Alle inzendingen over Hoest

Ik hoest. Een kille zon druipt langs het doek van de namiddag. Ik wrijf de zoute korsten uit mijn ogen en herinner me een vage droom, een val. Het bed waarop ik lig is hard, ik richt me op en staar de leegte in. Ik kleed me aan, ik huiver, buiten wacht de duisternis.…

Als iets in ’t verkeerde keelgat schiet, je soms jezelf zo vreeslijk verslikt rood aanloopt blijft hoesten met een kriebel die, hoe je ook slikt de hele dag voelbaar blijft, als iets je in ’t verkeerde keelgat schiet, zonder dat je iets eet, is ’t omdat je weet dat opmerkingen vervelender kunnen zijn dan voorwerpen.…

Wie hoest? Het is mijn keel, niets anders. Echt niet. - Jou heb ik nooit gezien. ------------------------------------------------------------------ Uit: 'gedichten 1969-1978'.…

Een lopend vuur, dat me doet hoesten, mijn lege longen uit mijn lijf.…

Ik hoest, ik hoest. De bezoekingen van kleine mensen storen mijn uitkleden niet. Ik spuug op hen. Diep kerven de koraalkettingen in mijn lijfeigenennek. Ik ben niet Cleopatra, niet de minnares van Caesar.…

geen pijn zo zou ik het niet willen noemen maar dat lege gevoel dat wat was en dat wat soms nu al wordt gemist lege straten schone luchten volop in – en uit kunnen zuchten liefst zonder hoesten want dan is er echt sprake van wee het ongestoord rusten schichtig winkelen eens in de week er wordt nog niet mee gezeten wacht maar…

Uitmuntende conditie niet te dik Fris en fruitig, fit van lijf en leden Zelfs niet de kleinste onvolkomenheden Ook nooit een blaffend hoestje of de hik Als dokter zeg ik zonder overdrijven Patient kan nog wel járen door met schrijven.…

Hier lig ik dan met bonzend wollen hoofd met rondom mij tissues vol met snot wenkbrauwen hangend voor natte ogen die wazig de wereld op afstand beschouwen met de volgende hoest al weer in 't verschiet Laat mij maar want denken kan ik niet behalve dan dat ik hier niet wezen wil maar elders rennend in het vrije veld of minnekozend onder een…

Een hoest of niesbui en dan ook nog snipverkouden We kleden ons te dun,te dik zijn regenjas of paraplu vergeten Soppen in pas gekochte schoenen laarzen vergeten in een kast Ja,hier in Holland een blote bruine bast...? Vergeet... het maar.…

ach vadertje, vadertje tijd dat u juist nu, door donder in nachtelijk ontij het oudje komt halen al dagenlang ligt zij op zolder haar droge hoest hangt aan de balken als uien ach vadertje hoort u hoe zij lijdt en ziet u hoe moeke schreit achter jast zij de piepers in tranen nu kom vader, ik zal u voorgaan het is een hele klim maar…

de klus alles wat maar blust een touw zonder lus Maar vrij om te gaan zonder reden in dit bestaan de weg komt hij komt er aan Eigenlijk in limburg geboren in het zuiden leerde ik al deze woorden uit het oneindige niets geboren Wij zijn de nachtwachters hun die waken in het roestige woud geen goud voor ons aleen een ons roest hoest…

De ontbijttafel had je klaargezet onderzetters, borden en eetgerei Ik ging even zitten op jouw plek wij hadden de wereld in twee gedeeld Jij sliep en ik dacht aan poëzie hoe ik uit kon drukken hoeveel en waarom met de smaak van wijn, walnoten en gorgonzola in de mond Ik hoorde iemand hoesten en liep naar boven, deed mijn kleren uit verloor…

ik bereid daar als enige chef mijn lievelingsprakjes van kralen en knopen die niemand proeft of lust er gebeuren wonderen daar wanneer de dokter gaat is er een maaltijd voorbij ik word gezocht, altijd gevonden ook een lepel levertraan als vrijbrief voor de reis naar potenland hoesten kan tegen mijn pop tot de volgende vieze slok…

Lege straten vertellen een verhaal van ziek en bang om ziek te zijn, van overuren aan het bed, van kuchen, hoesten, ademnood en pijn, van complotdenkers op tweet en chat. Ooit ademden zij vrijheid. Ik weet nog hoe mijn klikklak in de lege winkelstraat me het gevoel gaf dat de wereld aan mijn voeten lag.…

Het wil sleept een beetje en de ketting hoest, maar het moet. School bestaat ook in de winter als het guurt en de de dag lekker uitslaapt onder een deken van nacht en mist. en dauw. Dan zie in jou, net zo dapper als ik, het schoolplein op gaan. Je zwaait, en heel, heel de wereld wordt wakker.…

op de grond ligt een gedicht een naakte scherf die de wind uit de spiegel van mijn leven nam mijn trouwe stoel houdt me krachtig vast en hoest het stof vanonder mijn onrustige kont vantussen de takken ijlt een lichtstraal door het glas en legt de titel bloot 'volmaakt gelukkig', hij glanst ik trek gehaast aan de pen poog…

Wanneer ik hoest Dan proef ik bloed Ik wil ook kotsen Als het moet Ik ben nu werkelijk Niet te stuiten Ik ga mezelf Totaal te buiten En precies Zoals ik train Haast ik ook Door ‘t leven heen…

Hoesten doe ik ook al een tijdje ‘Voel jij je niet goed, meisje?’, Zei een collega van de week Ik ben ook zo moe en sleep me voort Zeg, heb je het niet gehoord?…

haar stress niet kwijt in de warmte van samengeknepen handen kortsloten vingers de spanning vloeiden ladingen af die slecht waren voor het hart daar waar beweging ooit als remedie de  nervositeit suste werd dat snel vervangen door rusten de uitsluiting komt dichterbij zijn het de anderen of gaan we allebei jij kucht en ik hoest…

Van vlagen regen, hoest en kiespijn. Van rottende paddenstoelen aan de beuk. Van schepen die vergaan omdat niemand wist waar de stoombootbel hing. Van echtelieden die willen scheiden. Van gifmengsters in het bos. En het arme verregende diertje.…

talloze handen hebben de leuningen van de stoelen uit de voormalige rookkamer gepolitoerd ondanks de grote schoonmaakbeurten hing de walm uit vele decennia roken nog altijd in het meubilair in het kraken van de stoelen was nog het verdwaalde hoesten uit vroeger tijden herkenbaar te horen nog ruisen de gordijnen groeten hun…

Een zweefvliegende laaghangende mug in de omgang nogal stug wilde alle dagen nietsen totdat hij mij zag fietsen zoemde lustig met me mee ik dacht nu even niet nee jouw vraag ik echt niet op de thee maar ach hij was al binnen wat moest ik nu beginnen hij was mijn luchtpijp zoemend in gegaan kloppen, hoesten zitten, blazen, slaan wat…

sneeuw die kraakt wat heeft ze daar nu aan ze is het kwetsbare kind op de dool in een land van horen zeggen haar blik is ijzig koud angst cirkelt knarsetandend om haar heen is er een slaapplek in de kilte van de nacht zal morgen iemand haar honger stillen het beven van de kou wat doet ze daar nu mee de beestjes die in haar woelen het hoesten…

blauw witte golf leek te zweven glinsterend applaudisseerden rollers in opkomende vloed hun verfrissing in zomerse gloed jij rende lange passen vol courage in nog onbekend gebied ik kende de diepe kou die je zo niet ziet je lachte om mijn voorzichtigheid ik genoot mateloos de heerlijke bravoure van je eerste duik met hoest…

En door de straat weerklonk zijn hoest, toen hij ons zo verlaten moest.…

De afdronk verbitterd na iedere hoest. Maar elke slok smaakt weer zoet. Omdat jouw schat elke dag schittert. Jouw hart was alleen maar verscholen. In elke zin die jij dagelijks verwoordde. De bitterheid is het depot door mijn bloed. Het gevoel dat mijn pit nooit heeft verhinderd. Het ontkiemen verraste mijn reële euforie.…

onbegaanbare rulheid handenvol zand naakt alledaags in wit het zonlicht oneervol trotserend gestrand in patat braadlucht verwaaiend broodje knars tussen tanden of, in branding slissen en dollen rollen en tollen verschuimen en schreeuwen de golven plezier kinderen duiken springen en zingen het lied van de trekkende golven hoesten…

aanrakings gevoeliger werd drie ruiten hielden de schraalheid en kou buiten ongehinderd scheen zon warmte binnen zo kan ik met stralende liefde over jou schrijven in lente en zomer de lichte en warme letters direct op onze huid tenzij jij de benen hebt genomen naar gezonde frisse lucht en daar het strakblauw van de hemel hoest…

Je streelt de gebarsten vingers, voelt als je denkt, loslaten is mogelijk het beste - hoe de liftdeuren je aanstoten, het zuchten overgaat in hoesten. --------------------------- uit: 'Huisverraad', 2012.…

Kamillethee en dropjes voor de hoest, met Tijgerbalsem werd de jicht bestreden. Traditie was in ieder vastgeroest. De kerk zat vol, er werd verwoed gebeden voor ‘t zielenheil van hen die overleden. Elk voorjaar werd de kachel weer gepoetst.…