, lag daar in de kast, tussen verre werelden, een grote schelp. Hij was oranje en opa leerde me "aan je oor hoor je het golven", en het ruisen nam me mee. Al jaren ligt die schelp nu hier, in mijn kast, hoewel wat stoffig, immer ruist daar nog opa en zijn zee.…

Ik zat in de kast, opa was dood, hij schreeuwde: gouden tand eruit.…

Tafel,stoel en kast Ze horen, zien en zwijgen Stille getuigen…

Ik heb je rode kraal gevonden tussen het stof achter de kast Je bent lang niet zo dichtbij gekomen het is jaren terug dat ik hem zag Ik heb hem even opgewreven zag je reflectie in het glas en bij het zorgvuldig opbergen wierp ik hem terug over de kast opdat over ongetelde jaren ik hem plotseling weer vinden mag…

Een kind met gebloemde jurk en dito hoedje Op het puntje van haar neus een sproetje Ze dartelt over het grind, dat blije kind Zwaait met haar hand, naar de mensen aan de kant Ze heeft van hierboven een hartje van goud gekregen Haar glimlach is als een zonnetje en verdringt de regen Ze kent een tijdloos bestaan, van geluk en vrede…

op elke hoek zijn Ampelmännchen ze regelen het verkeer in Berlijn de rode, met zijn hoedje, zegt: Ho zijn groene broer vervolgens: Go Ossies wilden ze na de Wende lozen maar Wessies zorgden dat ze blijven er zijn zelfs winkels, waar de heertjes gedrukt staan op tig soorten souvenirs thuis springt het licht op groen als ik uit mijn nieuwe…

te zijn aan de zee waar een bal van vuur de einder kleurt zo oprecht en puur het is goed te zijn in het verhaal van de rollende golven de zeester en het koraal het is goed te zijn rond het kasteel het geknede zand dat ik met een roze hoedje deel het is goed te zijn bij de ontelbare meeuwen te luisteren naar het karakteristieke…

De kast gaat open: rijen wijnglazen glanzen vol zacht morgenrood.…

Ik vind het echt verschrikkelijk dat mensen binnen moeten blijven maar ze zitten nog niet in 'de kast' waar ik jarenlang in gezeten heb de kast van mijn verborgen eigen zijn zowel lichamelijk als ook geestelijk zo’n kast heeft geen Frans balkonnetje om even lekker op adem te komen effentjes frisse lucht te happen ik zat diep opgesloten…