Alle inzendingen over Hoest

Het rochelende hoesten doet het ergste vrezen, één nachtvorst slechts en het is gedaan. Het overdadige transpireren kan de ernst des toestands niet verbergen, noch de luttele tranen in de ooghoeken. Het bonzen tegen mijn beproefde slapen, het lege luciferdoosje in de riekende WC… Virus, ga een ander slachtoffer zoeken!…

Bruingrauw vagebondenvel met pukkels en longen zo teer, zo vol teer, kuchen en kreunen tot de verroeste hoest uit kankergaten naar buiten slijmt. Ad fundum, prosit corona.…

Moeder Aarde is een beetje ziek Soms heeft ze koorts en dan weer rilt ze als een riet Het water staat nauw aan haar lippen en haar winden daar kan niemand nog aan tippen Het vuil zwerft overal in het rond daarom voelt ze zich niet zo gezond Haar adem ruikt een beetje zuur en hoesten is van lange duur Nee, Moeder Aarde voelt zich echt niet…

haar in je neus en oren op je armen en benen en ook nog al die vochten bloed, urine, sperma zweet, speeksel, oorsmeer melk, tranen slijmen in soort en kleur vooral niet te vergeten nagels, tanden, baby's geuren en winden etter, puisten schimmels, korsten ontlasting geluiden als zingen lachen, wenen, kuchen hikken en boeren hoesten…

een bocht het schrijnde kou mensen schaduwden de stilte herinneringen op de tocht je had de dag in woorden moeten vangen, alleen mijn lach zocht je maar op je zag mijn handen praten met m'n vrienden hun ogen dronken het verhaal gezichtloos koos de voorste rij niet iedereen kon triomferen aandoenlijk was een eerst proberen je hoestte…

De hoest geeft bloed, dat kan geen kwaad. Het is dat ontwaken. Wat een kankerboel. Het strand van het verleden heet toekomst, de zee was net nog het heden, het loopt op tijd. Het duwt zich af aan uw genade, waarde die het slechts bij ontvangst erkent. ‘Raak mij niet aan’!…

Corona gooi het maar op m’n bordje corona’s alfabet ingrediënten adem tekort afstand houden anderhalve meter apotheek app applaudiseren arts bedankt begraven beschermingskleding beter(ge)worden beschuldigen boete Brabant China chip codid 19 coma cultuur-stop desinfecteren dood droge hoest economie Europa facebook gezondheid…

Het gouden graan buigt wuivend naar de verre horizon waar warmte trilt als opgelaaide felle brand, de zinderende lucht verkopert het vergloeide zand, een koele kabbelende beek verdampt tot dode bron. Wel honderd vlinders snoepen traag van een vergeelde zonnebloem en fladderen een symfonie van bonte blijde klanken, de gladde kikkers brommen eensgezind…

Zoals een boom haar wortels vat, in rulle aarde vastgeklonken, verbeeld ik mijn bestaan, soms door een watervloed welhaast verdronken, en toch, het water zakt, de lucht klaart op, een nieuwe knop zoekt naar de zon vanuit haar schrale top. De stam, gelaagd in ringen, wordt jaar na jaar geruwd en door de stormwind scheefgeduwd, haar veerkracht…

De regenton kan niet meer bergen. Water komt neer in grote overvloed. De hemel kent helaas geen kranen. Niets dat het stromen stoppen doet. Nodig evenwicht lijkt ver te zoeken. Veel en weinig, overdaad en tekort. Besef is onhandig, niet economisch. Hoop is techniek gericht, nog even. Dat alles een einde kent, denkt men. Wellicht is dit…

Dagen ken ik zoals ik dag ben en hallo en jij hoi in de gang buiten verwaaid soms als eens in een even en op de fiets is dat weer anders.…

Het is een ware bron die lamp aan het plafond. Maar echt licht in een gedicht komt alleen van de zon.…

Op straat liep hij en deed een blues, Hij ging voorbij, ritmisch zijn roes. Het is een rijm, dat daarbij hoort als een geheim in klank gesmoord. En steeds weerom is er doem-doem, zijn roep om kom in een gezoem. Was zij maar hier. Zo moest het zijn. Simpel plezier maakt rotsen fijn. Hij was een man, Hij zong zijn lied. Wie dat…

Met maar een beetje straling van ‘t schraal opwarmende helle hemellichaam, je rakend met licht in troostende sfeer, komt er hoop op vooruitzicht, op geluk ontkiemend in lente. Alsof een dakvenster een blik gunt uit nog winterse donkerte, een licht gevoel van verandering zacht jeukt onder dikke kleding, onbestemd iets in de lucht hangt,…

Trompetjes staand op steeltjes, een ongeorganiseerd geheel. Ogen zeggen oren feestgetoeter zichtbaar aan, vanuit een fel geel. Groen ruikt het herboren gras, uitnodigend fluisteren sprieten: ga maar zitten, of liggen wellicht. Voor lopen is er tijd voldoende. Het park omarmt twee mensen, zo onontwarbaar als zij schijnen. Fluweelzacht klinken…

De weg vertaalde ik. Stenen kwamen op, voeten voelden waar het anders werd. Dan tastte ik, schuifelde. En raadpleegde de cellen boven, de hersenzolder. Komen was gaan, paden bewandelen. Voor keuzen stond ik bij kruispunten. Waar ging ik toch heen? Mijn voeten brachten mij. Verrassingen volgden. Ik leerde werelden kennen.…

Schemering omlijst toenadering van oren, ogen, in horen en zien. Schemer verbindt traag verlopend middag met avond. Verlichting (een schakelaar) maakt het terras zacht zichtbaar. Fonkelingen wijzen op glazen, mooi rood van wijn. Handen omvatten, slokken worden speels genomen. Monden proeven, vormen woorden. Gelach klinkt op. Wie…

Het kind praat. Wie gaf het de woorden? Het kind gaat. Wie gaf een weg? Het kind gedraagt zich. Wie gaf het zijn normen? Het kind zoekt. Wie laat het vinden?…

Met maar een beetje bestraling van het schraal verwarmende helle hemellichaam, je rakend met licht in troostende sfeer, komt er hoop op vooruitzicht, op een gelukstemmende lente. Alsof een dakvenster een blik gunt vanuit winterse donkerte, een licht gevoel van verandering zacht kriebelt onder dikke kleding, onbestemd iets in de lucht hangt…

Tot waar mijn blik reikt, ligt voor mij een horizon. Loop ik er naartoe, dan schuift deze steeds vooruit. Wat ook wel kan, is te spreken van einder. Er gebeurt hetzelfde. Maar anders is mijn beleving, meer als een absolute grens.…

Tijd zocht ik, ruimte in tijd om te lezen, te schrijven. Ik stuitte op begrenzing, onmogelijk nagalmen. Iets van mondholte, ik verlangde naar waar taal aan vertering mag beginnen, rijk literair speeksel kan inwerken, ofschoon biologische realiteiten soms afbreuk doen. Hoe woorden mijn wereld bouwden, omzetten. Afstanden onverwachte waarheden…

Bevrijding is een bron waaruit geput kan worden steeds door nieuwe generaties. Bevrijding is een besef van voortdurende aandacht voor waarden die kostbaar zijn. Bevrijding wordt gevierd om actief stil te staan bij leven en onderdrukking tegen te gaan.…

Bamboe wil ik planten, in mijn tuin. Krachtige buigzaamheid heb ik dan levend dichtbij. Ik zoek iets anders voor strak en ferm rechtop staan. ‘k houd niet van te moeten breken. Als levenslust ervaar ik beweeglijkheid, het liefst samen ritmisch in een dans, en het buigen van hoofden naar elkaar bij muziek die afstanden doet vergeten, overgaand…

Mijn schuurtje, aan vervanging toe, is een berging. Het is een plaats om te bewaren, op te slaan, niet weg te gooien, nog niet definitief afscheid van te nemen, een locatie van uitstel tot ooit, een keuze voor her- overweging, een gelegen- heid om te kunnen terugkomen op de aan- zet tot nooit meer kunnen bezitten of een nooit meer terug…

Als het tijd is dat mijn klok, mijn pendule (nog van de schoorsteen van mijn oma), opgewonden moet worden, als het daarvoor tijd is geworden, raak ik gespannen. Vrees kruipt in mij omhoog. Het mag niet gebeuren, dat – voordat mijn hand de sleutel heeft benut- de veren slap zijn geraakt, er stilte valt, er zonder zacht getik levenloosheid is…

Aangenaam voelt de regen aan. Zacht vallen dunne druppels neer op grassprieten, zich fris verheffend. En nat geworden haren beplakken je wangen. Ik verlang naar kussen, onder een geheel van bomen met rood, geel en bruin geworden bladeren, onrustig wachtend op dartelende wind om verlost vrij weg te mogen zweven naar een reeds bezaaide ondergrond…

Je was geschramd en geschaafd, je hoest was onbedaarlijk, en ook je vleugeltjes waren verwoest: waarlijk, ellendiger kon je ‘r niet aan toe zijn. Ik heb toen, om je niet te verontrusten twee van je soortgenootjes aangehouden, even git- zwart en verward van haar als jij, en voorzien van bit, leidsels en zeel, zo zijn we opgetrokken.…

Een schoorsteen hoest, werpt een koord, sputtert tegen. Het dorp dooft. Nog steeds zet de man geen voet aan de trede, hij volhardt in de krant die hij vreest. Nog steeds dat litteken tussen de kaken, niets dat geneest. Nog steeds geen krakende trap naar beneden. De vrouw slaapt, de man ontleedt het weerbericht.…

bekorste lippen, een raam als een spiegel, vervormt geen waarheid, geeft geen kijk in de ziel, slechts een blik op het sterven, geen angst aan een eind, in de vallei in mijn mond, waar ik met een tandenborstel cafeïne weg boen, resteert een slechte smaak, opborrelende woorden kruipen nabij als opstijgend maagzuur, verankerd als een kankerende hoest…

Ik heb een kou te pakken Maar eigenlijk pakte ie mij Te zeggen dat ik blij ben Dat is er helemaal niet bij Ik hoest me in de rondte Rode ogen, dichte neus Ze zeggen dat het overgaat Ik denk; maar niet heus Fors neus ophalen Geeft een goor geluid Zal blij zijn als het over is Die kou; die moet eruit!…